Наш дзіцячы доктар быў зь вядомай у мястэчку доктарскай сям’i. I дзяды, i прадзеды яго былi лекарамi. Пасля прыему у бальнiцы, ён наведваў хворых па дамах. Заўсёды ў кiшэнi ён трымаў цукерку цi пячэньку, а пачынаў размову з жарту. Я памятаю, як зайшоўшы да нас, ён правёў даланёю над маёй галавой i мае валасы узнялiся ўверх, як у пудзiла.
— Хлопчык-электрычнасьць, — сур’ёзна сказаў ён i падмiргнуў мне.
Любiў ён паразмаўляць з маiм бацькам, настаўнiкам, аб сучаснай пэдагогiцы. Яна яму не падабалася. Ён рашуча гаварыў:
— Ня трэба выхоўваць дзяцей! Трэба выхоўваць сябе!
Марат Баскін
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org