Я люблю дождж. Калі яго кроплi пачынаюць барабанiць па аконнай шыбіне, я ўспамiнаю дзяцiнства. Заўсёды пасьля дажджу пасярэдзiне нашай вуліцы, якраз насупроць нашай хаты, утваралася вялiзная лужына. Уся вулiчная малеча зьбiралася ў ёй. Закасаўшы порткi, басанож, мы гойсалi па вадзе, адчуваючы сябе героямi. Лужына была глыбокай для малечы. Cамым малым вада даходзіла да каленяў.
— От жа лiха, — лаялiся дарослыя.
А мы радавалiся.
Калi ўрэшце вулiцу забрукавалi i лужына зьнiкла, нешта згубiлася ў душы. Дарослыя былi задаволеныя. А нам яе не хапала. Як сьмяяўся з нас дзед Лявон: каму туфэль хораша, а каму лапаць лепей!
Марат Баскiн
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org
