Ужо некалькі тыдняў у грамадзкім транспарце гучыць абвестка пра скасаваньне льготаў.
“Мінтранс” інфармуе, што ад 17 сьнежня не будуць дзейнічаць льготныя талёны на праезд. Апошні дзень іх дзеяньня — 16 сьнежня”.
Карэспандэнтка: З наступнага панядзелка льготаў ужо ня будзе. Як вы да гэтага ставіцеся?”
Галасы студэнтаў: “Кепска”, “Вельмі дрэнна”.
Карэспандэнтка: “На кішэні студэнцкай гэта адаб’ецца?”
Хлопец: “Канечне, адаб’ецца”.
Карэспандэнтка: “А родам вы адкуль?”
Хлопец: “Зь Берасьцейскай вобласьці, зь сяла”.
Карэспандэнтка: “А па бульбу, сала да бацькоў як езьдзіць будзеце?”
Хлопец: “Таксама вельмі цяжка будзе, у два разы даражэй”.
Спадар: “Я з Масквы, таму мяне льготы не цікавяць”.
Дзяўчына: “Значыць, так трэба. Будзем плаціць цалкам за праезд”.
Студэнт: “Шкада, канечне, што столькі грошай прыйдзецца плаціць. Але куды падзецца? У мэтро “зайцам ” не атрымаецца”.
Хлопец: “Мне гэта зусім не падабаецца. Калі нехта жыве на адну стыпэндыю, таму будзе вельмі цяжка”.
Студэнт: “Тым больш што дагэтуль невядома, ці будзе ўвогуле абяцаная надбаўка да стыпэндыі”.
Хлопец: “Прыйдзецца неяк эканоміць”.
Студэнт: “Штраф зараз 6 тысяч. Мне здаецца, бальшыня студэнтаў будзе “зайцамі” езьдзіць”.
Карэспандэнтка: “А ў мэтро ці ў сотым аўтобусе?”
Студэнт: “Там прыйдзецца плаціць”.
Карэспандэнтка: “Як вы ставіцеся да таго, што льготы адмяняюць?”
Хлопец: “Адмоўна ставімся. Мы студэнты. Дзе нам працаваць?”
Карэспандэнтка: “А стыпэндыя зараз якая?”
Хлопец: “Ой, я ня ведаю, я платнік”.
Дзяўчына: “106 тысяч”.
Хлопец: “У тым і праблема, што не ва ўсіх стыпэндыя ёсьць. Шмат “платнікаў” вучыцца, іншагародніх. Дзе ім браць грошы на поўныя квіткі?”
Студэнт: “Я сам праязны ўжо ня змог купіць, ежджу па квітках, толькі за сёньня праезьдзіў 1800 рублёў — і гэта яшчэ па льготах. А што будзе без ільготаў?”
Хлопец: “Гэта вельмі вялікі ўдар па кішэні. У маім выпадку — па кішэні маіх бацькоў, але ўсё адно”.
Студэнт: “Можна радыкальныя захады рабіць: проста не плаціць грошай. Падыходзіць да цябе кандуктар, а ты кажаш, што грошай няма. Ну што ён табе зробіць?”
Спадар: “Як сказаў Аляксандар Рыгоравіч: “Усе студэнты маладыя, здаровыя, хай ходзяць пешшу”. Як я буду дабірацца зь Зялёнага Лугу да філфаку пешшу?”
Карэспандэнт: “А да бацькоў як езьдзіць будзеце?”
Студэнт: “Там свая сыстэма. Я, напрыклад, у Салігорску жыву, там ёсьць прыватныя фірмы, якія займаюцца перавозкай людзей. Там такая добрая канкурэнцыя, і яны змагаюцца за кліентаў, за 10 тысяч без праблем можна даехаць. І гэта нармальна. Ніхто ня будзе на дзяржаўных за 17 тысяч езьдзіць”.
Хлопец: “Ужо бацькі ня будуць рады так часта бачыць сваіх дзяцей”.
Пэнсіянэры абураюцца ня столькі скасаваньнем ільготаў на гарадзкі транспарт, колькі тым, што ў дачны сэзон ім будзе вельмі дорага дабірацца да сваіх лецішчаў:
“Поўны праезд у мяне да лецішча — 6 тысяч. З мужам удваіх — 12 тысяч. Колькі я змагу наезьдзіць туды-назад? Я ж ежджу не адпачываць, а каб сябе неяк забясьпечваць”.
Яны выступаюць з прапановай пакінуць льготы хаця б на лета:
“Няхай бы на дачны сэзон — з 1 траўня да сярэдзіны верасьня. І гэта было б справядліва”.
“Мінтранс” інфармуе, што ад 17 сьнежня не будуць дзейнічаць льготныя талёны на праезд. Апошні дзень іх дзеяньня — 16 сьнежня”.
Карэспандэнтка: З наступнага панядзелка льготаў ужо ня будзе. Як вы да гэтага ставіцеся?”
Галасы студэнтаў: “Кепска”, “Вельмі дрэнна”.
Шкада, канечне, што столькі грошай прыйдзецца плаціць. Але куды падзецца? У мэтро “зайцам ” не атрымаецца
Карэспандэнтка: “На кішэні студэнцкай гэта адаб’ецца?”
Хлопец: “Канечне, адаб’ецца”.
Карэспандэнтка: “А родам вы адкуль?”
Хлопец: “Зь Берасьцейскай вобласьці, зь сяла”.
Карэспандэнтка: “А па бульбу, сала да бацькоў як езьдзіць будзеце?”
Хлопец: “Таксама вельмі цяжка будзе, у два разы даражэй”.
Спадар: “Я з Масквы, таму мяне льготы не цікавяць”.
Дзяўчына: “Значыць, так трэба. Будзем плаціць цалкам за праезд”.
Студэнт: “Шкада, канечне, што столькі грошай прыйдзецца плаціць. Але куды падзецца? У мэтро “зайцам ” не атрымаецца”.
Хлопец: “Мне гэта зусім не падабаецца. Калі нехта жыве на адну стыпэндыю, таму будзе вельмі цяжка”.
Студэнт: “Тым больш што дагэтуль невядома, ці будзе ўвогуле абяцаная надбаўка да стыпэндыі”.
Калі нехта жыве на адну стыпэндыю, таму будзе вельмі цяжка
Хлопец: “Прыйдзецца неяк эканоміць”.
Студэнт: “Штраф зараз 6 тысяч. Мне здаецца, бальшыня студэнтаў будзе “зайцамі” езьдзіць”.
Карэспандэнтка: “А ў мэтро ці ў сотым аўтобусе?”
Студэнт: “Там прыйдзецца плаціць”.
Карэспандэнтка: “Як вы ставіцеся да таго, што льготы адмяняюць?”
Хлопец: “Адмоўна ставімся. Мы студэнты. Дзе нам працаваць?”
Карэспандэнтка: “А стыпэндыя зараз якая?”
Хлопец: “Ой, я ня ведаю, я платнік”.
Дзяўчына: “106 тысяч”.
Хлопец: “У тым і праблема, што не ва ўсіх стыпэндыя ёсьць. Шмат “платнікаў” вучыцца, іншагародніх. Дзе ім браць грошы на поўныя квіткі?”
Студэнт: “Я сам праязны ўжо ня змог купіць, ежджу па квітках, толькі за сёньня праезьдзіў 1800 рублёў — і гэта яшчэ па льготах. А што будзе без ільготаў?”
Хлопец: “Гэта вельмі вялікі ўдар па кішэні. У маім выпадку — па кішэні маіх бацькоў, але ўсё адно”.
Студэнт: “Можна радыкальныя захады рабіць: проста не плаціць грошай. Падыходзіць да цябе кандуктар, а ты кажаш, што грошай няма. Ну што ён табе зробіць?”
Як я буду дабірацца зь Зялёнага Лугу да філфаку пешшу?
Спадар: “Як сказаў Аляксандар Рыгоравіч: “Усе студэнты маладыя, здаровыя, хай ходзяць пешшу”. Як я буду дабірацца зь Зялёнага Лугу да філфаку пешшу?”
Карэспандэнт: “А да бацькоў як езьдзіць будзеце?”
Студэнт: “Там свая сыстэма. Я, напрыклад, у Салігорску жыву, там ёсьць прыватныя фірмы, якія займаюцца перавозкай людзей. Там такая добрая канкурэнцыя, і яны змагаюцца за кліентаў, за 10 тысяч без праблем можна даехаць. І гэта нармальна. Ніхто ня будзе на дзяржаўных за 17 тысяч езьдзіць”.
Хлопец: “Ужо бацькі ня будуць рады так часта бачыць сваіх дзяцей”.
Пэнсіянэры абураюцца ня столькі скасаваньнем ільготаў на гарадзкі транспарт, колькі тым, што ў дачны сэзон ім будзе вельмі дорага дабірацца да сваіх лецішчаў:
“Поўны праезд у мяне да лецішча — 6 тысяч. З мужам удваіх — 12 тысяч. Колькі я змагу наезьдзіць туды-назад? Я ж ежджу не адпачываць, а каб сябе неяк забясьпечваць”.
Яны выступаюць з прапановай пакінуць льготы хаця б на лета:
“Няхай бы на дачны сэзон — з 1 траўня да сярэдзіны верасьня. І гэта было б справядліва”.
