— Вядома, пайду, бо гэта мая краіна, і яе лёс мне не абыякавы. Я хацела б зьмяніць прэзыдэнта. Вы паглядзіце, нават мэталічная тэхніка ломіцца, выходзіць са строю, а што ён за 16 гадоў… Трэба ўжо па-іншаму глядзець на рэчы.
— Натуральна, што пайду. Гэта наша самае галоўнае пытаньне, мы павінны абраць прэзыдэнта такога, які нам падыходзіць, каб у нас праца была, заробкі, пэнсіі добрыя, каб стыпэндыі моладзі добрыя былі, а таксама, каб настаўнікі і лекары, якія нас абслугоўваюць, добра атрымлівалі. Трэба ўжо лепей жыць…
— Не, я не пайду, мне ўжо надакучыла хадзіць, няма ў гэтым ніякага сэнсу. Бо кожны раз галасуеш, спадзяесься на зьмены, а атрымліваецца тое самае. Нехта за нас нашы галасы падлічыць, вырашыць, і які сэнс у гэтым хаджэньні — каб толькі там хадзіць і штурхацца…
— Думаю, так. Мне зараз 19 гадоў, і я лічу, што гэта мой грамадзкі абавязак. Я хачу першы раз зрабіць гэта сьвядома, разабрацца ва ўсіх праграмах і зрабіць выбар, выказаць на ўсё гэта сваю думку.
— Пайду, вядома, мне проста вельмі хочацца пайсьці…
— Абавязкова пайду і, на маю думку, усе павінны ісьці, бо калі я не пайду, то хто за мяне прагаласуе? Трэба абавязкова ісьці.
— Вядома, пайду, гэта наш абавязак, бо ад кіраўніка дзяржавы залежыць і наша жыцьцё.
— Пойдзем, пойдзем, трэба выбіраць нармальнага кіраўніка дзяржавы. Нас вось усіх ільготаў пазбавілі, пойдзем, каб іх вярнулі.
— Безумоўна, пайду, гэта мой грамадзянскі абавязак, у абавязковым парадку.
— Пайду на выбары, абавязкова.
— Не, не пайду, а навошта?
— Пайду абавязкова: трэба ўжо абіраць прэзыдэнта.
