Радон. Сяджу на высокіх прыступках дзіцячае горкі. Пішу. З шумлівае купкі малечы вылучаецца дзяўчынка. Падыходзіць. Заглядвае ў мае вочы сваімі сьветла-блакітнымі вачанятамі. Міла схіліўшы галоўку набок, пытае:
Што вы робіце?
А што робіш ты?
Я гуляю.
І я таксама. Толькі ты іграеш ролю ў сваіх гульнях, а я — у жыцьці.
А чаму ваша роля такая самотная?
Ня ведаю, што адказаць. Не таму, што ня ведаю. А таму, што маю дзясяткі варыянтаў адказаў. Але ні адзін тут ня можа пасаваць, каб задаволіць наіўную шчырасьць і глыбіню пытаньня. Дзіўлюся: між дзяцей ёсьць такія дзяўчынкі...
Пэўна, і яна некалі будзе іграць самотную ролю.
Ала Петрушкевіч
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org
