Дэпутат Палаты прадстаўнікоў папярэдняга скліканьня Сяргей Скрабец адзначае:
“Калі б Пуцін наведаў Лукашэнку разам зь Мядзьведзевым, дык магло б вырашацца пытаньне аб пэрспэктывах саюзнай дзяржавы. Але паколькі візыт адбыўся без наступнага прэзыдэнта Расеі, дык зразумела, што Масква ня будзе фарсіраваць аб’яднаньне дзьвюх дзяржаваў.
А цяпер — чаму Пуцін наведваў Лукашэнку? На маю думку, можна меркаваць пра тое, што з боку Лукашэнкі была прапанова падтрымаць прэзыдэнцкую кампанію ў Расеі ў 2008 годзе. А цяпер былі кансультацыі пра тое, што ён можа атрымаць узамен. На мой погляд, ён можа атрымаць газ коштам 120 даляраў за тысячу кубамэтраў і далейшую падтрымку на міжнароднай арэне”.
Палітоляг Аляксей Кароль зьвязвае гэты візыт з выбарамі прэзыдэнта Расеі, якія маюць адбыцца ў сакавіку:
“Гэты візыт адзначае сабою пэўную адкрутку назад, да тых самых “брацкіх адносінаў”. А значыць, ён прыцягне ўвагу ды сымпатыі той значнай часткі расейскага электарату, якая мае ілюзіі наконт рэжыму ў Беларусі і ролі Аляксандра Лукашэнкі”.
Палітоляг, выкладчык Эўрапейскага гуманітарнага ўнівэрсытэту Дзяніс Мельянцоў, наадварот, лічыць, што вяртаньня да ўзроўню былых дачыненьняў паміж Расеяй і Беларусьсю ня будзе:
“Расея зрабіла стаўку на тое, каб паступова адыходзіць ад сваіх усходнеэўрапейскіх сатэлітаў. Гэта назіралі і ва Ўкраіне, і на Каўказе. І гэта, прынамсі, з 2003 году назіраецца і ў дачыненьнях зь Беларусьсю.
Расея кансалідуецца. Але яна не зацікаўленая ў канфліктах або моцнай прысутнасьці ў суседніх дзяржавах. Бо цяпер, наколькі я бачу, для расейскага кіраўніцтва галоўнае — танная сыравіна, яе здабыча і продаж на Захад. На гэта і працуюць расейская эканоміка і ўся палітычная сыстэма. Таму і пачала адбывацца манэтызацыя дачыненьняў зь Беларусьсю.
Магчыма, Беларусь будуць прымушаць прадаць найбольш прыбытковыя прадпрыемствы. А вось што будзе прагрэс у прыняцьці Канстытуцыйнага акту, я ня думаю. Гэта, хутчэй, ужо справа пазаўчорашняга дня”.
Масква ня будзе фарсіраваць аб’яднаньне дзьвюх дзяржаваў
“Калі б Пуцін наведаў Лукашэнку разам зь Мядзьведзевым, дык магло б вырашацца пытаньне аб пэрспэктывах саюзнай дзяржавы. Але паколькі візыт адбыўся без наступнага прэзыдэнта Расеі, дык зразумела, што Масква ня будзе фарсіраваць аб’яднаньне дзьвюх дзяржаваў.
А цяпер — чаму Пуцін наведваў Лукашэнку? На маю думку, можна меркаваць пра тое, што з боку Лукашэнкі была прапанова падтрымаць прэзыдэнцкую кампанію ў Расеі ў 2008 годзе. А цяпер былі кансультацыі пра тое, што ён можа атрымаць узамен. На мой погляд, ён можа атрымаць газ коштам 120 даляраў за тысячу кубамэтраў і далейшую падтрымку на міжнароднай арэне”.
Гэты візыт адзначае сабою пэўную адкрутку назад, да тых самых “брацкіх адносінаў”
Палітоляг Аляксей Кароль зьвязвае гэты візыт з выбарамі прэзыдэнта Расеі, якія маюць адбыцца ў сакавіку:
“Гэты візыт адзначае сабою пэўную адкрутку назад, да тых самых “брацкіх адносінаў”. А значыць, ён прыцягне ўвагу ды сымпатыі той значнай часткі расейскага электарату, якая мае ілюзіі наконт рэжыму ў Беларусі і ролі Аляксандра Лукашэнкі”.
Палітоляг, выкладчык Эўрапейскага гуманітарнага ўнівэрсытэту Дзяніс Мельянцоў, наадварот, лічыць, што вяртаньня да ўзроўню былых дачыненьняў паміж Расеяй і Беларусьсю ня будзе:
Пачала адбывацца манэтызацыя дачыненьняў зь Беларусьсю.
Магчыма, Беларусь будуць прымушаць прадаць найбольш прыбытковыя прадпрыемствы
Магчыма, Беларусь будуць прымушаць прадаць найбольш прыбытковыя прадпрыемствы
“Расея зрабіла стаўку на тое, каб паступова адыходзіць ад сваіх усходнеэўрапейскіх сатэлітаў. Гэта назіралі і ва Ўкраіне, і на Каўказе. І гэта, прынамсі, з 2003 году назіраецца і ў дачыненьнях зь Беларусьсю.
Расея кансалідуецца. Але яна не зацікаўленая ў канфліктах або моцнай прысутнасьці ў суседніх дзяржавах. Бо цяпер, наколькі я бачу, для расейскага кіраўніцтва галоўнае — танная сыравіна, яе здабыча і продаж на Захад. На гэта і працуюць расейская эканоміка і ўся палітычная сыстэма. Таму і пачала адбывацца манэтызацыя дачыненьняў зь Беларусьсю.
Магчыма, Беларусь будуць прымушаць прадаць найбольш прыбытковыя прадпрыемствы. А вось што будзе прагрэс у прыняцьці Канстытуцыйнага акту, я ня думаю. Гэта, хутчэй, ужо справа пазаўчорашняга дня”.
