Лінкі ўнівэрсальнага доступу

Палачане ўшанавалі памяць этнографа Сяргея Сахарава


Вінцэсь Мудроў, Полацак У Полацку прайшла імпрэза, прысьвечаная памяці вядомага культурніцкага дзеяча, фальклярыста і этнографа Сяргея Сахарава. Сёлета споўніліся 125 гадоў з дня ягонага нараджэньня, і гэта практычна першае публічнае ўшанаваньне чалавека, які паклаў сваё жыцьцё на алтар Беларушчыны.

Імпрэза пачалася на музычнай ноце: фальклёрны гурт “Полацкія россыпы” выканаў некалькі народных песень, запісаных Сяргеем Сахаравым сярод беларусаў Латвіі. Усяго ж, заўважым, фальклярыстам было запісана 1015 песень, якія гучалі свой час у асяродку латгальскіх беларусаў.

Ня дзіва, што памяць вядомага фальклярыста ўшанавалі палачане, бо менавіта тут, у старажытным месьце, зьявіўся ён на сьвет, і тут, на Полаччыне, прасякнуўся любоўю да ўсяго роднага і крэўнага. Надарылася так, што пасьля заканчэньня Юр’еўскага ўнівэрсытэту Сяргей Сахараў зьвязаў свой лёс з Латгаліяй, дзе міжваеннай парой жыло больш за 70 тысяч беларусаў. Працяглы час, з 1925 па 1932 год, ён кіраваў Дзьвінскай беларускай гімназіяй, не спыняючы, аднак, фальклёрна-этнаграфічных дасьледзінаў. На вялікі жаль, шмат што з навуковай спадчыны беларускага фальклярыста страчана, бо ў 1945 годзе яго, старога, нямоглага і далёкага ад палітыкі чалавека бальшавікі саслалі ў Казахстан.

На імпрэзе, што ладзілася ў сьценах цэнтральнай гарадзкой бібліятэкі, гучалі ўспаміны пра Сяргея Сахарава, ягоныя празаічныя творы, а таксама беларускія ды латыскія песьні. Вёў вечарыну вядомы паэт і дасьледнік беларускай культурніцкай спадчыны ў Латвіі Сяргей Панізьнік. Як адцеміў вядоўца, самая актуальная задача на сёньня — вярнуць з забыцьця імёны асілкаў нацыянальнага духу, якія абылгалі і затапталі ў бруд. Імя Сяргея Сахарава — адно зь іх. Гаворыць паэт Сяргей Панізьнік:

(Панізьнік: ) “Сяргей Пятровіч Сахараў вяртаецца сёньня ў свой родны Полацак. Мінула 125 гадоў з дня ягонага нараджэньня, і не было яшчэ магчымасьці пагаманіць тут пра ягоны творчы лёс, пра ягоныя нягоды, пра ягоны жыцьцёвы подзьвіг.

Бо калі б не было Сахарава ў Латвіі, не было б культурна-нацыянальнай аўтаноміі для нашага народу, не было б росквіту талентаў. Бо тыя, каго ён выгадаваў у Дзьвінскай дзяржаўнай беларускай гімназіі, гэта людзі, што працавалі потым ня толькі дзеля асьветы сваіх суайчыньнікаў, але і для Эўропы. Сёньня мы будзем згадваць ягонае імя, каб вярнуць туды, дзе ён нарадзіўся. Полацак будзе ведаць пра гэта”.
Ігар Лосік Кацярына Андрэева Ірына Слаўнікава Марына Золатава Андрэй Кузьнечык
XS
SM
MD
LG