Раніцай Міколу Статкевічу патэлефанавалі з “Партыі Свабоды і Прагрэсу”, лідэрам якой зьяўляецца Ўладзімір Навасяд, і паведамілі, што да іх прыехалі партнэры са швэцкага Рыгздагу. Парлямэнтары папрасілі аб сустрэчы з рэпрэсаваным сацыял-дэмакратам. Дамовіліся, што сустрэча адбудзецца ў абедзенны перапынак.
Літаральна праз некалькі хвілінаў пасьля тэлефанаваньня вакол будынку “Рэмбыттэхнікі” зьявіліся некалькі чалавек у цывільным і машына з танаваным лабавым шклом. Калі Статкевіч пайшоў у краму, каб набыць запчастку, за ім пайшлі людзі ў цывільным. Мясцовыя жыхары зь цікавасьцю назіралі за гэтым, бо сытуацыя нагадвала дэтэктыўныя фільмы-пародыі. Прадстаўнікі Рыгздагу Сэсілія Вікстром, Карын Гранбом, Аксэль Дарвік і Гунар Андрэн крыху спазьніліся і чакалі апазыцыйнага палітыка ля будынку, дзе ён працуе. Мікола Статкевіч узгадаў, што дома пакінуў табель, які ён мусіць штодня адзначаць і здаваць у спэцінтэрнаце дзяжурнаму. Калега з працы вызваўся яго падвезьці.
Калі Статкевіч садзіўся ў машыну, ён ня думаў, што стане ўдзельнікам імправізаванай гонкі. За машынай адразу паехаў аўтамабіль з танаваным шклом.
(Статкевіч:) “Ну, калега аказаўся такога добрага тэмпэрамэнту. Ён увесь час прапаноўваў мне “папятляць” па горадзе. Так ужо прасіўся… Але я спазьняўся. Потым кажу: “Добра, папятляй.” Ён на бардзюр, па пешаходнай дарожцы, праз балота па пешаходным масточку, а потым па ямінам прыватнага сэктару на сваёй машыне. Бачу, гэты “Фольксваген-пасат” таксама за намі скача. Наладзілі “разьмінку”. Прыехалі да працы, а там ужо госьці з мікрааўтобусу выйшлі. Яны заўважылі, што амаль на кожным квадратным мэтры стаяць людзі ў цывільным. Было вельмі сорамна і за нашу краіну і за яе спэцслужбы.”
Мікола Статкевіч са сьмехам паведаміў швэдам, што калі на мінулым тыдні да яго прыяжджаў нямецкі амбасадар, то суправаджаў іх аўтамабіль расейскай вытворчасьці – старэнькі “Жыгуль”, які ў народзе празвалі “капейкай”. Гэтым разам машына лепшая – “Фольксваген-Пасат”. Пасьля таго, як палітык паразмаўляў і разьвітаўся з дэпутатамі швэдзкага парлямэнту, да яго пачалі прыходзіць супрацоўнікі спэцкамэндатуры.
(Статкевіч:) “Пасьля гэтага пайшлі візіцёры. З камэндатуры дасылаюць маёра – што ды як. Даруйце! 37-ы год. Замежнікі прыехалі ў Савецкі Саюз і НКВД ставіць усіх кантакцёраў на вушы, хто меў няшчасьце зь імі сустрэцца. Што гэта робіцца?! Ці гэта ня ХХІ стагодзьдзе і не краіна ў сярэдзіне Эўропы?! З глузду зьехалі ўжо.”
Мікола Статкевіч лічыць, што ініцыятыва сыходзіла ад супрацоўнікаў мясцовага КГБ. На яго думку, міліцыя са спэцкамэндатуры апытвала яго, згодна зь іх загадам.
Літаральна праз некалькі хвілінаў пасьля тэлефанаваньня вакол будынку “Рэмбыттэхнікі” зьявіліся некалькі чалавек у цывільным і машына з танаваным лабавым шклом. Калі Статкевіч пайшоў у краму, каб набыць запчастку, за ім пайшлі людзі ў цывільным. Мясцовыя жыхары зь цікавасьцю назіралі за гэтым, бо сытуацыя нагадвала дэтэктыўныя фільмы-пародыі. Прадстаўнікі Рыгздагу Сэсілія Вікстром, Карын Гранбом, Аксэль Дарвік і Гунар Андрэн крыху спазьніліся і чакалі апазыцыйнага палітыка ля будынку, дзе ён працуе. Мікола Статкевіч узгадаў, што дома пакінуў табель, які ён мусіць штодня адзначаць і здаваць у спэцінтэрнаце дзяжурнаму. Калега з працы вызваўся яго падвезьці.
Калі Статкевіч садзіўся ў машыну, ён ня думаў, што стане ўдзельнікам імправізаванай гонкі. За машынай адразу паехаў аўтамабіль з танаваным шклом.
(Статкевіч:) “Ну, калега аказаўся такога добрага тэмпэрамэнту. Ён увесь час прапаноўваў мне “папятляць” па горадзе. Так ужо прасіўся… Але я спазьняўся. Потым кажу: “Добра, папятляй.” Ён на бардзюр, па пешаходнай дарожцы, праз балота па пешаходным масточку, а потым па ямінам прыватнага сэктару на сваёй машыне. Бачу, гэты “Фольксваген-пасат” таксама за намі скача. Наладзілі “разьмінку”. Прыехалі да працы, а там ужо госьці з мікрааўтобусу выйшлі. Яны заўважылі, што амаль на кожным квадратным мэтры стаяць людзі ў цывільным. Было вельмі сорамна і за нашу краіну і за яе спэцслужбы.”
Мікола Статкевіч са сьмехам паведаміў швэдам, што калі на мінулым тыдні да яго прыяжджаў нямецкі амбасадар, то суправаджаў іх аўтамабіль расейскай вытворчасьці – старэнькі “Жыгуль”, які ў народзе празвалі “капейкай”. Гэтым разам машына лепшая – “Фольксваген-Пасат”. Пасьля таго, як палітык паразмаўляў і разьвітаўся з дэпутатамі швэдзкага парлямэнту, да яго пачалі прыходзіць супрацоўнікі спэцкамэндатуры.
(Статкевіч:) “Пасьля гэтага пайшлі візіцёры. З камэндатуры дасылаюць маёра – што ды як. Даруйце! 37-ы год. Замежнікі прыехалі ў Савецкі Саюз і НКВД ставіць усіх кантакцёраў на вушы, хто меў няшчасьце зь імі сустрэцца. Што гэта робіцца?! Ці гэта ня ХХІ стагодзьдзе і не краіна ў сярэдзіне Эўропы?! З глузду зьехалі ўжо.”
Мікола Статкевіч лічыць, што ініцыятыва сыходзіла ад супрацоўнікаў мясцовага КГБ. На яго думку, міліцыя са спэцкамэндатуры апытвала яго, згодна зь іх загадам.
