Бел-чырвона-белыя сьцягі над магілай Уладзімера Плешчанкі

Праліўны дождж ня стаў перашкодай для Барыса Хамайды і Аляксандра Салаўяна, найбліжэйшых сяброў і паплечнікаў Уладзімера Плешчанкі, якога няма сярод жывых ужо 6 гадоў.

Хамайда: «Гэта наша такая традыцыя — пры любых умовах і пры любым надвор’і прыйсьці на Дзяды да Валодзі. Гэтаксама і ён у любое надвор’е стаяў каля „сіняга дому“ ў Віцебску, размаўляў з жыхарамі пра палітыку, часам спрачаўся на ідэйнай глебе. А ў яго было хворае сэрца, ды яшчэ затрыманьні, суды, турма за нібыта скрадзены бюст Аляксандра Суворава. І ў траўні 2006 году ягонае сэрца ня вытрымала — спынілася. Але і сябры, і ўвогуле многія ў Віцебску добра памятаюць Уладзімера Плешчанку».

Пра тое, што спадар Плешчанка карыстаўся аўтарытэтам і ў Віцебску, і за яго межамі, сьведчыць хаця б тое, што грошы на надмагільны помнік віцебскаму апазыцыянэру ахвяравалі людзі з усяе Беларусі. 2 лістапада над гэтым помнікам былі нахіленыя ў жалобе два бел-чырвона-белыя сьцягі.

Яшчэ адна традыцыя, якой трымаецца спадар Хамайда, — гэта наведваньне на Дзяды месца масавых сталінскіх рэпрэсій каля вёскі Паляі пад Віцебскам. Тут ужо ўтварыўся самаробны мэмарыял — некалькі крыжоў, усталяваных рознымі віцебскімі актывістамі ў розныя гады.

Да апошняга з крыжоў, усталяванага ўлетку, Барыс Хамайда і Аляксандар Салаўян прымацавалі букет зь белых і чырвоных кветак, на іншыя крыжы павязалі бел-чырвона-белыя стужкі. Прачыталі малітву за Беларусь і верш «Магутны Божа» Натальлі Арсеньневай.