Па амністыі, не даседзеўшы адзін год зь пяці, выйшаў на волю кіроўца Раман Мянцюк, якога ў сакавіку 2008 году міліцыянты спынілі на ўезьдзе ў Менск, зрабіўшы гэтак званы «жывы шчыт» з прыватных аўтамабіляў. Ці магчымы «жывы шчыт» зараз? Чаму тая гісторыя навучыла аўтааматараў і супрацоўнікаў ДАІ?
Раман Мянцюк адбываў пакараньне ў Ваўкавыскай калёніі і вызваліўся праз амністыю месяц таму.
«Мяне выставілі злачынцам, не разьбіраючыся ў тым, што адбылося. За тое, што я зрабіў — не падпарадкаваўся загаду ДАІ спыніцца і гнаў на вялікай хуткасьці, — нельга пазбаўляць волі на 5 гадоў! Я ня мог нават здагадацца, што машыны ня едуць, а стаяць — без аварыйнай сыгналізацыі, без габарытаў, проста на дарозе, ніяк не пазначаныя», — заявіў былы вязень карэспандэнту tut.by. Паводле Рамана Менцюка, ён навучаны атрыманым досьведам і больш гэтак паводзіць сябе на дарозе ня будзе.
А які ўрок вынесла грамадзтва з гісторыі пра «жывы шчыт»?
У менскай ДАІ адразу заявілі, што «жывы шчыт» і ў 2008 годзе ня быў практыкай спыненьня ліхіх кіроўцаў, і нагадалі, што міліцыянтаў Ліхтаровіча і Дарагакупца за тыя дзеяньні асудзілі і звольнілі зь міліцыі. «Зараз такое немагчыма. У крайніх выпадках аўтамабілі парушальнікаў спыняем стрэламі па колах», — адказаў супрацоўнік ДАІ. Паводле майго суразмоўцы, права міліцыянта спыніць аўтамабіль стрэламі абумоўленае 29 артыкулам Закону аб міліцыі, які агаворвае дзеяньні супроць кіроўцы, які стварае небясьпеку для грамадзян. Але і пры гэтым, паводле міліцыянта, яшчэ ўлічваюцца меркаваньні агульнай бясьпекі:
«Ня так часта ў нас страляюць па колах у горадзе, а калі і страляюць, дык толькі калі няма зграмаджэньня людзей, калі няма ім небясьпекі. Як такой, страляніны ў горадзе і не было, ці калі была, дык сярод ночы на кальцавой дарозе. Толькі ў мэтах спыненьня».
Статыстыка між тым сьведчыць, што спыняюць аўтамабілі, страляючы па колах, на дарогах краіны ўсё часьцей. Гэтак, у красавіку супрацоўнікі ДАІ з выкарыстаньнем зброі спынілі «Гольф» нецьвярозага кіроўцы каля Гародні. У сакавіку 2010 году падобная гісторыя таксама з «Гольфам» здарылася ў Маладзечанскім раёне. Дарэчы, «Фальсквагенам Гольф» кіраваў і Раман Мянцюк. Праўда, ня ўласным: машына належала будучаму цесьцю. Разам зь Менцюком была асуджаная на ўмоўны тэрмін ягоная дзяўчына. Асудзілі яе за тое, што перадала руль нецьвярозаму кіроўцу.
З такімі кіроўцамі трэба змагацца самым жорсткім чынам, мяркуе мянчук Юрый Пашкевіч, адзін з 6 пацярпелых у аварыі з «жывым шчытом». Паводле яго, 5 гадоў, якія суд прысудзіў Раману Менцюку, — заслужанае пакараньне, як і грашовае спагнаньне зь міліцыянтаў, якія прымусілі кіроўцаў стаяць шэрагам упоперак дарогі. З «жывога шчыта», паводле Юрыя Пашкевіча, высновы зрабіў ня толькі ён сам:
«Мае сябры і знаёмыя, калі іх спыняюць на дарозе, ні ў якім разе не застаюцца на паласе, а зьяжджаюць на ўзбочча ці нават хаваюцца за аўтамабіль ДАІ. Кажуць — прабачце, але быў такі выпадак, мы яго ведаем і больш гэтак спыняцца ня будзем».
Адносна зьменаў у працы ДАІ ў Юрыя Пашкевіча супярэчлівае меркаваньне. Тое, што больш актыўна змагаюцца з парушальнікамі хуткаснага рэжыму, ён збольшага вітае. Але, на ягоную думку, у ДАІ недастаткова ўлічваюць пэўныя прычыны і абставіны парушэньняў:
«Розныя ж бываюць абставіны. Чаму пры двухразовым перавышэньні хуткасьці амаль абавязкова, у 80% выпадкаў, пазбаўляць правоў? Чаму ня ўлічваюць, колькі чалавек езьдзіць гадоў і колькі ў яго было ДТЗ ды парушэньняў такога ж віду? З гэтым я ня згодны».
Адметна, што гісторыя з «жывым шчытом» здружыла кіроўцаў, якія пацярпелі ад дзеяньняў супрацоўнікаў ДАІ і Рамана Менцюка. Яны дагэтуль ня толькі віншуюць адзін аднаго са сьвятамі, але кожны сакавік сустракаюцца, абмяркоўваюць навіны, у тым ліку розныя дарожныя праблемы. Паводле пацярпелай у «жывым шчыце» Алены Калпаковай, за чатыры з паловай гады, якія прамінулі ад «жывога шчыта», езьдзіць стала больш складана. «Але зараз больш нечаканасьцяў зусім не ад ДАІ», — заўважае яна:
«Пешаходы часам мяркуюць, што маюць на ўсё права, і самі лезуць пад колы. Гэта жах. Яшчэ не падабаецца тое, што ёсьць нерэгуляваныя пешаходныя пераходы на дарогах, дзе па 3–4 паласы ў кожны бок. Пры гэтым пешаходы не ўжываюць сьвятлоадбівальныя элемэнты ў адзеньні».
«Мяне выставілі злачынцам, не разьбіраючыся ў тым, што адбылося. За тое, што я зрабіў — не падпарадкаваўся загаду ДАІ спыніцца і гнаў на вялікай хуткасьці, — нельга пазбаўляць волі на 5 гадоў! Я ня мог нават здагадацца, што машыны ня едуць, а стаяць — без аварыйнай сыгналізацыі, без габарытаў, проста на дарозе, ніяк не пазначаныя», — заявіў былы вязень карэспандэнту tut.by. Паводле Рамана Менцюка, ён навучаны атрыманым досьведам і больш гэтак паводзіць сябе на дарозе ня будзе.
А які ўрок вынесла грамадзтва з гісторыі пра «жывы шчыт»?
У менскай ДАІ адразу заявілі, што «жывы шчыт» і ў 2008 годзе ня быў практыкай спыненьня ліхіх кіроўцаў, і нагадалі, што міліцыянтаў Ліхтаровіча і Дарагакупца за тыя дзеяньні асудзілі і звольнілі зь міліцыі. «Зараз такое немагчыма. У крайніх выпадках аўтамабілі парушальнікаў спыняем стрэламі па колах», — адказаў супрацоўнік ДАІ. Паводле майго суразмоўцы, права міліцыянта спыніць аўтамабіль стрэламі абумоўленае 29 артыкулам Закону аб міліцыі, які агаворвае дзеяньні супроць кіроўцы, які стварае небясьпеку для грамадзян. Але і пры гэтым, паводле міліцыянта, яшчэ ўлічваюцца меркаваньні агульнай бясьпекі:
Ня так часта ў нас страляюць па колах у горадзе, а калі і страляюць, дык толькі калі няма зграмаджэньня людзей, калі няма ім небясьпекі
«Ня так часта ў нас страляюць па колах у горадзе, а калі і страляюць, дык толькі калі няма зграмаджэньня людзей, калі няма ім небясьпекі. Як такой, страляніны ў горадзе і не было, ці калі была, дык сярод ночы на кальцавой дарозе. Толькі ў мэтах спыненьня».
Статыстыка між тым сьведчыць, што спыняюць аўтамабілі, страляючы па колах, на дарогах краіны ўсё часьцей. Гэтак, у красавіку супрацоўнікі ДАІ з выкарыстаньнем зброі спынілі «Гольф» нецьвярозага кіроўцы каля Гародні. У сакавіку 2010 году падобная гісторыя таксама з «Гольфам» здарылася ў Маладзечанскім раёне. Дарэчы, «Фальсквагенам Гольф» кіраваў і Раман Мянцюк. Праўда, ня ўласным: машына належала будучаму цесьцю. Разам зь Менцюком была асуджаная на ўмоўны тэрмін ягоная дзяўчына. Асудзілі яе за тое, што перадала руль нецьвярозаму кіроўцу.
З такімі кіроўцамі трэба змагацца самым жорсткім чынам, мяркуе мянчук Юрый Пашкевіч, адзін з 6 пацярпелых у аварыі з «жывым шчытом». Паводле яго, 5 гадоў, якія суд прысудзіў Раману Менцюку, — заслужанае пакараньне, як і грашовае спагнаньне зь міліцыянтаў, якія прымусілі кіроўцаў стаяць шэрагам упоперак дарогі. З «жывога шчыта», паводле Юрыя Пашкевіча, высновы зрабіў ня толькі ён сам:
Мае сябры і знаёмыя, калі іх спыняюць на дарозе, ні ў якім разе не застаюцца на паласе
«Мае сябры і знаёмыя, калі іх спыняюць на дарозе, ні ў якім разе не застаюцца на паласе, а зьяжджаюць на ўзбочча ці нават хаваюцца за аўтамабіль ДАІ. Кажуць — прабачце, але быў такі выпадак, мы яго ведаем і больш гэтак спыняцца ня будзем».
Адносна зьменаў у працы ДАІ ў Юрыя Пашкевіча супярэчлівае меркаваньне. Тое, што больш актыўна змагаюцца з парушальнікамі хуткаснага рэжыму, ён збольшага вітае. Але, на ягоную думку, у ДАІ недастаткова ўлічваюць пэўныя прычыны і абставіны парушэньняў:
«Розныя ж бываюць абставіны. Чаму пры двухразовым перавышэньні хуткасьці амаль абавязкова, у 80% выпадкаў, пазбаўляць правоў? Чаму ня ўлічваюць, колькі чалавек езьдзіць гадоў і колькі ў яго было ДТЗ ды парушэньняў такога ж віду? З гэтым я ня згодны».
Адметна, што гісторыя з «жывым шчытом» здружыла кіроўцаў, якія пацярпелі ад дзеяньняў супрацоўнікаў ДАІ і Рамана Менцюка. Яны дагэтуль ня толькі віншуюць адзін аднаго са сьвятамі, але кожны сакавік сустракаюцца, абмяркоўваюць навіны, у тым ліку розныя дарожныя праблемы. Паводле пацярпелай у «жывым шчыце» Алены Калпаковай, за чатыры з паловай гады, якія прамінулі ад «жывога шчыта», езьдзіць стала больш складана. «Але зараз больш нечаканасьцяў зусім не ад ДАІ», — заўважае яна:
«Пешаходы часам мяркуюць, што маюць на ўсё права, і самі лезуць пад колы. Гэта жах. Яшчэ не падабаецца тое, што ёсьць нерэгуляваныя пешаходныя пераходы на дарогах, дзе па 3–4 паласы ў кожны бок. Пры гэтым пешаходы не ўжываюць сьвятлоадбівальныя элемэнты ў адзеньні».