Прыехаўшы ў вёску, я заўсёды стрыг і галіў бацьку. Бывала, што яму і вуха нажніцамі, і шыю брытвай парэжу, а ён сядзіць і трывае. Неяк мой малодшы брат зайшоў у пакой, і тут бацька не змаўчаў: «Вова, садзіся, няхай Віця і цябе пабрые...» Брат, убачыўшы акрываўлены твар бацькі, замахаў рукамі і запытаўся: «Няўжо такая брытва вострая?»
Віктар Шніп
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org
