Карэспандэнт: “Сёньняшняе сьвята адбываецца ў гарадзенскім старым парку імя Жана Эмануэля Жылібэра, які ў XVIII стагодзьдзі быў каралеўскім батанікам. Шмат дзяцей, бацькоў, з самай раніцы яны зьяжджаліся з усяго гораду, а паколькі цэнтар па сутнасьці перакрыты для транспарту, то напэўна ж былі з гэтым праблемы.
Афіцыйная частка вельмі кароткая, сьвята адкрыла намесьніца старшыні гарвыканкаму Ірына Сенчанкава:
“Мы не заўсёды задумваемся над тым, у якой цудоўнай, прыгожай, утульнай, добрай краіне мы жывем — у Рэспубліцы Беларусь”.
Карэспандэнт: “Мастацкая частка пачалася зь песьні пра Беларусь, усё гэта пакуль на расейскай мове, ніводнага слова на беларускай не прагучала.
Скажыце, на што вы скардзіцеся, якія праблемы ў школьнікаў?”
Хлопцы: “Называецца сёньня бясплатна карусэлі а аказалася, толькі з бацькамі, а ім трэба білеты”.
Карэспандэнт: “А вы без бацькоў увогуле і таму ня трапілі?”
Хлопцы: “Так”.
Карэспандэнт: “Усё тут робіцца вясёла і прыгожа: напісана, што дзеці самыя шчасьлівыя, што “у нас радасна, весела, мы таньчым і сьпяваем”. А як вы думаеце, ці ёсьць нейкія праблемы ў дзяцей, школьнікаў? Тых жа адзінаццаціклясьнікаў раптам выпусьцілі са школы, і ім трэба неяк паступаць кудысьці”.
Тэатральны рэжысэр Алег Жугжда:
“Я калісьці меркаваў, што ўсе гэтыя экспэрымэнты спыняцца на мне. Дзеці, яны ня могуць адказаць на ўсё гэта. Экспэрымэнты над нашымі дзецьмі па сутнасьці — злачынства і злачынства тое, што мы гэта дапускаем”.
Карэспандэнт: “Але ж у нікога не пытаюцца — ні ў бацькоў, ні ў настаўнікаў, тым больш у дзяцей — як усё ж лепш зрабіць?”
Жугжда: “Скачкі ў скрайнасьці, з адной у другую: то дванаццаць год, то адзінаццаць, мне калісьці хапіла і дзесяці”.
Карэспандэнт: “А ці не нагадвае гэта гульню на сцэне: рэзкія рухі, нечаканыя?”
Жугжда: “Ведаеце, гэта стары тэатральны прыём, калі “масоўка” ходзіць па сцэне, ня маючы тэксту, а трэба што-небудзь гаварыць, то ўсе ходзяць і гавораць: што казаць, калі няма чаго казаць? Тут таксама: што рабіць, калі няма чаго рабіць? І ўсё робяць...”
На здымку: дзяцей у парку Жылібэра пастроілі для гульні.
Афіцыйная частка вельмі кароткая, сьвята адкрыла намесьніца старшыні гарвыканкаму Ірына Сенчанкава:
“Мы не заўсёды задумваемся над тым, у якой цудоўнай, прыгожай, утульнай, добрай краіне мы жывем — у Рэспубліцы Беларусь”.
Карэспандэнт: “Мастацкая частка пачалася зь песьні пра Беларусь, усё гэта пакуль на расейскай мове, ніводнага слова на беларускай не прагучала.
Скажыце, на што вы скардзіцеся, якія праблемы ў школьнікаў?”
Хлопцы: “Называецца сёньня бясплатна карусэлі а аказалася, толькі з бацькамі, а ім трэба білеты”.
Карэспандэнт: “А вы без бацькоў увогуле і таму ня трапілі?”
Хлопцы: “Так”.
Карэспандэнт: “Усё тут робіцца вясёла і прыгожа: напісана, што дзеці самыя шчасьлівыя, што “у нас радасна, весела, мы таньчым і сьпяваем”. А як вы думаеце, ці ёсьць нейкія праблемы ў дзяцей, школьнікаў? Тых жа адзінаццаціклясьнікаў раптам выпусьцілі са школы, і ім трэба неяк паступаць кудысьці”.
Тэатральны рэжысэр Алег Жугжда:
“Я калісьці меркаваў, што ўсе гэтыя экспэрымэнты спыняцца на мне. Дзеці, яны ня могуць адказаць на ўсё гэта. Экспэрымэнты над нашымі дзецьмі па сутнасьці — злачынства і злачынства тое, што мы гэта дапускаем”.
Карэспандэнт: “Але ж у нікога не пытаюцца — ні ў бацькоў, ні ў настаўнікаў, тым больш у дзяцей — як усё ж лепш зрабіць?”
Жугжда: “Скачкі ў скрайнасьці, з адной у другую: то дванаццаць год, то адзінаццаць, мне калісьці хапіла і дзесяці”.
Карэспандэнт: “А ці не нагадвае гэта гульню на сцэне: рэзкія рухі, нечаканыя?”
Жугжда: “Ведаеце, гэта стары тэатральны прыём, калі “масоўка” ходзіць па сцэне, ня маючы тэксту, а трэба што-небудзь гаварыць, то ўсе ходзяць і гавораць: што казаць, калі няма чаго казаць? Тут таксама: што рабіць, калі няма чаго рабіць? І ўсё робяць...”
На здымку: дзяцей у парку Жылібэра пастроілі для гульні.
