Кэры Лемак усе гэтыя доўгія чатыры гады кожны раз уздрыгвае, калі зьвініць тэлефон. Ёй падаецца, што вось зараз яна пачуе голас сваёй маці, якая запытаецца: ”Гэта ты, Кэры, мая дзетка?” Кэры Лемак хацела б расказаць сваёй маці, што ў сьнежні ў яе нарадзіўся ўнук, што сама яна скончыла школу бізнэсу, таксама пра прыгоды ўлюбёнага сабакі маці і шмат-шмат чаго яшчэ. Жанчына піша, што сама яна, хай ў думках, але ўсё ж можа пагаварыць з маці. А вось маці пагаварыць з лідэрамі нацыі пра тое, што здарылася і што зрабіць, каб такое не паўтарылася ніколі болей, ужо ня зможа.
Кэры Лемак узгадвае, што чатыры гады таму ў аснове нацыянальнага дыялёгу былі такія словы як “гераізм”, “храбрасьць”, “патрыятызм”, “адзінства”. Так, адразу пасьля 11 верасьня амэрыканцы былі разам, грамадзтва мела агульны адказ на пытаньне, што адбылося. Вось жа адзін з супрацоўнікаў аўтаркі артыкулу 10 гадзінаў чакаў у чарзе, каб здаць кроў для ўратаваньня жыцьця параненых. Мільёны амэрыканцаў ахвяравалі грошы на дапамогу пацярпелым. Дэмакраты і рэспубліканцы былі аднадушныя ў прыняцьці рашэньняў у Капітоліі. Трагедыя аб’яднала краіну, і яна была як адзіная гіганцкая сям’я.
Цяпер жа, -- піша Кэры Лемак на старонках “Boston Globe”, -- амэрыканцы раз’яднаныя. Замест дыялёгу ў вырашэньні сацыяльных праблемаў ці пытаньнях правасудзьдзя, выпрацоўкі адзінага падыходу да вельмі дарагой для краіны вайны ў Іраку, ідуць узаемныя абвінавачваньні. Калі б у гэтых і іншых пытаньнях палітыкі і звычайныя людзі дамагаліся адзінства, як пасьля 11 верасьня 2001 году, дык краіна стала б больш магутнай. На яе думку, сёньня палітыкі хутчэй разьядноўваюць нацыю, чым аб’ядноўваюць.
Кэры Лемак заклікае нацыю да грамадзкага дыялёгу, да ўзаемапавагі -- як яна піша, да тых дзьвюх прывілеяў, якія і робяць ЗША вялікай дзяржавай. На наступным тыдні адмысловая дзьвюхпартыйная група мае абнародаваць справаздачу аб тым, што зроблена ўрадам дзеля павышэньня бясьпекі краіны. Жанчына заклікае грамадзтва з павагай паставіцца да рэкамэндацыяў камісіі, выслухаць іх і спакойна абмеркаваць. Выклікі і пагрозы часу застаюцца, і перамагчы іх можа толькі зьяднаная нацыя. У гэтым амэрыканка Кэры Лемак бачыць урок 11 верасьня 2001 году, які павінна вывучыць грамадзтва.
Кэры Лемак узгадвае, што чатыры гады таму ў аснове нацыянальнага дыялёгу былі такія словы як “гераізм”, “храбрасьць”, “патрыятызм”, “адзінства”. Так, адразу пасьля 11 верасьня амэрыканцы былі разам, грамадзтва мела агульны адказ на пытаньне, што адбылося. Вось жа адзін з супрацоўнікаў аўтаркі артыкулу 10 гадзінаў чакаў у чарзе, каб здаць кроў для ўратаваньня жыцьця параненых. Мільёны амэрыканцаў ахвяравалі грошы на дапамогу пацярпелым. Дэмакраты і рэспубліканцы былі аднадушныя ў прыняцьці рашэньняў у Капітоліі. Трагедыя аб’яднала краіну, і яна была як адзіная гіганцкая сям’я.
Цяпер жа, -- піша Кэры Лемак на старонках “Boston Globe”, -- амэрыканцы раз’яднаныя. Замест дыялёгу ў вырашэньні сацыяльных праблемаў ці пытаньнях правасудзьдзя, выпрацоўкі адзінага падыходу да вельмі дарагой для краіны вайны ў Іраку, ідуць узаемныя абвінавачваньні. Калі б у гэтых і іншых пытаньнях палітыкі і звычайныя людзі дамагаліся адзінства, як пасьля 11 верасьня 2001 году, дык краіна стала б больш магутнай. На яе думку, сёньня палітыкі хутчэй разьядноўваюць нацыю, чым аб’ядноўваюць.
Кэры Лемак заклікае нацыю да грамадзкага дыялёгу, да ўзаемапавагі -- як яна піша, да тых дзьвюх прывілеяў, якія і робяць ЗША вялікай дзяржавай. На наступным тыдні адмысловая дзьвюхпартыйная група мае абнародаваць справаздачу аб тым, што зроблена ўрадам дзеля павышэньня бясьпекі краіны. Жанчына заклікае грамадзтва з павагай паставіцца да рэкамэндацыяў камісіі, выслухаць іх і спакойна абмеркаваць. Выклікі і пагрозы часу застаюцца, і перамагчы іх можа толькі зьяднаная нацыя. У гэтым амэрыканка Кэры Лемак бачыць урок 11 верасьня 2001 году, які павінна вывучыць грамадзтва.