Цыганкоў: “Наколькі вам падаецца верагоднай такая інфармацыя? Якія могуць быць наступствы такога рашэньня, калі яно будзе прынятае?”
Мацкевіч: “Я ўпэўнены ў тым, што продажу “Нафтана” ня можа быць. Вядома, я магу памыляцца, але з таго досьведу, які я атрымаў, працуючы ў Міністэрстве энэргетыкі, я рызыкну гэта сьцьвярджаць.
Па-першае, “Нафтан” зьяўляецца адным з самых вялікіх падаткаплацельшчыкаў у Беларусі. Ён на другім месцы пасьля Мазырскага НПЗ. Ягоная доля складала ў першым паўгодзьдзі 4,88 працэнты. І калі аддаць гэта пад кантроль “Лукойлу” – што будзе з падаткамі, з фармаваньнем сацыяльнай палітыкі.
Па-другое, на прыкладзе “Белтрансгазу” я пабачыў, што кіраўніцтва многіх прадпрыемстваў знаходзіцца ў вельмі пэсымістычным настроі. Напрыклад, у 2003 годзе я чуў ад чыноўнікаў “Белтрансгазу” такія настроі – “маўляў, нікуды мы не падзенемся, аддадзім “Белтрансгаз” вельмі танна, бо “Газпром” наступае” і гэтак далей. Хаця сытуацыя складвалася зусім па-іншаму. Пры гэтым я лічу іх прафэсіяналамі, але што тычыцца эканамічнай палітыкі – тут у іх вельмі слабыя падыходы”.
Цыганкоў: “То бок вы сьцьвярджаеце, што кіраўнікі прадпрыемстваў ня знаходзяць вялікіх пэрспэктываў і таму думаюць, што іхнія заводы могуць быць прададзеныя? Але кіраўніцтва ў Менску глядзіць на рэчы больш стратэгічна, бачыць будучыя наступствы і не дазволіць прадаць гэтыя прадпрыемствы?”
У 2004 годзе я бачыў на свае вочы, як "Лукойл" разам зь іншымі звальваў урад Юліі Цімашэнкі
Мацкевіч: Так. Але я разумею іхнія страхі. Калі “Лукойл” – найбуйнейшы пастаўшчык нафты -- пачынае ціснуць, то кіраўніцтва на месцах, я б сказаў, “слабае ў каленках”. Вельмі рэдка знойдзеш кіраўніка прадпрыемства, нават буйнога, у якога “моцныя калені”. Магчыма, ужо пачаліся перамовы на наступны год наконт паставак нафты, і вось у некаторых гэтыя каленкі ўжо пачалі дрыжаць.
У 2004 годзе я бачыў на свае вочы, як “Лукойл” разам з іншымі звальваў урад Юліі Цімашэнкі ва Ўкраіне. Адэскі нафтаперапрацоўчы завод быў прададзены яшчэ Кучмам Лукойлу – яго за гэта вельмі моцна крытыкавалі. Калі Цімашэнка паспрабавала ўтаймаваць “Лукойл”, то завод проста “паставілі на рамонт”. І ў рэгіёне адразу ўзьнік сацыяльны крызыс”.
