Учора першыя апытаныя «Свабодай» публічныя асобы — Зінаіда Бандарэнка, Вячаслаў Сіўчык і Пятро Садоўскі — назвалі сваіх кандыдатаў у нефармальнай намінацыі «Чалавек году». Імі, адпаведна, сталі зьняволеныя палітыкі Зьміцер Дашкевіч і Мікола Статкевіч, а таксама музыка, культуроляг Тацьцяна Матафонава. Каго бачаць у шэрагу самых годных асобаў 2012 году іншыя вядомыя беларусы?
Уладальнік унітарнага прадпрыемства «Надзейныя праграмы», заснавальнік найбуйнейшага ў Беларусі інтэрнэт-парталу Tut.by Юрый Зісер кажа, што ягоныя прыярытэты відавочна палягаюць у сфэры высокіх тэхналёгій:
Ну, а „WarGaming“ які праект! Яны не на ІРО, але я ўпэўнены, што ў бліжэйшыя гады беларусы будуць пасьпяховымі менавіта ў ІТ. У сьвеце як увогуле? Па ІТ вядомыя толькі Штаты, крыху Ізраіль ды яшчэ пару нямецкіх фірмаў. Пры гэтым мы ня ведаем, прыкладам, бэльгійскіх праектаў ці там французскіх. Аднак веру, што гадоў праз дзесяць Беларусь можа стаць, скажам так, як паў-Ізраілю па значэньні. Гэта будзе вельмі добрае становішча і гэта, на мой погляд, тое, што рухае нас, у тым ліку, да свабоды і дэмакратыі. Бо ўсё гэта прыватны сэктар, гэта разьвіцьцё прыватнага бізнэсу, гэта зьмена сьвядомасьці беларусаў».
«Першае — гэта з катэгорыі, як кажуць, „сякеры пад лаўкай“, Мікола Статкевіч. Безумоўна, яго, гэтага надзвычай мужнага чалавека, я выношу першым нумарам. Ён палітвязень і гэтым усё сказана. Далей: ёсьць у нас два цікавыя лекары. Адзін, на жаль, якраз у гэтым годзе памёр, той, зь якім я быў добра знаёмы — Генадзь Мураўёў. Вельмі добры лекар і вельмі добры чалавек, некалі лячыў Васіля Быкава. Яшчэ адзін — віцебскі лекар-пэдыятар Ігар Пастноў. Пайшоў у рогі з уладай, губэрнатарам Касінцом, адстойваючы хворых дзяцей і ўсю мэдыцыну Віцебскай вобласьці. І ён даўно ўжо змагаецца з гэтымі абармотамі.
Ну, і яшчэ ёсьць адзін чалавек — Яўген Ліпковіч, якога пазбавілі ўласнага блогу, забарыкадавалі доступ да старонкі. Можа, тут і ёсьць крыху нейкая нацяжка, але, тым ня менш, гэты чалавек мне вельмі падабаецца сваёй сьмеласьцю, тым, што ён пайшоў ва-банк і пачаў змагацца з сыстэмай. Само сабой, ёсьць тут і мая любіміца — Сьвета Калінкіна, калі трэба для гендарнай роўнасьці. Чалавек году, безумоўна. Мне падабаюцца і яе матэрыялы, дый сама падабаецца — дзяўчына выдатная. Праўда, яе ўжо крыху закідалі ўзнагародамі, хоць спачатку ня надта і заўважалі. Так у жыцьці бывае. Бо спачатку была неяк абдзеленая вось гэтай увагай — прэміямі, а цяпер вось усё становіцца на свае месцы. Хай, на здароўе. Я ёй жадаю самага найлепшага».
«Найперш, гэта мой найлепшы сябра. Можа, гэта чалавек не такі публічны, чалавек не шоў-бізнэсу, але яго шмат людзей ведаюць перш за ўсё праз творы. Таму што ўся энэргетыка, увесь ён як чалавек, як творца застаўся і будзе заставацца ў сваіх творах. Тыя людзі, тая прастора, дзе існуюць яго творы, — гэта і ёсьць Сяргей. Для мяне ён не адышоў. Ён недзе побач, можна нават сказаць, што мы зь ім кантачым — менавіта праз тую энэргетыку, якая засталася пасьля адыходу яго фізычнага цела.
Ягоныя працы, ягоная энэргетыка кранае вельмі шмат людзей. Бо ягоныя карціны падабаюцца і тым, хто ведае мастацтва, хто разьбіраецца ў мастацтве, і людзям простым, якія, можа, і зусім далёкія ад мастацтва. Аднак я ня бачыў ніводнага чалавека, якому ягоныя творы не падабаліся б. Яны, магчыма, нерэалістычныя, сымбалічныя, можна сказаць, у пэўнай ступені нават авангардысцкія, але чамусьці іх усе разумеюць. Разумеюць, відаць, праз тое, што там закладзена, — вось праз гэтую эстэтыку. А эстэтыка — гэта і ёсьць энэргетыка. І вось якая яна — што ёсьць прыгожае, што ёсьць непрыгожае — мы ў адказах звычайна зьвяртаемся да такіх філязофскіх катэгорыяў. Гэта тая праўда, якая была і ёсьць у Сяргею. Гэта яго душа. І вось гэтая душа, яна несьмяротная. Яна так і застанецца тут».
