Падрыхтаваў Зьміцер Падбярэскі “Віцебскі пролетарый”, 1937 год. Надрукаваны такі рапарт:
“Выконваючы ўказанні таварыша Сталіна аб шырокім разгортванні стаханаўскага руху, наш рабочы калектыў рапартуе Вам аб датэрміновым выкананні плана другой пяцігодкі на 141,7 проц. Выработана ў 1936 годзе 425.114 скрынак курыцельнай махоркі, супроць плана апошняга года другой пяцігодкі 300 тысяч скрынак… У адказ на заклік Наркома калектыў рабочых, ІТР і служачых абавязуецца датэрмінова закончыць план першага квартала, даўшы звыш плана 10.100 скрынак махоркі…”
“ЛіМ”, 1947 год. Да гадавіны з дня сьмерці Леніна падаецца ўрывак з паэмы “Владимир Ильич Ленин” Маякоўскага ў перакладзе Ўладзімера Шахаўца:
“Словы ў нас, да самага галоўнага Зносяцца і стануць нічога не вартыя. Хачу прымусіць ззяць па-новаму Велічнае слова — партыя. Адзінка! Каму патрэбна яна?! Голас адзінкі — танчэй ад піску. Хто яе пачуе? — жонка адна! І то, калі не на рынку, а блізка. Партыя — гэта адзіны віхор, спрасаваны з галасоў і ціхіх, і тонкіх, ворага умацаванні лопаюцца ад яго, Як ад гармат у кананаду перапонкі. Аднаму чалавеку — кепска зусім. Гора аднаму, адзін не воін, — Кожны моцны пануе над ім, І нават слабыя, калі іх двое. Калі-ж малыя з’яднаюцца ў партыю, — здайся, вораг, ляжы і застынь! Партыя — рука мільённапальцая, сціснутая ў моцны кулак адзін”.
* “Знамя юности”, 1957 год. Студэнт В.Баластаў піша:
“Мне хочацца сказаць: адукаванасьць яшчэ не гаворыць пра тое, што чалавек валодае ўсімі нормамі культуры. Узяць хоць бы наш Гомельскі чыгуначны тэхнікум. Як часта на нашых вечарах можна ўбачыць студэнта, які танцуе ў шапцы, з цыгаркай у зубах. Часам можна пачуць і вульгарныя словы кшталту “ня цяўкай”, “ідзі-тка вон”. Але ж мова — сьведка культуры. Іншым разам юнака, які захапляецца вершамі, з іроніяй і нейкім зьдзекам завуць “паэтам”. Ну, а што ж дрэннага ў ягоным захапленьні?! Правільна і прыгожа размаўляць, ляканічна перадаваць сваю думку на паперы, умець карыстацца выдатнымі слоўнымі багацьцямі нашай расейскай мовы ўмець павінен кожны культурны чалавек”.
“ЛіМ”, 1947 год. Да гадавіны з дня сьмерці Леніна падаецца ўрывак з паэмы “Владимир Ильич Ленин” Маякоўскага ў перакладзе Ўладзімера Шахаўца:
“Словы ў нас, да самага галоўнага Зносяцца і стануць нічога не вартыя. Хачу прымусіць ззяць па-новаму Велічнае слова — партыя. Адзінка! Каму патрэбна яна?! Голас адзінкі — танчэй ад піску. Хто яе пачуе? — жонка адна! І то, калі не на рынку, а блізка. Партыя — гэта адзіны віхор, спрасаваны з галасоў і ціхіх, і тонкіх, ворага умацаванні лопаюцца ад яго, Як ад гармат у кананаду перапонкі. Аднаму чалавеку — кепска зусім. Гора аднаму, адзін не воін, — Кожны моцны пануе над ім, І нават слабыя, калі іх двое. Калі-ж малыя з’яднаюцца ў партыю, — здайся, вораг, ляжы і застынь! Партыя — рука мільённапальцая, сціснутая ў моцны кулак адзін”.
* “Знамя юности”, 1957 год. Студэнт В.Баластаў піша:
“Мне хочацца сказаць: адукаванасьць яшчэ не гаворыць пра тое, што чалавек валодае ўсімі нормамі культуры. Узяць хоць бы наш Гомельскі чыгуначны тэхнікум. Як часта на нашых вечарах можна ўбачыць студэнта, які танцуе ў шапцы, з цыгаркай у зубах. Часам можна пачуць і вульгарныя словы кшталту “ня цяўкай”, “ідзі-тка вон”. Але ж мова — сьведка культуры. Іншым разам юнака, які захапляецца вершамі, з іроніяй і нейкім зьдзекам завуць “паэтам”. Ну, а што ж дрэннага ў ягоным захапленьні?! Правільна і прыгожа размаўляць, ляканічна перадаваць сваю думку на паперы, умець карыстацца выдатнымі слоўнымі багацьцямі нашай расейскай мовы ўмець павінен кожны культурны чалавек”.