Менск, канец сьнежня, ранішні змрок. Мне ўжо чатыры, пайшоў пяты. Муж сястры нацягвае скураныя боты, накідвае шынель і кліча мяне да сябе. Мы спускаемся з чацьвертага паверху ў двор і, сьлізгацеючы па абледзянелай сьцежцы паміж сумётаў, ідзем да хляўка, дзе захоўваюцца дровы ды рохкае ў пастаўніку сьвіньня. Яшчэ ня ведаю, але ўжо адчуваю: мы ідзем яе забіваць. Але яшчэ больш адчувае гэта сьвіньня: муж сястры толькі поркаецца з замком і ключамі, а віск ужо страшэнны...
Ён забіў яе адным стрэлам зь пісталета, я добра памятаю чорную дзірачку ля вуха, дымок...
Адыходзіў 1945-ы, пачынаўся 1946-ы, год Сьвіньні, першы год без вайны...
Сяргей Ваганаў
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org.
