Карэспандэнт: “Я бачу, вы прыйшлі ў касьцёл сям’ёю, у вас двое дзяцей, вы адзначаеце Вялікдзень?”
Спадар: “Адзначаем, так. У нас вялікая сям’я, чатыры чалавекі, вырашылі наведаць касьцёл, а потым зьбярэмся за сталом. У нас усё будзе: яйкі сьвянцілі і хлеб сьвяты таксама будзе”.
Яго жонка: “Яйкамі біцца будуць дзеці. У мяне муж каталік, а я праваслаўная. Мы паедзем яшчэ ў царкву, але вянчаліся мы ў касьцёле”.
Карэспандэнт: “Скажыце, як вы ў сям’і адзначаеце Вялікдзень, як даўно, ці гэта традыцыя ў вас?”
Сталая спадарыня: “Мне вельмі цяжка казаць, таму што нядаўна пачалі адзначаць. Мы жылі ў савецкі час, усё гэта было забаронена, і мы займалі кіраўнічыя пасады, таму ўсё гэта было вельмі складана. Адразу дакладалі, калі нехта наведваў храм. Памятаю, у нас быў выпадак, калі простая працаўніца пахрысьціла дзіця, і на адкрытым партыйным сходзе сабралі ўвесь калектыў і пачалі абмяркоўваць, гаварыць пра гэта. Мы не прызвычаіліся, як цяпер вось многія з маленства далучаны. Гэта вельмі радуе, калі малыя дзеці прыходзяць у касьцёл, малітвы ведаюць, а мы неяк прайшлі ад гэтага наводдаль”.
З бабуляй на Вялікдзень на імшу на беларускай мове
Карэспандэнт: “Я бачу, спыніўся бус, зь яго выйшла бабулька з кіёчкам, яе падтрымлівае жанчына. Усходы ў касьцёле высокія, і бабульцы цяжка ўздымацца, яна за парэнчы трымаецца. Скажыце, колькі вам гадоў?”
Бабуля: “Мне восемдзесят восем, восемдзесят дзявяты. Апошні раз мы былі ў касьцёле тыдзень назад, на Вербніцу”.
Карэспандэнт: “Дык вы стараецеся кожную нядзелю бываць у касьцёле?”
Бабуля: “Ды як магу, цяжка, вось дух займае”.
Спадарыня: “Цяжка ёй, ногі ня ходзяць ужо, таму возім бабку на ўсе вялікія сьвяты, да споведзі раз на месяц таксама прывозім яе. А самі стараемся, ды не стараемся нават, а прыяжджаем абавязкова кожную нядзелю”.
Спадар: “Адзначаем, так. У нас вялікая сям’я, чатыры чалавекі, вырашылі наведаць касьцёл, а потым зьбярэмся за сталом. У нас усё будзе: яйкі сьвянцілі і хлеб сьвяты таксама будзе”.
Яго жонка: “Яйкамі біцца будуць дзеці. У мяне муж каталік, а я праваслаўная. Мы паедзем яшчэ ў царкву, але вянчаліся мы ў касьцёле”.
Карэспандэнт: “Скажыце, як вы ў сям’і адзначаеце Вялікдзень, як даўно, ці гэта традыцыя ў вас?”
Сталая спадарыня: “Мне вельмі цяжка казаць, таму што нядаўна пачалі адзначаць. Мы жылі ў савецкі час, усё гэта было забаронена, і мы займалі кіраўнічыя пасады, таму ўсё гэта было вельмі складана. Адразу дакладалі, калі нехта наведваў храм. Памятаю, у нас быў выпадак, калі простая працаўніца пахрысьціла дзіця, і на адкрытым партыйным сходзе сабралі ўвесь калектыў і пачалі абмяркоўваць, гаварыць пра гэта. Мы не прызвычаіліся, як цяпер вось многія з маленства далучаны. Гэта вельмі радуе, калі малыя дзеці прыходзяць у касьцёл, малітвы ведаюць, а мы неяк прайшлі ад гэтага наводдаль”.
Карэспандэнт: “Я бачу, спыніўся бус, зь яго выйшла бабулька з кіёчкам, яе падтрымлівае жанчына. Усходы ў касьцёле высокія, і бабульцы цяжка ўздымацца, яна за парэнчы трымаецца. Скажыце, колькі вам гадоў?”
Бабуля: “Мне восемдзесят восем, восемдзесят дзявяты. Апошні раз мы былі ў касьцёле тыдзень назад, на Вербніцу”.
Карэспандэнт: “Дык вы стараецеся кожную нядзелю бываць у касьцёле?”
Бабуля: “Ды як магу, цяжка, вось дух займае”.
Спадарыня: “Цяжка ёй, ногі ня ходзяць ужо, таму возім бабку на ўсе вялікія сьвяты, да споведзі раз на месяц таксама прывозім яе. А самі стараемся, ды не стараемся нават, а прыяжджаем абавязкова кожную нядзелю”.
