Ходзіць па мястэчку бабулька, апіраючыся на ядлоўцавы кіёк. Заходзіць у аптэку, просіць даць ёй бінтоў ды ёду, кажа, што панясе ў партызанскі атрад параненым. Дзяўчаты з аптэкі бабульку ведаюць, кажуць, што самі перададуць патрэбнае ў партызанскі атрад. Бабулька згаджаецца, ідзе ў суседнюю краму, там просіць хлеба, таксама для партызан — яны ж там галодныя. Прадавачкі з крамы яе таксама ведаюць, абяцаюць самі перадаць хлеб партызанам.
Бабулька не пярэчыць, ідзе далей. Постаць пад цяжарам пражытых гадоў сагнутая пытальнікам, выцьвілы руды палітончык даўно страціў першапачатковы колер. Што вымушае старую хадзіць сваёй бясконцай партызанскай сьцежкай, якая недаробленая ў гады вайны справа, якая нявыказаная думка?
Кастусь Сырэль
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org