У 1990-першай палове 1991 году Прэзыдыюм ВС выконваў хутчэй дэкаратыўную функцыю і кіраваў Вярхоўным Саветам, а не БССР. Рэспублікай кіраваў ЦК КПБ. Аднак пасьля аднаўленьня ў жніўні 1991 г. Незалежнасьці і роспуску КПБ-КПСС Прэзыдыюм ВС зрабіўся галоўным органам, так бы мовіць, выконваў ролю “калектыўнага прэзыдэнта” краіны – у тым ліку прызначаў амбасадараў, прымаў і выводзіў з грамадзянства, разглядаў прашэньні аб памілаваньнях.
Апынуўшыся ў абойме найвышэйшага кіраўніцтва краіны, Булахаў адкінуў дэмакратычную рыторыку. Увосень 1992 года менавіта Булахаў выставіў “абгрунтаваньні” супраць правядзеньня рэфэрэндуму аб датэрміновых выбарах паводле закону аб прапарцыйна-мажарытарнай сыстэме, за які БНФ сабраў амаль паўмільёна подпісаў. Лідэр апазыцыі БНФ у Вярхоўным Савеце 12 скліканьня Зянон Пазьняк лічыць ( і з гэтым пагаджаюцца некаторыя палітолягі), што менавіта забарона таго рэфэрэндуму зрабілася фатальнай падзеяй, якая прадвызначыла паразу дэмакратыі ў Беларусі.
У студзені 1994 года Булахаў разам з Аляксандрам Лукашэнкам і Віктарам Ганчаром быў ініцыятарам адстаўкі Станіслава Шушкевіча; разам з Леанідам Сініцыным, Анатолем Лябедзькам яны складалі каманду, якую потым назвалі “камандай маладых ваўкоў” і якая прывяла Аляксандра Лукашэнку да ўлады.
Шэраг аналітыкаў адзначалі, што “маладыя ваўкі” меркавалі скарыстаць Лукашэнку як своеасаблівы “таран” для прыхода ва ўладу; пасьля прэзыдэнцкіх выбараў Булахаў прэтэндаваў на пасаду Старшыні Канстытуцыйнага Суда.
Лукашэнка сапраўды прапанаваў кандыдатуру Булахава, аднак ён не набраў большасьці галасоў дэпутатаў. Я памятаю, што калі на табло запаліліся вынікі галасаваньня, Лукашэнка не стрымаў задаволенай усьмешкі. Праз некалькі тыдняў, увосень 1994 года Аляксандр Лукашэнка назваў Булахава, нароўні з Анатолем Лябедзькам, сваім прадстаўніком у Вярхоўным Савеце.
Булахаў ня быў дэпутатам Вярхоўнага Савету наступнага скліканьня. Перад рэфэрэндумам 1996 г. ён выступіў ў прэсе з крытычнымі ацэнкамі палітыкі Лукашэнкі. Аднак пазьней – праз некалькі гадоў – зноў апынуўся ў камандзе Лукашэнкі, праўда, на значна меньш прыкметнай пасадзе ў апараце СНД.
Булахаву належыць фраза “Сувэрэнітэт – не ікона, на якую трэба маліцца”.
Апынуўшыся ў абойме найвышэйшага кіраўніцтва краіны, Булахаў адкінуў дэмакратычную рыторыку. Увосень 1992 года менавіта Булахаў выставіў “абгрунтаваньні” супраць правядзеньня рэфэрэндуму аб датэрміновых выбарах паводле закону аб прапарцыйна-мажарытарнай сыстэме, за які БНФ сабраў амаль паўмільёна подпісаў. Лідэр апазыцыі БНФ у Вярхоўным Савеце 12 скліканьня Зянон Пазьняк лічыць ( і з гэтым пагаджаюцца некаторыя палітолягі), што менавіта забарона таго рэфэрэндуму зрабілася фатальнай падзеяй, якая прадвызначыла паразу дэмакратыі ў Беларусі.
У студзені 1994 года Булахаў разам з Аляксандрам Лукашэнкам і Віктарам Ганчаром быў ініцыятарам адстаўкі Станіслава Шушкевіча; разам з Леанідам Сініцыным, Анатолем Лябедзькам яны складалі каманду, якую потым назвалі “камандай маладых ваўкоў” і якая прывяла Аляксандра Лукашэнку да ўлады.
Шэраг аналітыкаў адзначалі, што “маладыя ваўкі” меркавалі скарыстаць Лукашэнку як своеасаблівы “таран” для прыхода ва ўладу; пасьля прэзыдэнцкіх выбараў Булахаў прэтэндаваў на пасаду Старшыні Канстытуцыйнага Суда.
Лукашэнка сапраўды прапанаваў кандыдатуру Булахава, аднак ён не набраў большасьці галасоў дэпутатаў. Я памятаю, што калі на табло запаліліся вынікі галасаваньня, Лукашэнка не стрымаў задаволенай усьмешкі. Праз некалькі тыдняў, увосень 1994 года Аляксандр Лукашэнка назваў Булахава, нароўні з Анатолем Лябедзькам, сваім прадстаўніком у Вярхоўным Савеце.
Булахаў ня быў дэпутатам Вярхоўнага Савету наступнага скліканьня. Перад рэфэрэндумам 1996 г. ён выступіў ў прэсе з крытычнымі ацэнкамі палітыкі Лукашэнкі. Аднак пазьней – праз некалькі гадоў – зноў апынуўся ў камандзе Лукашэнкі, праўда, на значна меньш прыкметнай пасадзе ў апараце СНД.
Булахаву належыць фраза “Сувэрэнітэт – не ікона, на якую трэба маліцца”.
