У мэмуарах мастачкі Аставумавай-Лебедзевай запомніўся эпізод пра італьянскіх антыквараў, якія з абтрапаных фаліянтаў XVIII стагодзьдзя выдзіралі гравюры, а рэшту мэлянхалічна палілі ў печках. Такая практыка выглядае барбарскай і немагчыма не падтрымаць абурэньне аўтаркі.
Згадаў гэты эпізод за падобным заняткам: да мяне трапіў пацёрты том зь нямецкай энцыкляпэдыі ХІХ стагодзьдзя. Букіністам ён ані тут, ані ў Нямеччыне не цікавы. Адзіны відавочны мне спосаб данесьці плён кнігароў нашчадкам — разабраць яго на літаграфіі. Важна, прымаючы рашэньне, ясна разумець, што ты не хірург, які ампутацыяй ратуе жыцьцё, а студэнт-мэдык, што разьбірае цела бамжа на прэпараты для навучаньня будучых эскулапаў.
Андранік Антанян
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org
