(Вярцінскі: ) “Заходжу ў кабінэт. Ён гаворыць па тэлефоне, а потым кажа: “Дзякуй, Аркадзь Аляксандравіч, мы ўсе віншуем Вас з надыходзячым Новым годам. Перадаю слухаўку аўтару верша”. Гэта значыць, мне. І вось я чую: “Добры дзень, Анатоль! Гэта гаворыць Аркадзь Куляшоў. Зь цікавасьцю прачытаў твой верш. Малайчына! Асабліва спадабаліся радкі:
Нам памагае ўбачыць Час:
Тут – толькі попел,
там – алмаз,
Тут – зерне,
там – палова,
Там – пустазвонства гучных фраз.
Тут – ісціннае слова.
Пачуўшы пахвалу ад самога Аркадзя Куляшова, настаўніка, любімага, паважанага паэта, які, да слова сказаць, быў ня вельмі шчодры на пахвалы, ня вельмі актыўна ўдзельнічаў у так званым “працэсе выхаваньня маладых вершатворцаў, – ды яшчэ пачуць уласныя радкі ў ягоным прамаўленьні – гэта было, вядома, для мяне падзеяй, ці не найлепшым у жыцьці калядным падарункам…
І яшчэ вось што. Тая падзея, той калядны сюрпрыз атрымалі літаральна ўчора нечаканы працяг. Пазванілі ў дзьверы. Адчыняю. “Вам пасылка”, – гаворыць паштальён. Чытаю на пасылцы: “Олекса Полейчук, Кіеў”. Здагадваюся, што гэта. Распакоўваю. Асобнікі зборніку маіх вершаў, перакладзеныя на украінскую мову пад назовам “Беларускі гадзіннік”. Прабягаю вачыма прадмову Віктара Грабоўськага. Ён параўноўвае радкі перакладу з радкамі арыгіналу. І выдзяляе якраз тыя радкі, якія працытаваў шмат гадоў таму Аркадзь Куляшоў. “Ось як гучыць цэ украіньскаю”, – піша аўтар прадмовы. І цытуе далей на ўкраінскай…
Вось сапраўды адна з тых падзеяў, якія інакш, як калядным цудам, не назавеш”.
Пачуўшы пахвалу ад самога Аркадзя Куляшова, настаўніка, любімага, паважанага паэта, які, да слова сказаць, быў ня вельмі шчодры на пахвалы, ня вельмі актыўна ўдзельнічаў у так званым “працэсе выхаваньня маладых вершатворцаў, – ды яшчэ пачуць уласныя радкі ў ягоным прамаўленьні – гэта было, вядома, для мяне падзеяй, ці не найлепшым у жыцьці калядным падарункам…
І яшчэ вось што. Тая падзея, той калядны сюрпрыз атрымалі літаральна ўчора нечаканы працяг. Пазванілі ў дзьверы. Адчыняю. “Вам пасылка”, – гаворыць паштальён. Чытаю на пасылцы: “Олекса Полейчук, Кіеў”. Здагадваюся, што гэта. Распакоўваю. Асобнікі зборніку маіх вершаў, перакладзеныя на украінскую мову пад назовам “Беларускі гадзіннік”. Прабягаю вачыма прадмову Віктара Грабоўськага. Ён параўноўвае радкі перакладу з радкамі арыгіналу. І выдзяляе якраз тыя радкі, якія працытаваў шмат гадоў таму Аркадзь Куляшоў. “Ось як гучыць цэ украіньскаю”, – піша аўтар прадмовы. І цытуе далей на ўкраінскай…
Вось сапраўды адна з тых падзеяў, якія інакш, як калядным цудам, не назавеш”.