Асноўная мэта “дыпляматычнага дэсанту” ў Белавескую пушчу, як патлумачылі ў адміністрацыі Нацыянальнага парку — праз асабістыя эмоцыі дыпляматаў прыцягнуць сюды ня толькі “валютных” паляўнічых, якіх у пушчы і так нямала, але і звычайных турыстаў. Расказвае намесьніца дырэктара запаведніку Ганна Дынгубенка:
(Дынгубенка: ) “Будзем паказваць усё, чым багатая пушча: яе прыродныя адметнасьці, якія ў нас мясьціны прыгожыя. Мяркую, яны наведаюць сядзібу Дзеда Мароза. Ёсьць што паказаць. Заўсёды, канечне, хочацца, каб больш было турыстаў, каб яшчэ больш ведалі і любілі пушчу”.
(Карэспандэнт: ) “Інфраструктура дазваляе цяпер прымаць вялікую колькасьць турыстаў?”
(Дынгубенка: ) “Была рэканструкцыя гатэляў, і я нават ня ведаю, колькі месцаў у нас цяпер. Але дагэтуль было каля двух сотняў. Калі проста прыехаць, не начаваць, дык у нас да Дзеда Мароза прыяжджала да трох тысяч турыстаў штодня. Мы ўсіх абслугоўвалі, і быццам крыўдаў не было. А так па лесе ёсьць домікі і чатыры гатэлі”.
Аднак незалежныя экспэрты кажуць, што зьдзівіць замежнікаў у Белавескай пушчы асабліва няма чым. Хіба толькі вялізнай колькасьцю лесапілак, якія стаяць тут “шчыльнымі радамі” ад сярэдзіны 1990-х, калі біясфэрны запаведнік фактычна прыватызавала Кіраўніцтва справаў прэзыдэнта. Як апавёў эколяг Валеры Дранчук, аўтар кнігі “SOS. Пушча”, цалкам натуральна, што падобных “адметнасьцяў” гасьцям пушчы не пакажуць.
Бальшыню спэцыялістаў зьдзіўляе: чаму на першы плян выносіцца турызм, а не навука? Некалькі гадоў амаль павальна хворы статак белавескіх зуброў, якія з прычыны спэцыфічнай інфэкцыі ня могуць даваць здаровага патомства. Пад прыкрыцьцём барацьбы з “караедам” вядзецца высечка каштоўных пародаў дрэва — без усялякага дзяржаўнага і грамадзкага кантролю. Дарэчы, калі ў польскай частцы пушчы ад жука-паразыта апрацоўваецца літаральна кожнае дрэва, то ў беларускай цэлыя лясныя масівы лечаць… бэнзапілой. Гаворыць Валеры Дранчук:
(Дранчук: ) “Я проста перакананы, што нічога тут не атрымаецца. Гэта часовы камэрцыйны праект, а душа пушчы ніяк не раскрытая. Увогуле, там няма каму яе раскрываць, няма прафэсійнага падыходу да гэтай справы. Я паезьдзіў крыху па ЗША і пераканаўся: там у любой мясьціне яны знаходзяць душу, там ёсьць нейкі пэўны “пэйзажны рынак”. У нас таксама ёсьць вялікая пушча, гіганцкі краявід, вялікая ляндшафтная, біялягічная разнастайнасьць, але гэтую душу, наадварот, забіваюць. І тады пачынаюць думаць пра нейкія турыстычныя праекты. Усё пастаўлена дагары нагамі. Магчыма, яны падыйдуць урэшце да таго, з чаго трэба было пачынаць. Але будуць змарнаваныя ня толькі сілы, аднак і нашае біялягічнае багацьце. І ня толькі ў пушчы. Узяць тыя ж самыя Браслаўскія азёры, Нарачанскія”.
Апроч лесапілак, немалы прыбытак Белавескай пушчы дае камэрцыйнае паляваньне. У другой палове 1990-х з ініцыятывы тагачаснага кіраўніка Кіраўніцтва справаў прэзыдэнта Івана Ціцянкова было створанае так званае “беларускае ранча” — 300 гектараў агароджанай тэрыторыі, на якой гаспадарылі пераважна сябры нямецкай паляўнічай арганізацыі “Адной кулі”. І некалькі сотняў даляраў за адзіны стрэл у дзіка ці аленя наўрад ці параўнаюцца з дробязьзю, якую пакіне тут “мірны” турыст.
Сярод тых, хто прыняў прапанову наведаць Белавескую пушчу, кіраўнікі дыпляматычных ведамстваў Вялікай Брытаніі, Францыі, Італіі, Нямеччыны, Польшчы, Літвы, Латвіі ды іншых эўрапэйскіх краінаў.
(Дынгубенка: ) “Будзем паказваць усё, чым багатая пушча: яе прыродныя адметнасьці, якія ў нас мясьціны прыгожыя. Мяркую, яны наведаюць сядзібу Дзеда Мароза. Ёсьць што паказаць. Заўсёды, канечне, хочацца, каб больш было турыстаў, каб яшчэ больш ведалі і любілі пушчу”.
(Карэспандэнт: ) “Інфраструктура дазваляе цяпер прымаць вялікую колькасьць турыстаў?”
(Дынгубенка: ) “Была рэканструкцыя гатэляў, і я нават ня ведаю, колькі месцаў у нас цяпер. Але дагэтуль было каля двух сотняў. Калі проста прыехаць, не начаваць, дык у нас да Дзеда Мароза прыяжджала да трох тысяч турыстаў штодня. Мы ўсіх абслугоўвалі, і быццам крыўдаў не было. А так па лесе ёсьць домікі і чатыры гатэлі”.
Аднак незалежныя экспэрты кажуць, што зьдзівіць замежнікаў у Белавескай пушчы асабліва няма чым. Хіба толькі вялізнай колькасьцю лесапілак, якія стаяць тут “шчыльнымі радамі” ад сярэдзіны 1990-х, калі біясфэрны запаведнік фактычна прыватызавала Кіраўніцтва справаў прэзыдэнта. Як апавёў эколяг Валеры Дранчук, аўтар кнігі “SOS. Пушча”, цалкам натуральна, што падобных “адметнасьцяў” гасьцям пушчы не пакажуць.
Бальшыню спэцыялістаў зьдзіўляе: чаму на першы плян выносіцца турызм, а не навука? Некалькі гадоў амаль павальна хворы статак белавескіх зуброў, якія з прычыны спэцыфічнай інфэкцыі ня могуць даваць здаровага патомства. Пад прыкрыцьцём барацьбы з “караедам” вядзецца высечка каштоўных пародаў дрэва — без усялякага дзяржаўнага і грамадзкага кантролю. Дарэчы, калі ў польскай частцы пушчы ад жука-паразыта апрацоўваецца літаральна кожнае дрэва, то ў беларускай цэлыя лясныя масівы лечаць… бэнзапілой. Гаворыць Валеры Дранчук:
(Дранчук: ) “Я проста перакананы, што нічога тут не атрымаецца. Гэта часовы камэрцыйны праект, а душа пушчы ніяк не раскрытая. Увогуле, там няма каму яе раскрываць, няма прафэсійнага падыходу да гэтай справы. Я паезьдзіў крыху па ЗША і пераканаўся: там у любой мясьціне яны знаходзяць душу, там ёсьць нейкі пэўны “пэйзажны рынак”. У нас таксама ёсьць вялікая пушча, гіганцкі краявід, вялікая ляндшафтная, біялягічная разнастайнасьць, але гэтую душу, наадварот, забіваюць. І тады пачынаюць думаць пра нейкія турыстычныя праекты. Усё пастаўлена дагары нагамі. Магчыма, яны падыйдуць урэшце да таго, з чаго трэба было пачынаць. Але будуць змарнаваныя ня толькі сілы, аднак і нашае біялягічнае багацьце. І ня толькі ў пушчы. Узяць тыя ж самыя Браслаўскія азёры, Нарачанскія”.
Апроч лесапілак, немалы прыбытак Белавескай пушчы дае камэрцыйнае паляваньне. У другой палове 1990-х з ініцыятывы тагачаснага кіраўніка Кіраўніцтва справаў прэзыдэнта Івана Ціцянкова было створанае так званае “беларускае ранча” — 300 гектараў агароджанай тэрыторыі, на якой гаспадарылі пераважна сябры нямецкай паляўнічай арганізацыі “Адной кулі”. І некалькі сотняў даляраў за адзіны стрэл у дзіка ці аленя наўрад ці параўнаюцца з дробязьзю, якую пакіне тут “мірны” турыст.
Сярод тых, хто прыняў прапанову наведаць Белавескую пушчу, кіраўнікі дыпляматычных ведамстваў Вялікай Брытаніі, Францыі, Італіі, Нямеччыны, Польшчы, Літвы, Латвіі ды іншых эўрапэйскіх краінаў.
