Лінкі ўнівэрсальнага доступу

У Беларусі ня водзяцца хамячкі, але ёсьць ручныя бізнэсоўцы


У артыкуле пад такой назвай аўтар расейскай “Новай газэты” распавядае норавы і жыцьцё сучаснай беларускай сярэдняй клясы, яе пагляды на бізнэс і на жыцьцё.

Прапануем вам пераклад фрагмэнту публікацыі.

Я клікаў у гэты клюб сваіх новых знаёмых – студэнтаў, адлічаных за ўдзел у дэманстрацыі 19 сьнежня. Усе абяцалі прыйсьці, але за гадзіну-дзьве да сустрэчы ў кожнага раптам выявіліся неадкладныя справы, захварэла мама / бабуля / галава. А хацелася нефармальнай зносін і адключыцца, нарэшце, ад палітычных гісторый. Але яны, падобна, прасякаюць ў Беларусі ўсё і нават глямур.

– Так дынама гэта, расслабься. Гэтыя твае хлопцы ніколі б сюды не прыйшлі, – па-сьвецку супакойвае Міша. – Апазыцыі западло мець зносіны з альтэрнатыўным бокам ... Яны тусуюцца на кватэрніках, п'юць гарэлку і слухаюць свае нацыянал-патрыятычныя рок–групы.

– Пачакай, – зьдзівіўся я. – Якім яшчэ «альтэрнатыўнай бокам»? Ты чаго цяпер, за Лукашэнку?

– Ды ты ё ... ся, – пакрыўдзіўся Міша. – Я наогул ні за каго. Ды тут ўсё ні за каго, жывуць паволі, працуюць, на ражон ня лезуць ...
Міша пералічвае заўсёднікаў клюба: буйныя чыноўнікі, намесьнікі міністраў і міліцэйскія шышкі, кіраўнікі дзяржпрадпрыемстваў і іх радня, топы МАЗа і трактарнага завода. Іх дзеці. «Вось яны, уся эліта і вярхі, залатая моладзь. Усё тут! » – Патлумачыў Мішган.

Да нас падсаджваецца Жора, хлопец гадоў 25. Слухае, аб чым мы гаворым. Адхлёбвае «Лонг-Айлэнд» (ці што там у яго ў шклянцы?). І, уздыхаючы, заўважае:

– А я не лезу ў палітычныя справы. Гэта нецікава, і ў нашай краіне, як усе ведаюць, вельмі бескарысна ...

– А, – кажу. – І ў вас таксама тата на трактарным заводзе працуе?

– Тата даўно на пэнсіі, – нахмурыўся Жора. – А я працую вядучым эканамістам на МАЗе.

За наш столік прысела загарэлая брунэтка мадэльнага выгляду з глыбокім дэкальтэ. «А гэта Вераніка, – знаёміць Жора. – Таксама супрацоўніца нашага прадпрыемства ». Дзяўчына ўсьміхнулася сваімі пухленькімі губкамі.

– У якую зьмену працуеце? – Не ўтрымаўшыся, чамусьці спытаў я.

– Вераніка мой асыстэнт, – зьбянтэжана ўмяшаўся Жора.
Так, за маім сталом сабраўся ўся “сьмятанка” рэспубліканскага дзяржсэктара. Вераніка, як і паложана асыстэнтцы, у асноўным маўчала. Міша таксама маўчаў, але хутчэй па агнастычных матывах. А вось Жора надумаў адкрыць душу.

– Ведаеш, – тлумачыў ён свае думкі, – Лукашэнка, вядома, многім надакучыў, але яго справа правільная, трэба паступова рухаць краіну, без рэзкасьці прывучаць цёмны народ. Мы ж заціснутыя двума монстрамі: тут Расея, там Захад. Трэба ўмела балянсаваць, а то зжаруць!

– Дык, можа, хай зжарэ годны?

– Не–не, – адрэзаў Жора. – Няма годных, ёсьць гаспадарчыя інтарэсы. Што, скажам, стане з МАЗам ва ўмовах свабоднага гандлю? Завод павінен будзе канкураваць, спатрэбіцца жорсткая аптымізацыя, тысячы страцяць працу ...

– Жорык, – занепакоена працягнула Вераніка. – Значыць, і цябе звольняць? І ты не паедзеш са мной у Прагу?

– Дурніца, – раззлаваўся Жора. – І ты не паедзеш....
Ігар Лосік Кацярына Андрэева Ірына Слаўнікава Марына Золатава Андрэй Кузьнечык
XS
SM
MD
LG