Лінкі ўнівэрсальнага доступу

Як катавалі закладнікаў у Крыме


Пасьля ўльтыматуму, пастаўленага афіцыйным Кіевам, сэпаратысцкія ўлады Крыму звольнілі восем раней выкрадзеных людзей.

Сярод вызваленых — камандуючы ВМС Украіны контр-адмірал Сяргей Гайдук, Аляксей Грыцэнка, Юры Шаўчэнка, Сяргей Супрун, Міхаіл Давыдзенка, Максім Трывідэнка, Андрэй Шчакун і Анатоль Кавальскі.

Інтэрвію з адным зь іх, Анатолем Кавальскім, было запісана праз тэлефон карэспандэнтам украінскай службы нашага радыё, калі ён знаходзіўся ў Хэрсоне.

Там некалькіх былых закладнікаў адвезьлі ў шпіталь, усе яны пасьпелі памыцца, пагаліцца, падаць заявы аб злачынстве супраць іх у праваахоўныя органы і пачаць працэдуру аднаўленьня дакумэнтаў. Пашпарты, вадзіцельскія правы, іншыя дакумэнты ў іх забралі нападнікі, як і тэлефоны, ноўтбукі і аўтамабіль Кавальскага.

— Анатоль Ёсіфавіч, як сябе адчуваеце пасьля больш як 10-дзённага палону?

— Сябе я больш-менш адчуваю нармальна. Адно толькі — душэўнае, псыхалягічнае прыгнечаньне. Усё гэта перажыць цяжкавата. Мяне ня білі, як чалавека ва ўзросьце, больш ці менш шкадавалі. А Андрэя Шчакуна тройчы жорстка дапытвалі. Трэцяму проста заклеілі рот, зьвязалі рукі, ногі, катавалі. А потым зьнялі вяроўкі і пачалі дапытваць. Гэта было жудасна, нелюдзі адназначна...

— Дзе вас трымалі, вы ведаеце?

— Трымалі ў абласным ваенкамаце, у сутарэньні, дзе саўна. Вады не было абсалютна, умовы адназначна быдлячыя. Сядзець не было дзе, ляжалі проста на падлозе, пыл, бруд. Я нават ня думаў, што так можна ставіцца ў наш час да людзей. Мы ж ня нейкія злачынцы.

— Як менавіта адбылося вашае затрыманьне?

— Мы з Андрэем Шчакуном пайшлі сустракаць цягнік з Кіева са сьцягамі, якія перадалі для сьвяткаваньня юбілею Тараса Шаўчэнкі. «Самаабарона» выставіла ачапленьне на вакзале. Яны схапілі нас са сьцягамі, завялі ў міліцыю — у лінейны ўчастак на чыгуначным вакзале. І паказальна, што міліцыянты стаялі, быццам нічога і не адбылося. Тыя нам рукі выкручваюць, б’юць, кідаюць на зямлю, а міліцыянтам абыякава.

— Куды вас потым адвезьлі?

— Нам завязалі вочы, і ўжо потым мы даведаліся, што адвезьлі нас у рэспубліканскі ваенкамат. Слова за слова, нехта з ахоўнікаў прагаварыўся, што гэта ваенкамат. Усе 10 дзён мы сядзелі з завязанымі вачыма.

— Яны казалі, чаму вы там?

— Нічога не казалі. І ніякага статусу нам не далі — ні ваеннапалонных, ні нейкіх злачынцаў. Наагул ні слова, за што нас затрымалі. Затое наслухаліся шмат ганебных, абразьлівых слоў, прычым ня толькі ў наш бок, але і на адрас жонак, дзяцей. Асабліва Андрэевым родным даставалася... Я быў шакаваны. Гэта што, нам прапануюць жыць у такім грамадзтве? Гэта нам такое вызваленьне прынесьлі? Гэта проста жах, гэта сапраўдныя зьвяры...

— Яны казалі, хто яны такія?

— Яны прадстаўляліся «самаабаронай», потым прыходзіў «Беркут». Беркутаўцы не хавалі, хто яны, гразіліся расправай за тое, што мы, маўляў, былі на Майдане, стралялі ў іх. І былі, як мы зарыентаваліся па мове і дзеяньнях, расійскія «спэцыялісты».

— Чаго яны хацелі ад вас, пра што распытвалі?

— Па-першае, яны казалі, што вылоўліваюць тых, хто нібыта хацеў зьдзейсьніць тэракты напярэдадні рэфэрэндуму. Затым у іх, такое ўражаньне, была адна інфармацыя, што людзей на плошчах хтосьці аплачвае, што яны стаяць за грошы. Таму вышуквалі, выпытвалі, хто гэта ўсё фінансуе. І яшчэ вылоўлівалі ўсіх прыежджых. Андрэй Шчакун — публічная асоба, больш вядомы. То яны выбівалі зь яго ўсю інфармацыю — дзе, куды, што, каму тэлефанаваў, хто арганізоўваў і г.д. Дзякуй Богу, што вытрымалі і засталіся жывыя. Штодня быў страх страціць жыцьцё — пагражалі расстраляць, грымелі аўтаматамі. Гэта было жудасна, настолькі цяжка было маральна гэта перанесьці... Гэта ўсё цяпер здаецца нерэальным...
Ігар Лосік Кацярына Андрэева Ірына Слаўнікава Марына Золатава Андрэй Кузьнечык
XS
SM
MD
LG