Лінкі ўнівэрсальнага доступу

Залева пад канец лета


Жан-Франсуа Міле, «Стагі сена: восень» (1874)
Жан-Франсуа Міле, «Стагі сена: восень» (1874)

Дворнікі звар’яцелі, адбіваючы магутныя патокі дажджу. Дарога нават у некалькіх мэтрах не праглядаецца. Угадваецца. Можа спыніцца і перачакаць гэты вадаспад? Але ўсё неба пакрыла цёмнашэрая імгла. Бадай, не перачакаць… Прабіваюся далей скрозь шчыльную вадзяную сьцяну. Нібы ня еду на аўтамабілі, а плыву ў нейкім дзіўным залюстроўі, дзе няма ні часу, ні прасторы.

Дождж ідзе ўжо другія суткі, то сьціхаючы, то ўзмацняючыся. Безупынна. Такі моцны дождж — рэдкая зьява. Што здарылася ў прыродзе? Чаму так нястрымна плача неба? Аб чым плача? І што гэтым хоча сказаць людзям? Можа тое, што скончылася лета? «Як хутка згарае кароткае лета…» — сумна ўспомніліся словы песьні.

Вікторыя Грыніна

Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org

Ігар Лосік Кацярына Андрэева Ірына Слаўнікава Марына Золатава Андрэй Кузьнечык
XS
SM
MD
LG