Віцебская актывістка, ініцыятарка аргкамітэту па стварэньні прафсаюзу прадпрымальнікаў «Разам» шукае актыўных людзей, каб «узгадаваць» зь іх дэпутатаў мясцовых саветаў. Ці хаця б кандыдатаў у дэпутаты, але такіх, пра каго б ведалі людзі, ідучы на выбары.
Да гэтай ідэі яе падштурхнула ўласная няўдача на выбарах — калі яе не абралі ў парлямэнт, апавядае Ірына Яскевіч:
«Мяне не абралі, і гэта не было выпадковасьцю: прайшоў праўладны кандыдат. Але наперадзе — мясцовыя выбары, і я ў іх таксама хачу ўзяць удзел. Зразумела, што гэта выбары не таго маштабу, каб нехта сказаў, што „Яскевіч хоча высокую пасаду“ ці „Яскевіч хоча пераехаць у Менск“. Праца на мясцовым узроўні — гэта зусім іншае. Але гэта нашмат больш патрэбна простым людзям, у якіх ёсьць праблемы. А пра тое, што яны ёсьць, я даведалася, зьбіраючы подпісы па сваёй акрузе. Тады ж пазнаёмілася з мноствам актыўных людзей, якія хочуць выправіць умовы, у якіх жывуць, але ня ведаюць, якім чынам. Тады я й прыдумала стварыць „інкубатар“ — зьбіраць неабыякавых людзей разам, каб ці пісаць звароты да ўладаў з дапамогай праваабаронцаў, ці вывучаць заканадаўства, каб быць больш юрыдычна пісьменнымі. У тым ліку — і выбарчае заканадаўства».
На думку спадарыні Яскевіч, кандыдатамі на мясцовыя выбары павінны пайсьці тыя людзі, якіх будуць ведаць — у канкрэтным мікрараёне ці нават двары. Адна з такіх мясцовых актывістак — Ганна Мельянцова, жыхарка акругі, па якой балятавалася ў дэпутаты парлямэнту Ірына Яскевіч. Ганна пагадзілася дапамагчы ў зборы подпісаў за вылучэньне кандыдаткі, і суседзі пачалі дзяліцца сваімі бедамі. Дом 8, корпус 4 па вуліцы Смаленскай аказаўся вельмі «праблемным», хоць звонку выглядае някепска, бо нядаўна там быў капітальны рамонт.
Насамрэч рамонт — гэта толькі для выгляду, кажа спадарыня Ганна:
«Мы з Ірынай прайшлі па кватэрах, і людзі пачалі паказваць агрэхі будаўнікоў. Аказалася, з даху па-ранейшаму цячэ, у падʼездах сыра, а з электралічыльнікаў тырчаць голыя правады. Калі ідуць дажджы, у наш падʼезд трапіць цяжка: туды з вуліцы заліваецца вада і даходзіць да трэцяй прыступкі. Зацякае і ў падвал, бо ўваход у яго — ніжэй па узроўні ад вуліцы. З гэтым трэба нешта тэрмінова рабіць. Камунальнікі апраўдваюцца толькі адным: «Затое мы зрабілі ў вашым доме рамонт».
Ірына Яскевіч лічыць, што вырашэньне падобных праблемаў — гэта шлях, каб заваяваць давер у людзей, якія зьняверыліся ў «народных абраньніках», за якіх яны не галасавалі. А тое, што працаваць давядзецца, па сутнасьці, за іх, спадарыню Ірыну не бянтэжыць:
«Я разумею, што ў нечым мы будзем падмяняць сабой бязьдзейных дэпутатаў. Менавіта таму й важна, каб людзі ведалі, каго насамрэч турбуюць іхныя клопаты: ці дэпутатаў, якіх яны ў вочы ня бачаць, ці тых, хто балятаваўся са шчырымі намерамі, але іх не абралі».
Ірына Яскевіч — сябар Абʼяднанай грамадзянскай партыі. Яна лічыць, што менавіта мясцовыя актывісты — не заангажаваныя ў палітычныя структуры, але неабыякавыя людзі — гэта той самы рэсурс, на які трэба абапірацца падчас будучай выбарчай кампаніі. Таму яна шукае такіх людзей — і сярод прадпрымальнікаў, інтарэсы якіх яна бароніць ужо не адзін год, і сярод сваіх былых выбаршчыкаў, якія прагаласавалі за яе, але цяпер маюць іншых дэпутатаў, пра якіх нічога ня ведаюць.
