Скрып, скрып, скрып... Мiма майго акна кожны дзень, зь дзiўнай пунктуальнасьцю, праяжджае сусед па вулiцы. Ровар такi ж старэнькi, як i яго гаспадар. Яны заўсёды разам, як адзiнае цэлае. Я ужо так прызвычаiлася да гэтага павольнага, мернага i абавязковага ў пэўны час парыпваньня, што мiжволi чакала яго зьяўленьня кожны раз. Год, два, тры...
Але аднойчы я не пачула звыклага «скрып, скрып...» I на другi дзень, i на наступны... А потым я даведалася, што iх разлучыла сьмерць. Цяпер старэнькi ровар, самотны i маўклiвы, стаiць у закiнутым усiмi хляве.
Як-быццам я таксама нешта страцiла ў сваiм жыцьцi.
Вікторыя Грыніна
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org
