Ён лічыць, што цяперашні пратэст скіраваны ня столькі на эўраінтэграцыю, колькі на патрабаваньне спыніць трымаць людзей за быдла.
Пераезд Сяргея Кузіна ў Кіеў акурат супаў з падзеямі «памаранчавай рэвалюцыі», калі прыхільнікі Віктара Юшчанкі два месяцы стаялі на Майдане, патрабуючы пераліку галасоў за свайго кандыдата. У выніку ўжо абвешчаны прэзыдэнтам Віктар Януковіч быў вымушаны перадаць кіраваньне дзяржавай свайму апанэнту. І менавіта тады, на перакананьне Кузіна, украінцы павінны былі раз і назаўсёды вырашаць свой лёс:
«Шкада, канечне, што ўсё гэта прамарнавалі, нерэальна шкада. Толькі праз нейкі час прыйшло асэнсваваньне таго, што ўкраінцы насамрэч страцілі. Для вельмі вялікай часткі людзей юшчанкаўскае місіянства, стала асабістай трагедыяй. Шкада, вельмі шкада. У Юшчанкі пасьля „памаранчавай рэвалюцыі“ быў такі картбланш, проста надзвычайны картблянш, а ён узяў і ўсё змарнаваў. То са сваім сынам, то са сваімі спробамі стаць мэсіяй. Загубіў ўсе спадзяваньні».
Ня думку суразмоўцы, на постсавецкай прасторы легкадумнае стаўленьне да дэмакратычных здабыткаў вядзе да аднаго фіналу — рэанімацыі аўтарытарных замашак кіраўнікоў, якія засумавалі па «жалезнай руцэ». У Беларусі недалёкі час, калі пераемнасьць кіроўных дынастый увогуле стане рэальнасьцю. Але ўкраінцы, падобна, гатовыя супрацьстаяць палітычнаму самадурству:
«Ну, зараз увогуле сыны ў фаворы, паглядзіце, што робіцца ў Беларусі. У Януковіча сыноў толькі два і, дзякуй богу, тут іх роля часта перабольшаная. Сутыкаюся з сытуацыямі, калі старэйшаму Сашку прыпісваюць захоп чарговага завода, а потым кажуць: ды не, гэта не Саша, але ж трэба, каб гэта быў ён, для „вагі“. То бок, не заўсёды гэта так, проста ўсюды ёсьць шахматысты, якія пралічваюць хады. Што тычыцца каманды, у якой тусіць малодшы, „Віця-аўтагоншчык“, то я прыяцельствую з хлопцамі, якія займаюцца яго піярам. Дык вось ён увогуле рукамі і нагамі адбрыкваецца ад усяго палітыкуму. Малодшаму толькі б паганяць на машынах, больш яму нічога ня трэба. Тыповы малады чалавек з Украіны да 30 гадоў зь вялікай колькасьцю грошай. Яму калі пачынаеш задаваць пытаньні, што вы як нардэп мяркуеце пра тое і тое (а яго тата пнуў пад адно месца ў Вярхоўную раду), то ён толькі закатвае вочы. І пры гэтым адкрыты. Я з Віцем пазнаёміўся ў данецкім самалёце, сядзелі побач у эканом-клясе. Ён даўжэзны, узвышаецца над натоўпам. Думаю, дзесьці я яго ўжо бачыў. Ён самы! У самалёт заходзіў у агульнай чарзе, ззаду стаяў. Ня ведаю, піяр не піяр, мне пляваць, чым гэта выклікана, але было нармалёва. Зь іншага боку, канечне, усе гэтыя ходкі, судзімасьці, арэлі, якія яны ўстроілі, — усё гэта ачкоў не дадае».
Паводле Сяргея Кузіна, апошнія гады ўлада і народ ва Ўкраіне жывуць нібыта ў паралельных прасторах. Большасьць заклапочаная, як элемэнтарна выжыць, меншасьць думае, як разбагацець яшчэ больш. Але, кажа Сяргей Кузін, пры гэтым важна разумець, што людзі маюць рэальную ўправу на саманазваных гаспадароў:
«У нас увогуле якая тут сытуацыя? Ёсьць 450 чалавек мільянэраў і мільярдэраў, якія тусуюць краіну, нешта за кулісамі вырашаюць, а ёсьць 45 мільёнаў, якія тут жывуць. І мы паралельныя. Вось у чым плюс. Хоць гэты плюс, канечне, крыху вычварэнскі, але чым яны там заклапочаныя са сваімі мільярдамі, краіны тычыцца пастолькі-паколькі. Таму што ёсьць рэальнае жыцьцё, рэальныя праблемы і г.д. Але нават у гэтых умовах прыемна асэнсоўваць, што ты можаш уплываць на ўсю гэтую тлустую масу».
Як паўплывала б на палітычную актыўнасьць вяртаньне на авансцэну Юліі Цімашэнкі — адной з галоўных гераінь «параманчавай рэвалюцыі»? Сяргей Кузін у гэтым зьвязку лічыць: самаарганізацыя людзей дасягнула такой ступені, што роля лідэраў паступова нівэлявалася:
«У нашых краінах сапраўды захоўваецца шавіністычнае стаўленьне да лідэра ў гендэрным сэнсе слова — мужык, „хозяін“, пятае-дзясятае. Таму быў бы ў скуры Юліі Ўладзімераўны мужык, іншыя б проста адпачывалі. Але пры ўсім
тым усе гэтыя размовы, якая Цімашэнка добрая і які дрэнны Януковіч, ці які ён добры, а яна дрэнная — чухня сабачая. Яны ўсе адным мірам памазаныя: у любую партыю ўкраінскую зайдзі, у любога запытайся — дзе ты быў — ён табе пералічыць усе лідэрскія партыі Ўкраіны, у якіх ён за апошнія гады пабываў. Каша-малаша такая — жах проста. Яны з такой хуткасьцю мяняюць свае перакананьні, што іншым і не сьнілася. Дарэчы, зусім ня выключана, каб Цімашэнка стала прэзыдэнтам, то зараз сядзеў бы якраз Януковіч».
Вялізную перавагу сучаснай Украіны над той жа Беларусьсю Сяргей Кузін бачыць у свабодзе выказваньняў, якія пануюць ня толькі на Майдане, але і ў мэдыях:
«Ну, бачыце якая сытуацыя? Я выдатна разумею розьніцу: для беларускіх журналістаў альтэрнатыўная пазыцыя — рэальнае выяўленьне грамадзянскай мужнасьці, таму што тупа зачыніць могуць. У нас Януковіч хвілін па 15 аддзімаецца на прэс-канфэрэнцыях, адказваючы на пытаньні, за якія ў Беларусі ў лепшым выпадку надавалі б па шапцы. Найбольш, канечне, дабівае яго наш аўганец Мустафа (Мусьцік) Наем: Віктар Фёдаравіч, ваша рэзыдэнцыя па сваім геамэтрычным памеры большая, чым княства Манака, можаце гэта неяк патлумачыць? А яна рэальна большая, чым усё Манака. Ці — у вас нядаўна леапард зьбег у парку, дык злавілі хоць? І нічога: сядзіць Фёдаравіч, пыхціць, аддзімаецца. Можна прыйсьці ў майках „Стоп-цэнзура“, і ніхто не будзе выкручваць рукі. Таму ў нас такія пытаньні ня тое што ў парадку рэчаў, а проста інакш быць ужо ня можа».
Сяргей кажа, што яшчэ больш дастаецца прэм’ер-міністру Мікалаю Азараву, які вымушаны быў вучыць украінскую мову ўжо на высокай пасадзе. Адсюль і ўсе ягоныя пэрлы кшталту «крівосісы», «вагіны», «до зівтра», «опіздав». Але ва Ўкраіне, адрозна ад Беларусі, прэса — рэальная ўлада, зь якой мусяць лічыцца «крівосісі» самага высокага рангу:
«Я ў Дзень геоляга сьпяваў у эфіры для Азарава — па першай адукацыі ён якраз геоляг, сам дзесьці з Калугі. Я і гавару: Мікалай Янавіч, значыць, сёньня на трыбуну ў швэдры да калена, зь дзіркамі ад акуркаў, з гітарай, пад Міцяева ці што яшчэ вы там сьпявалі ў сваіх геаэкспэдыцыях. І што вы думаеце? Праз гадзіну затэлефанавалі з Кабінэту міністраў, даведаліся адрас, сказалі, што пад’едуць. Думаю: ну, зараз пачнецца, бо я калісьці гэтак жа пад Лукашэнку патрапіў. Дзесьці ў 1996-97-м, калі яшчэ працаваў на Радыё Бі-Эй, пракамэнтаваў у эфіры песьню Гэбрыэла „Monkey“: маўляў, слухаў Гэбрыэла і пераканаўся, што праца з малпы можа зрабіць ня толькі чалавека, але і кіраўніка дзяржавы. Мы тады яшчэ ў старым тэлебачаньні сядзелі, дык меней чым праз гадзіну прыехалі два „саскі“ у гальштуках: „Што вы мелі на ўвазе?“. Я гавару — а вы? Нешта павохкалі і зьехалі. Шарышэўскі тады сказаў, што наступным разам звольніць. А тут прыехалі і скрыню шампанскага перадалі — ад усіх геолягаў Кабміну. Пілі паўдня. Пры ўсім тым, што асаблівых сымпатый у прэсы Азараў, мякка кажучы, не выклікае, але ён разумее, што лягчэй так, чым інакш. І гэта ня горшы варыянт».
Сяргей Кузін — сябра рады дырэктараў групы «Тавр», якая аб’ядноўвае самыя папулярныя FM-станцыі Ўкраіны: «Радыё Рокс», «Хіт-FM», «Рускае Радыё Ўкраіна», «Kiss-FM», «Радыё Мэлёдыя», «Радыё Relax». Ягоны голас — візытоўка шэрагу ранішніх праграмаў у FM-эфіры, ён арганізуе і вядзе папулярныя тэлешоў і канцэрты. Ад сярэдзіны 1990-х да пачатку 2000-х Сяргей Кузін як ды-джэй і шоўмэн высока каціраваўся ў Беларусі, аднак палітыка манапалізацыі мэдыйнай прасторы паставіла крыж на ягоным праекце «Альфа Радыё». Быў вымушаны завязаць з бізнэсам у Менску і апошнія 10 гадоў стала жыве ў Кіеве. Некаторы час таму атрымаў украінскае грамадзянства.
Пераезд Сяргея Кузіна ў Кіеў акурат супаў з падзеямі «памаранчавай рэвалюцыі», калі прыхільнікі Віктара Юшчанкі два месяцы стаялі на Майдане, патрабуючы пераліку галасоў за свайго кандыдата. У выніку ўжо абвешчаны прэзыдэнтам Віктар Януковіч быў вымушаны перадаць кіраваньне дзяржавай свайму апанэнту. І менавіта тады, на перакананьне Кузіна, украінцы павінны былі раз і назаўсёды вырашаць свой лёс:
«Шкада, канечне, што ўсё гэта прамарнавалі, нерэальна шкада. Толькі праз нейкі час прыйшло асэнсваваньне таго, што ўкраінцы насамрэч страцілі. Для вельмі вялікай часткі людзей юшчанкаўскае місіянства, стала асабістай трагедыяй. Шкада, вельмі шкада. У Юшчанкі пасьля „памаранчавай рэвалюцыі“ быў такі картбланш, проста надзвычайны картблянш, а ён узяў і ўсё змарнаваў. То са сваім сынам, то са сваімі спробамі стаць мэсіяй. Загубіў ўсе спадзяваньні».
Ня думку суразмоўцы, на постсавецкай прасторы легкадумнае стаўленьне да дэмакратычных здабыткаў вядзе да аднаго фіналу — рэанімацыі аўтарытарных замашак кіраўнікоў, якія засумавалі па «жалезнай руцэ». У Беларусі недалёкі час, калі пераемнасьць кіроўных дынастый увогуле стане рэальнасьцю. Але ўкраінцы, падобна, гатовыя супрацьстаяць палітычнаму самадурству:
«Ну, зараз увогуле сыны ў фаворы, паглядзіце, што робіцца ў Беларусі. У Януковіча сыноў толькі два і, дзякуй богу, тут іх роля часта перабольшаная. Сутыкаюся з сытуацыямі, калі старэйшаму Сашку прыпісваюць захоп чарговага завода, а потым кажуць: ды не, гэта не Саша, але ж трэба, каб гэта быў ён, для „вагі“. То бок, не заўсёды гэта так, проста ўсюды ёсьць шахматысты, якія пралічваюць хады. Што тычыцца каманды, у якой тусіць малодшы, „Віця-аўтагоншчык“, то я прыяцельствую з хлопцамі, якія займаюцца яго піярам. Дык вось ён увогуле рукамі і нагамі адбрыкваецца ад усяго палітыкуму. Малодшаму толькі б паганяць на машынах, больш яму нічога ня трэба. Тыповы малады чалавек з Украіны да 30 гадоў зь вялікай колькасьцю грошай. Яму калі пачынаеш задаваць пытаньні, што вы як нардэп мяркуеце пра тое і тое (а яго тата пнуў пад адно месца ў Вярхоўную раду), то ён толькі закатвае вочы. І пры гэтым адкрыты. Я з Віцем пазнаёміўся ў данецкім самалёце, сядзелі побач у эканом-клясе. Ён даўжэзны, узвышаецца над натоўпам. Думаю, дзесьці я яго ўжо бачыў. Ён самы! У самалёт заходзіў у агульнай чарзе, ззаду стаяў. Ня ведаю, піяр не піяр, мне пляваць, чым гэта выклікана, але было нармалёва. Зь іншага боку, канечне, усе гэтыя ходкі, судзімасьці, арэлі, якія яны ўстроілі, — усё гэта ачкоў не дадае».
Паводле Сяргея Кузіна, апошнія гады ўлада і народ ва Ўкраіне жывуць нібыта ў паралельных прасторах. Большасьць заклапочаная, як элемэнтарна выжыць, меншасьць думае, як разбагацець яшчэ больш. Але, кажа Сяргей Кузін, пры гэтым важна разумець, што людзі маюць рэальную ўправу на саманазваных гаспадароў:
«У нас увогуле якая тут сытуацыя? Ёсьць 450 чалавек мільянэраў і мільярдэраў, якія тусуюць краіну, нешта за кулісамі вырашаюць, а ёсьць 45 мільёнаў, якія тут жывуць. І мы паралельныя. Вось у чым плюс. Хоць гэты плюс, канечне, крыху вычварэнскі, але чым яны там заклапочаныя са сваімі мільярдамі, краіны тычыцца пастолькі-паколькі. Таму што ёсьць рэальнае жыцьцё, рэальныя праблемы і г.д. Але нават у гэтых умовах прыемна асэнсоўваць, што ты можаш уплываць на ўсю гэтую тлустую масу».
Як паўплывала б на палітычную актыўнасьць вяртаньне на авансцэну Юліі Цімашэнкі — адной з галоўных гераінь «параманчавай рэвалюцыі»? Сяргей Кузін у гэтым зьвязку лічыць: самаарганізацыя людзей дасягнула такой ступені, што роля лідэраў паступова нівэлявалася:
«У нашых краінах сапраўды захоўваецца шавіністычнае стаўленьне да лідэра ў гендэрным сэнсе слова — мужык, „хозяін“, пятае-дзясятае. Таму быў бы ў скуры Юліі Ўладзімераўны мужык, іншыя б проста адпачывалі. Але пры ўсім
Віктар Фёдаравіч, ваша рэзыдэнцыя па сваім геамэтрычным памеры большая, чым княства Манака, можаце гэта неяк патлумачыць? А яна рэальна большая, чым усё Манака
Вялізную перавагу сучаснай Украіны над той жа Беларусьсю Сяргей Кузін бачыць у свабодзе выказваньняў, якія пануюць ня толькі на Майдане, але і ў мэдыях:
«Ну, бачыце якая сытуацыя? Я выдатна разумею розьніцу: для беларускіх журналістаў альтэрнатыўная пазыцыя — рэальнае выяўленьне грамадзянскай мужнасьці, таму што тупа зачыніць могуць. У нас Януковіч хвілін па 15 аддзімаецца на прэс-канфэрэнцыях, адказваючы на пытаньні, за якія ў Беларусі ў лепшым выпадку надавалі б па шапцы. Найбольш, канечне, дабівае яго наш аўганец Мустафа (Мусьцік) Наем: Віктар Фёдаравіч, ваша рэзыдэнцыя па сваім геамэтрычным памеры большая, чым княства Манака, можаце гэта неяк патлумачыць? А яна рэальна большая, чым усё Манака. Ці — у вас нядаўна леапард зьбег у парку, дык злавілі хоць? І нічога: сядзіць Фёдаравіч, пыхціць, аддзімаецца. Можна прыйсьці ў майках „Стоп-цэнзура“, і ніхто не будзе выкручваць рукі. Таму ў нас такія пытаньні ня тое што ў парадку рэчаў, а проста інакш быць ужо ня можа».
Сяргей кажа, што яшчэ больш дастаецца прэм’ер-міністру Мікалаю Азараву, які вымушаны быў вучыць украінскую мову ўжо на высокай пасадзе. Адсюль і ўсе ягоныя пэрлы кшталту «крівосісы», «вагіны», «до зівтра», «опіздав». Але ва Ўкраіне, адрозна ад Беларусі, прэса — рэальная ўлада, зь якой мусяць лічыцца «крівосісі» самага высокага рангу:
«Я ў Дзень геоляга сьпяваў у эфіры для Азарава — па першай адукацыі ён якраз геоляг, сам дзесьці з Калугі. Я і гавару: Мікалай Янавіч, значыць, сёньня на трыбуну ў швэдры да калена, зь дзіркамі ад акуркаў, з гітарай, пад Міцяева ці што яшчэ вы там сьпявалі ў сваіх геаэкспэдыцыях. І што вы думаеце? Праз гадзіну затэлефанавалі з Кабінэту міністраў, даведаліся адрас, сказалі, што пад’едуць. Думаю: ну, зараз пачнецца, бо я калісьці гэтак жа пад Лукашэнку патрапіў. Дзесьці ў 1996-97-м, калі яшчэ працаваў на Радыё Бі-Эй, пракамэнтаваў у эфіры песьню Гэбрыэла „Monkey“: маўляў, слухаў Гэбрыэла і пераканаўся, што праца з малпы можа зрабіць ня толькі чалавека, але і кіраўніка дзяржавы. Мы тады яшчэ ў старым тэлебачаньні сядзелі, дык меней чым праз гадзіну прыехалі два „саскі“ у гальштуках: „Што вы мелі на ўвазе?“. Я гавару — а вы? Нешта павохкалі і зьехалі. Шарышэўскі тады сказаў, што наступным разам звольніць. А тут прыехалі і скрыню шампанскага перадалі — ад усіх геолягаў Кабміну. Пілі паўдня. Пры ўсім тым, што асаблівых сымпатый у прэсы Азараў, мякка кажучы, не выклікае, але ён разумее, што лягчэй так, чым інакш. І гэта ня горшы варыянт».
Сяргей Кузін — сябра рады дырэктараў групы «Тавр», якая аб’ядноўвае самыя папулярныя FM-станцыі Ўкраіны: «Радыё Рокс», «Хіт-FM», «Рускае Радыё Ўкраіна», «Kiss-FM», «Радыё Мэлёдыя», «Радыё Relax». Ягоны голас — візытоўка шэрагу ранішніх праграмаў у FM-эфіры, ён арганізуе і вядзе папулярныя тэлешоў і канцэрты. Ад сярэдзіны 1990-х да пачатку 2000-х Сяргей Кузін як ды-джэй і шоўмэн высока каціраваўся ў Беларусі, аднак палітыка манапалізацыі мэдыйнай прасторы паставіла крыж на ягоным праекце «Альфа Радыё». Быў вымушаны завязаць з бізнэсам у Менску і апошнія 10 гадоў стала жыве ў Кіеве. Некаторы час таму атрымаў украінскае грамадзянства.
