(Спадар: ) “Я ВІЧ-інфікаваны. Мне паставілі гэты дыягназ яшчэ ў 2000 годзе ў турме ў Гомелі. Спачатку думаў скончыць жыцьцё самагубствам, а пасьля звыкся з гэтай думкаю. Стаўленьне да нас вельмі кепскае. Ніхто ня хоча сябраваць, мець агульных справаў. Вельмі нэгатыўнае стаўленьне з боку навакольных”.
(Спадар: ) “Я калюся ўжо каля пятнаццаці гадоў. Людзі агрэсіўна настроены супраць нараманаў. Ёсьць, канечне, тыя, хто разумее наркаманаў, але гэта адзінкі. У асноўным настроены агрэсіўна. Калі будуць ведаць, што ты наркаман, вельмі цяжка ўладкавацца на працу. Людзі адштурхоўваюць нас ад сябе. А тым больш, цяпер яшчэ гэтая праблема зь ВІЧ. Калі пачуюць, што яшчэ і ВІЧ, абыходзяць бокам”.
(Спадар: ) “Мы ўсе жывём у адным асяродку, таму ніхто не абаронены ад гэтай хваробы”.
(Спадар: ) “Праблемы вялікія для нас яны ствараюць. Шпрыцы валяюцца, іголкі ёсьць, кроў ад іх усюды застаецца. А вакол дзеці малыя бегаюць. Крадзяжы ад наркаманаў. Калі пад’езды адчынены, там так нагаджана, што страх”.
(Спадарыня: ) “Я сама па адукацыі фэльчар, амаль дваццаць гадоў на хуткай дапамозе працавала. Мне гэта блізка і знаёма, і я з разуменьнем, міласэрна стаўлюся да гэтых людзей”.
(Спадар: ) “Зьмяніўся погляд як саміх наркаманаў, так і стаўленьне насельніцтва да іх”.
(Спадар: ) “Больш цярпіма сталі ставіцца да такіх людзей. Але і размовы, бывае, чуюцца: саслаць іх трэба, ізаляваць. Але гэта адзінкі. Магчыма, ужо прывыклі. Вельмі часта сустракаюцца сем’і, у якіх ёсьць такая хвароба. І ўжо людзі з жалем, з разуменьнем ставяцца да тых, хто ўжывае наркотыкі. І да ВІЧ-інфікаваных таксама. І ужо глядзяць на іх не як на ізгояў, а як на нейкую частку грамадзтва”.
(Спадар: ) “Я калюся ўжо каля пятнаццаці гадоў. Людзі агрэсіўна настроены супраць нараманаў. Ёсьць, канечне, тыя, хто разумее наркаманаў, але гэта адзінкі. У асноўным настроены агрэсіўна. Калі будуць ведаць, што ты наркаман, вельмі цяжка ўладкавацца на працу. Людзі адштурхоўваюць нас ад сябе. А тым больш, цяпер яшчэ гэтая праблема зь ВІЧ. Калі пачуюць, што яшчэ і ВІЧ, абыходзяць бокам”.
(Спадар: ) “Мы ўсе жывём у адным асяродку, таму ніхто не абаронены ад гэтай хваробы”.
(Спадар: ) “Праблемы вялікія для нас яны ствараюць. Шпрыцы валяюцца, іголкі ёсьць, кроў ад іх усюды застаецца. А вакол дзеці малыя бегаюць. Крадзяжы ад наркаманаў. Калі пад’езды адчынены, там так нагаджана, што страх”.
(Спадарыня: ) “Я сама па адукацыі фэльчар, амаль дваццаць гадоў на хуткай дапамозе працавала. Мне гэта блізка і знаёма, і я з разуменьнем, міласэрна стаўлюся да гэтых людзей”.
(Спадар: ) “Зьмяніўся погляд як саміх наркаманаў, так і стаўленьне насельніцтва да іх”.
(Спадар: ) “Больш цярпіма сталі ставіцца да такіх людзей. Але і размовы, бывае, чуюцца: саслаць іх трэба, ізаляваць. Але гэта адзінкі. Магчыма, ужо прывыклі. Вельмі часта сустракаюцца сем’і, у якіх ёсьць такая хвароба. І ўжо людзі з жалем, з разуменьнем ставяцца да тых, хто ўжывае наркотыкі. І да ВІЧ-інфікаваных таксама. І ужо глядзяць на іх не як на ізгояў, а як на нейкую частку грамадзтва”.
