У справаздачы адзначаецца, што ў зьняволеньні застаюцца прынамсі чатыры вязьні сумленьня, чые прысуды зьвязаныя з пратэстам пасьля прэзыдэнцкіх выбараў 19 сьнежня 2010 году — Мікалай Статкевіч, Павел Севярынец, Зьміцер Дашкевіч і Эдуард Лобаў. Таксама вязьнем сумленьня ў справаздачы называюць асуджанага на 4,5 гады зьняволеньня старшыню праваабарончай арганізацыі «Вясна» Алеся Бяляцкага, якому ў студзені 2012 году суд адмовіў у апэляцыі.
У справаздачы таксама гаворыцца, што беларускія праваабаронцы сутыкаліся з рознымі формамі перасьледу, у тым ліку з забаронамі на выезд зь Беларусі, а цягам 2012 году пятнаццаць праваабаронцаў, журналістаў і апазыцыйных актывістаў былі асуджаныя паводле абвінавачаньня ў нецэнзурнай лаянцы ў грамадзкіх месцах.
У падразьдзеле, прысьвечаным свабодзе асацыяцый, у прыватнасьці гаворыцца пра ліквідацыю праваабарончай арганізацыі «Плятформа» паводле рашэньня суду. Пры гэтым адзначаецца, што па-ранейшаму дзейнічае артыкул 193(1) Крымінальнага кодэксу, які забараняе дзейнасьць ад імя незарэгістраваных арганізацый.
Беларусь працягвала прыводзіць у выкананьне сьмяротныя прысуды ва ўмовах абсалютнай сакрэтнасьці, гаворыцца ў справаздачы. Ні саміх асуджаных, ні іх сваякоў загадзя не інфармуюць пра дату сьмяротнага пакараньня. Цела асуджанага не аддаецца сваякам, і іх таксама не інфармуюць пра месца пахаваньня. Часам яны тыднямі ці нават месяцамі чакаюць афіцыйнага паведамленьня пра сьмерць. Аўтары справаздачы пішуць, што асуджаных за выбух у менскім мэтро Ўладзіслава Кавалёва і Дзьмітрыя Канавалава пакаралі сьмерцю ў сакавіку 2012 году, нягледзячы на запыт Камітэту ААН у правах чалавека, які прасіў не прыводзіць прысуду ў выкананьне, пакуль Камітэт не разгледзіць іх справы. Існавалі сур’ёзныя сумневы ў справядлівасьці суду па гэтай справе, гаворыцца ў справаздачы.
Пры гэтым у агульным падсумаваньні справаздачы паведамляецца, што ў 2012 годзе толькі 21 краіна прыводзіла ў выкананьне сьмяротныя прысуды, а на канец 2012 году 140 краінаў скасавалі сьмяротнае пакараньне заканадаўча ці на практыцы.
У справаздачы таксама гаворыцца, што беларускія праваабаронцы сутыкаліся з рознымі формамі перасьледу, у тым ліку з забаронамі на выезд зь Беларусі, а цягам 2012 году пятнаццаць праваабаронцаў, журналістаў і апазыцыйных актывістаў былі асуджаныя паводле абвінавачаньня ў нецэнзурнай лаянцы ў грамадзкіх месцах.
У падразьдзеле, прысьвечаным свабодзе асацыяцый, у прыватнасьці гаворыцца пра ліквідацыю праваабарончай арганізацыі «Плятформа» паводле рашэньня суду. Пры гэтым адзначаецца, што па-ранейшаму дзейнічае артыкул 193(1) Крымінальнага кодэксу, які забараняе дзейнасьць ад імя незарэгістраваных арганізацый.
Беларусь працягвала прыводзіць у выкананьне сьмяротныя прысуды ва ўмовах абсалютнай сакрэтнасьці, гаворыцца ў справаздачы. Ні саміх асуджаных, ні іх сваякоў загадзя не інфармуюць пра дату сьмяротнага пакараньня. Цела асуджанага не аддаецца сваякам, і іх таксама не інфармуюць пра месца пахаваньня. Часам яны тыднямі ці нават месяцамі чакаюць афіцыйнага паведамленьня пра сьмерць. Аўтары справаздачы пішуць, што асуджаных за выбух у менскім мэтро Ўладзіслава Кавалёва і Дзьмітрыя Канавалава пакаралі сьмерцю ў сакавіку 2012 году, нягледзячы на запыт Камітэту ААН у правах чалавека, які прасіў не прыводзіць прысуду ў выкананьне, пакуль Камітэт не разгледзіць іх справы. Існавалі сур’ёзныя сумневы ў справядлівасьці суду па гэтай справе, гаворыцца ў справаздачы.
Пры гэтым у агульным падсумаваньні справаздачы паведамляецца, што ў 2012 годзе толькі 21 краіна прыводзіла ў выкананьне сьмяротныя прысуды, а на канец 2012 году 140 краінаў скасавалі сьмяротнае пакараньне заканадаўча ці на практыцы.
