Падзеі ў Лібіі і ўсясьветная рэакцыя на іх шмат у чым беспрэцэдэнтныя. Упершыню ў гісторыі Рада Бясьпекі ААН падтрымала паўстаньне супраць дыктатара і санкцыянавала адносна яго сілавыя дзеяньні ўсясьветнай супольнасьці.
Рэакцыя кіраўніцтва Беларусі на гэтыя падзеі даволі паказальная – незвычайна асьцярожная. Для стылю Аляксандра Лукашэнкі характэрна улазіць ва усе міжнародныя крызісы. Прычым ён заўсёды абараняў дыктатараў ад унутранай апазыцыі і Захаду.
У 1999—2000 гадах падчас косаўскага крызісу і краху рэжыму Мілошавіча прэзыдэнт Беларусі лётаў у Бялград, каб падтрымаць сэрбскага лідэра, прапаноўваў яму палітычны прытулак, пасылаў праклёны на адрас Захаду, патрабаваў ад Расеі ужыць сілу і абараніць Югаславію.
У 2003 годзе, калі ЗША пачалі ваенную апэрацыю супраць Садама Хусэйна, Лукашэнка таксама кінуўся яму на падтрымку, нават не зважаючы на рэзалюцыю Рады Бясьпекі ААН, якая асудзіла паводзіны ірацкага дыктатара. І зноў прапанаваў Хусэйну палітычны прытулак у Беларусі.
Год таму быў зрынуты прэзыдэнт Кіргізстану Бакіеў. Лукашэнка зноў яго абараняў, назваў тамтэйшых апазыцыянэраў бандытамі, ухваліў страляніну па людзях, якія пратэставалі, папракаў Расею і АДКБ за тое, што тыя не падтрымалі кіргіскага кіраўніка. І, у рэшце рэшт, даў Бакіеву палітычны прытулак у Беларусі.
Цяперашняя сытуацыя ў Лібіі разьвіваецца па той жа схеме. Народ выступіў супраць "законнай" улады, выкарыстоўваючы неінстытуцыйныя мэтады. У адказ Муамар Кадафі скарыстаў войска супраць паўстанцаў. Захад выступіў на баку праціўнікаў дыктатара.
Мадэль тая ж, але Лукашэнка паводзіць сябе па-іншаму. Ён маўчыць, ня кідаецца на абарону Кадафі, не прапануе яму палітычны прытулак. Да пачатку ваеннай апэрацыі заходніх кааліцыйных сілаў беларускія афіцыйныя асобы і дзяржаўныя мэдыі увогуле маўчалі наконт канфлікту ў Лібіі. Таго, што было топ-навіною ва ўсясьветных СМІ, беларускія тэлеканалы спрабавалі не заўважаць. У чым прычына такога маўчаньня?
Думаю, спрацаваў інстынкт самазахаваньня. Таму што дзеяньні Кадафі перайшлі усе нормы і выклікалі абурэньне ў сьвеце. Ужываньне авіяцыі супраць уласнага народу — перабор нават для гэтага рэгіёну. З асуджэньнем Кадафі выступіў ня толькі Захад, але і Расея, Кітай (якія ня выступілі супраць рэзалюцыі Рады Бясьпекі ААН), Ліга арабскіх краін. Рада Бясьпекі ААН даручыла расьсьледаваньне злачынстваў Кадафі Міжнароднаму крымінальнаму суду ў Гаазе. Лідэры ЭЗ патрабавалі, каб лібійскі кіраўнік адмовіўся ад улады. Старшыня Эўразьвязу Г. ван Ромпэй растлумачыў пазыцыю Эўропы вельмі дакладана і проста: Кадафі "страляў у свой уласны народ".
Нагадаю, што зусім нядаўна Лукашэнка заявіў, што калі спатрэбіцца, без ваганьняў выкарыстае войска супраць грамадзян, якія будуць пратэставаць. І вось цяпер высьвятляецца, што страляць ва ўласны народ — гэта сёньня міжнароднае злачынства, якое падпадае пад санкцыі Рады Бясьпекі і Гааскага трыбуналу.
Падзеі ў Лібіі разбураюць яшчэ адзін элемэнт сьветапогляду Лукашэнкі, ягоную карціну сусьвету. У гэтай карціне дыктатары — поўнаўладныя паны сваіх народаў, у сваіх краінах робяць усё што хочуць, і ніхто ім ня ўказ. І ўся шматгадовая палітыка самаізаляцыі афіцыйнага Менску, супрацьстаяньня зь міжнароднымі арганізацыямі (АБСЭ, ААН, Рада Эўропы) — гэта імкненьне Лукашэнкі пазбавіцца любога кантролю звонку за сваёй уладай.
Дзеяньні міжнароднай супольнасьці супраць Лібіі беларускі лідэр успрыняў як пагрозьлівае папярэджаньне.
Адэкватная ацэнка.
Рэакцыя кіраўніцтва Беларусі на гэтыя падзеі даволі паказальная – незвычайна асьцярожная. Для стылю Аляксандра Лукашэнкі характэрна улазіць ва усе міжнародныя крызісы. Прычым ён заўсёды абараняў дыктатараў ад унутранай апазыцыі і Захаду.
У 1999—2000 гадах падчас косаўскага крызісу і краху рэжыму Мілошавіча прэзыдэнт Беларусі лётаў у Бялград, каб падтрымаць сэрбскага лідэра, прапаноўваў яму палітычны прытулак, пасылаў праклёны на адрас Захаду, патрабаваў ад Расеі ужыць сілу і абараніць Югаславію.
У 2003 годзе, калі ЗША пачалі ваенную апэрацыю супраць Садама Хусэйна, Лукашэнка таксама кінуўся яму на падтрымку, нават не зважаючы на рэзалюцыю Рады Бясьпекі ААН, якая асудзіла паводзіны ірацкага дыктатара. І зноў прапанаваў Хусэйну палітычны прытулак у Беларусі.
Год таму быў зрынуты прэзыдэнт Кіргізстану Бакіеў. Лукашэнка зноў яго абараняў, назваў тамтэйшых апазыцыянэраў бандытамі, ухваліў страляніну па людзях, якія пратэставалі, папракаў Расею і АДКБ за тое, што тыя не падтрымалі кіргіскага кіраўніка. І, у рэшце рэшт, даў Бакіеву палітычны прытулак у Беларусі.
Цяперашняя сытуацыя ў Лібіі разьвіваецца па той жа схеме. Народ выступіў супраць "законнай" улады, выкарыстоўваючы неінстытуцыйныя мэтады. У адказ Муамар Кадафі скарыстаў войска супраць паўстанцаў. Захад выступіў на баку праціўнікаў дыктатара.
Мадэль тая ж, але Лукашэнка паводзіць сябе па-іншаму. Ён маўчыць, ня кідаецца на абарону Кадафі, не прапануе яму палітычны прытулак. Да пачатку ваеннай апэрацыі заходніх кааліцыйных сілаў беларускія афіцыйныя асобы і дзяржаўныя мэдыі увогуле маўчалі наконт канфлікту ў Лібіі. Таго, што было топ-навіною ва ўсясьветных СМІ, беларускія тэлеканалы спрабавалі не заўважаць. У чым прычына такога маўчаньня?
Думаю, спрацаваў інстынкт самазахаваньня. Таму што дзеяньні Кадафі перайшлі усе нормы і выклікалі абурэньне ў сьвеце. Ужываньне авіяцыі супраць уласнага народу — перабор нават для гэтага рэгіёну. З асуджэньнем Кадафі выступіў ня толькі Захад, але і Расея, Кітай (якія ня выступілі супраць рэзалюцыі Рады Бясьпекі ААН), Ліга арабскіх краін. Рада Бясьпекі ААН даручыла расьсьледаваньне злачынстваў Кадафі Міжнароднаму крымінальнаму суду ў Гаазе. Лідэры ЭЗ патрабавалі, каб лібійскі кіраўнік адмовіўся ад улады. Старшыня Эўразьвязу Г. ван Ромпэй растлумачыў пазыцыю Эўропы вельмі дакладана і проста: Кадафі "страляў у свой уласны народ".
Нагадаю, што зусім нядаўна Лукашэнка заявіў, што калі спатрэбіцца, без ваганьняў выкарыстае войска супраць грамадзян, якія будуць пратэставаць. І вось цяпер высьвятляецца, што страляць ва ўласны народ — гэта сёньня міжнароднае злачынства, якое падпадае пад санкцыі Рады Бясьпекі і Гааскага трыбуналу.
Падзеі ў Лібіі разбураюць яшчэ адзін элемэнт сьветапогляду Лукашэнкі, ягоную карціну сусьвету. У гэтай карціне дыктатары — поўнаўладныя паны сваіх народаў, у сваіх краінах робяць усё што хочуць, і ніхто ім ня ўказ. І ўся шматгадовая палітыка самаізаляцыі афіцыйнага Менску, супрацьстаяньня зь міжнароднымі арганізацыямі (АБСЭ, ААН, Рада Эўропы) — гэта імкненьне Лукашэнкі пазбавіцца любога кантролю звонку за сваёй уладай.
Дзеяньні міжнароднай супольнасьці супраць Лібіі беларускі лідэр успрыняў як пагрозьлівае папярэджаньне.
Адэкватная ацэнка.