Менскія ўлады вырашылі падтрымаць адзінокіх пэнсіянэраў, інвалідаў і шматдзетныя сем’і, распачаўшы дабрачынную акцыю «Другія рукі» па зборы ўжываных рэчаў для маламаёмных. Апрача таго для гэтай катэгорыі грамадзян днямі пачала працаваць сыстэма 10-працэнтных зьніжак на пэўныя групы прамысловых і харчовых тавараў. Ці дапамогуць гэтыя захады маламаёмным перажыць крызіс, калі інфляцыя з пачатку году дасягнула 100%?
Продаж тавараў з 10-працэнтнай зьніжкай арганізаваны па адміністрацыйных раёнах і будзе ажыцьцяўляцца строга паводле сьпісаў райвыканкамаў па прад’яўленьні дакумэнтаў, каб ніхто іншы не скарыстаўся ільготамі. Ужываныя рэчы таксама будуць разьмяркоўваць паводле сьпісаў. Як народ ставіцца да гэтых праяваў дабрачыннасьці з боку дзяржавы?
Спадарыня Ганна кажа, што дапамога — гэта заўсёды добра. Але яна павінна быць разумнай і сапраўды адраснай:
«Напрыклад, нашу самотную бабулю мы можам самі забясьпечыць і паліто, і ботамі. Колькі таму старому чалавеку трэба? Дый свае паліто яна знасіць не пасьпее. Лепш бы пыталіся ў старых, што ім канкрэтна трэба. Камусьці не хапае на лекі, камусьці — элемэнтарна на ежу. Можа, паглядзець у гэты бок, а не ашчасьліўліваць усіх якімісьці паліто ці курткамі».
А вось самотнага пэнсіянэра Паўла Луцэвіча такая дапамога дзяржавы абурае:
«Навошта пэнсіянэрам рэчы, якімі гандлююць са зьніжкай у 10%? Ды не купляюць яны адзеньня, даношваюць старое. Пэнсіянэрам патрэбныя лекі перш за ўсё. Гэта ж проста зьдзек зь людзей, якія ўсё жыцьцё прапрацавалі на гэтую краіну, а цяпер жывуць як жабракі! Лепш даць пэнсіянэрам прыстойную пэнсію, каб яны, як сказаў прэзыдэнт, хадзілі ў крамы не як у музэі, а каб яны маглі там што-небудзь набыць. Каб гэтая пэнсія адпавядала ўзроўню інфляцыі».
Эканаміст Міхал Залескі, што да спробаў дзяржавы дапамагчы хоць неяк маламаёмным, выказаў такую думку:
«Не сказаў бы, што гэта прыніжэньне. Іншая справа — як разглядаецца чалавек. Вось калі чалавек разглядаецца як асоба, якая робіць выбар, то дзяржава стварае грашовы фонд, дзеліць яго на столькі частак, колькі ў яе бедных, і кожны бедны сам заяўляе, што яму трэба. Да прыкладу, у мяне няма кашулі — „На табе, Залескі, кашулю“. А ў другога — Іванова, Пятрова, Сідарава — не хапае на хлеб. У трэцяга — на праязны ці на лекі. Але калі ўжо я кашулю ўзяў, то ні праязны ці хлеб я прасіць ня буду. Вось гэта ёсьць адрасная сацыяльная дапамога. У нас жа — старажытны Рым: раздача збожжа бедным».
Былы міністар працы і сацыяльнай абароны Аляксандар Сасноў таксама лічыць, што гэта не вырашэньне праблемы:
«Так, гэта дапамога, але дапамога толькі на вызначаны час, ненадоўга, каб маламаёмныя перажылі складаную сытуацыю. Але справа ў тым, што ў Беларусі гэта не часовая складаная сытуацыя, а гэта ўжо надоўга, калі не назаўсёды. Таму гэта ня выйсьце. Такімі мэтадамі можна толькі дапамагаць у нейкі ваенны час. Гэта часовая мера. Немагчыма так жыць пастаянна. На больш сур’ёзныя захады ні ўрад, ні Лукашэнка ня здольныя ўвогуле».
Продаж тавараў з 10-працэнтнай зьніжкай арганізаваны па адміністрацыйных раёнах і будзе ажыцьцяўляцца строга паводле сьпісаў райвыканкамаў па прад’яўленьні дакумэнтаў, каб ніхто іншы не скарыстаўся ільготамі. Ужываныя рэчы таксама будуць разьмяркоўваць паводле сьпісаў. Як народ ставіцца да гэтых праяваў дабрачыннасьці з боку дзяржавы?
Спадарыня Ганна кажа, што дапамога — гэта заўсёды добра. Але яна павінна быць разумнай і сапраўды адраснай:
«Напрыклад, нашу самотную бабулю мы можам самі забясьпечыць і паліто, і ботамі. Колькі таму старому чалавеку трэба? Дый свае паліто яна знасіць не пасьпее. Лепш бы пыталіся ў старых, што ім канкрэтна трэба. Камусьці не хапае на лекі, камусьці — элемэнтарна на ежу. Можа, паглядзець у гэты бок, а не ашчасьліўліваць усіх якімісьці паліто ці курткамі».
Сасноў: Такімі мэтадамі можна толькі дапамагаць у нейкі ваенны час… Немагчыма так жыць пастаянна
А вось самотнага пэнсіянэра Паўла Луцэвіча такая дапамога дзяржавы абурае:
«Навошта пэнсіянэрам рэчы, якімі гандлююць са зьніжкай у 10%? Ды не купляюць яны адзеньня, даношваюць старое. Пэнсіянэрам патрэбныя лекі перш за ўсё. Гэта ж проста зьдзек зь людзей, якія ўсё жыцьцё прапрацавалі на гэтую краіну, а цяпер жывуць як жабракі! Лепш даць пэнсіянэрам прыстойную пэнсію, каб яны, як сказаў прэзыдэнт, хадзілі ў крамы не як у музэі, а каб яны маглі там што-небудзь набыць. Каб гэтая пэнсія адпавядала ўзроўню інфляцыі».
Эканаміст Міхал Залескі, што да спробаў дзяржавы дапамагчы хоць неяк маламаёмным, выказаў такую думку:
«Не сказаў бы, што гэта прыніжэньне. Іншая справа — як разглядаецца чалавек. Вось калі чалавек разглядаецца як асоба, якая робіць выбар, то дзяржава стварае грашовы фонд, дзеліць яго на столькі частак, колькі ў яе бедных, і кожны бедны сам заяўляе, што яму трэба. Да прыкладу, у мяне няма кашулі — „На табе, Залескі, кашулю“. А ў другога — Іванова, Пятрова, Сідарава — не хапае на хлеб. У трэцяга — на праязны ці на лекі. Але калі ўжо я кашулю ўзяў, то ні праязны ці хлеб я прасіць ня буду. Вось гэта ёсьць адрасная сацыяльная дапамога. У нас жа — старажытны Рым: раздача збожжа бедным».
Былы міністар працы і сацыяльнай абароны Аляксандар Сасноў таксама лічыць, што гэта не вырашэньне праблемы:
«Так, гэта дапамога, але дапамога толькі на вызначаны час, ненадоўга, каб маламаёмныя перажылі складаную сытуацыю. Але справа ў тым, што ў Беларусі гэта не часовая складаная сытуацыя, а гэта ўжо надоўга, калі не назаўсёды. Таму гэта ня выйсьце. Такімі мэтадамі можна толькі дапамагаць у нейкі ваенны час. Гэта часовая мера. Немагчыма так жыць пастаянна. На больш сур’ёзныя захады ні ўрад, ні Лукашэнка ня здольныя ўвогуле».