Я наўмысна зьвяртаўся да людзей, якіх заўважыў з цыгарэтай у руках. У цэнтры Менску можна пабачыць курцоў любога веку і сацыяльнага статусу: і бабульку, і школьніка, і бамжа, і чалавека ў дарагой вопратцы”.
(Карэспандэнт: ) “Як вы ставіцеся да таго, што могуць забараніць паленьне ў грамадзкіх месцах?”
(Спадарыня: ) “А калі больш няма дзе?”
(Студэнт: ) “Калі мне захочацца, я буду ісьці і паліць”.
(Пэнсіянэрка: ) “За адзін момант усе ж ня кінуць паліць!”
(Спадар: ) “Гэта кепска, гэта ўціск правоў тых, хто паліць, тым больш маюць залежнасьць ад гэтага”.
Ёсьць курцы, якія маюць у гэтым пытаньні іншую пазыцыю:
(Спадар: ) “Трэба зрабіць так”.
(Карэспандэнт: ) “Але ж вы самі цяпер паліце...”
(Спадар: ) “Ну... Канечне, трэба паліць у спэцыяльных месцах — курылках”.
(Карэспандэнт: ) “Вы ня будзеце адчуваць, што вашыя правы ўціскаюць?”
(Спадар: ) “А якая розьніца?”
Ёсьць курцы, якія ўсьведамляюць неабходнасьць абараніць ад тытунёвага дыму дзяцей — напрыклад, у парках адпачынку. Таксама некаторыя мяркуюць, што абмежаваньні дапамогуць залежным ад тытуню змагацца са сваёй шкоднай звычкай:
(Курсант міліцэйскай акадэміі: ) “Гэта будзе спрыяць масаваму кіданьню паленьня. Паліць хочацца, але калі абмяжоўваць... Напрыклад, у нас у акадэміі абмежаванае паленьне, таму менш выпальваеш. Калі за гэта будуць санкцыі ўводзіць, тады я буду паліць менш”.
І нарэшце, большасьць апытаных гатовыя прыняць абмежаваньні паленьня на вуліцы, калі будуць выкананыя пэўныя ўмовы:
(Спадарыня: ) “Калі будуць месцы для паленьня, можна туды хадзіць”.
(Хлопец: ) “Правільна тое, што трэба зьмяншаць колькасьць курцоў. Зь іншага боку, чалавек мае права на паленьне. Для гэтага трэба адвесьці спэцыяльныя месцы”.
(Карэспандэнт: ) “Вы будзеце бегаць шукаць гэтыя месцы?”
(Хлопец: ) “Іх мусіць быць столькі, каб чалавек ня бегаў і не шукаў”.
(Спадарыня: ) “Адносна тых, хто ня паліць, гэта справядліва — калі месцаў будзе дастаткова”.
(Карэспандэнт: ) “Як вы ставіцеся да таго, што могуць забараніць паленьне ў грамадзкіх месцах?”
(Спадарыня: ) “А калі больш няма дзе?”
(Студэнт: ) “Калі мне захочацца, я буду ісьці і паліць”.
(Пэнсіянэрка: ) “За адзін момант усе ж ня кінуць паліць!”
(Спадар: ) “Гэта кепска, гэта ўціск правоў тых, хто паліць, тым больш маюць залежнасьць ад гэтага”.
Ёсьць курцы, якія маюць у гэтым пытаньні іншую пазыцыю:
(Спадар: ) “Трэба зрабіць так”.
(Карэспандэнт: ) “Але ж вы самі цяпер паліце...”
(Спадар: ) “Ну... Канечне, трэба паліць у спэцыяльных месцах — курылках”.
(Карэспандэнт: ) “Вы ня будзеце адчуваць, што вашыя правы ўціскаюць?”
(Спадар: ) “А якая розьніца?”
Ёсьць курцы, якія ўсьведамляюць неабходнасьць абараніць ад тытунёвага дыму дзяцей — напрыклад, у парках адпачынку. Таксама некаторыя мяркуюць, што абмежаваньні дапамогуць залежным ад тытуню змагацца са сваёй шкоднай звычкай:
(Курсант міліцэйскай акадэміі: ) “Гэта будзе спрыяць масаваму кіданьню паленьня. Паліць хочацца, але калі абмяжоўваць... Напрыклад, у нас у акадэміі абмежаванае паленьне, таму менш выпальваеш. Калі за гэта будуць санкцыі ўводзіць, тады я буду паліць менш”.
І нарэшце, большасьць апытаных гатовыя прыняць абмежаваньні паленьня на вуліцы, калі будуць выкананыя пэўныя ўмовы:
(Спадарыня: ) “Калі будуць месцы для паленьня, можна туды хадзіць”.
(Хлопец: ) “Правільна тое, што трэба зьмяншаць колькасьць курцоў. Зь іншага боку, чалавек мае права на паленьне. Для гэтага трэба адвесьці спэцыяльныя месцы”.
(Карэспандэнт: ) “Вы будзеце бегаць шукаць гэтыя месцы?”
(Хлопец: ) “Іх мусіць быць столькі, каб чалавек ня бегаў і не шукаў”.
(Спадарыня: ) “Адносна тых, хто ня паліць, гэта справядліва — калі месцаў будзе дастаткова”.
