Данііл Гранін (сапраўднае прозьвішча Герман) нарадзіўся 1 студзеня 1919 году ў сям’і лесьніка Аляксандра Германа. У 1940 годзе скончыў электрамэханічны факультэт Ленінградзкага політэхнічнага інстытуту, працаваў на Кіраўскім заводзе. Ваяваў у дывізіі народнага апалчэньня, потым у танкавых войсках, быў камандзірам роты цяжкіх танкаў. Пасьля вайны працаваў у «Ленэнэрга», быў сябрам рэдакцыйнай калегіі часопіса «Роман-газета».
Пісьменьнік пачаў публікавацца ў 1949 годзе. Асноўная тэма ягоных твораў — разьвіцьцё навукова-тэхнічнай творчасьці. Яго раманы «Шукальнікі», «Іду на навальніцу», «Зубр», эсэ «Гэта дзіўнае жыцьцё» і «Страх», аповесьці «Прыгожая Ута», «Сад камянёў», «Месяц дагары нагамі», «Дождж у чужым горадзе» прачытаныя некалькімі пакаленьнямі чытачоў. У XXI стагодзьдзі раман Граніна «Мой лейтэнант» стаў ляўрэатам нацыянальнай літаратурнай прэміі «Вялікая кніга» (2012).
Тэма Вялікай Айчыннай вайны і блякады займае асаблівае месца ў творчасьці Данііла Граніна. Буйной падзеяй грамадзкага жыцьця стаў выхад «Блякаднай кнігі», напісанай сумесна з Алесем Адамовічам. На выданьне гэтай кнігі ў Ленінградзе была накладзеная забарона. Упершыню частка яе была надрукаваная з купюрамі ў 1977 годзе ў часопісе «Новы сьвет», у Ленінградзе кніга выйшла ў 1984 годзе пасьля зьмены партыйнага кіраўніцтва горада.
Данііл Гранін неаднаразова быў удзельнікам перадач Радыё Свабода.
