(Спадар Аляксандр: ) “Палітзьняволеныя? Відаць, ёсьць”.
(Спадар Віктар: ) “Павінны быць”.
(Спадар Аляксей: ) “Няма”.
(Спадарыня Вера: ) “Ёсьць, кажуць”.
(Спадар Пятро: ) “Сядзяць людзі. Выпускаюць патрохі. Амністуюць”.
(Спадар Віталь: ) “Я іх ня бачыў. Таму нічога не магу сказаць. А сродкам масавай інфармацыі я не давяраю”.
(Карэспандэнт: ) “Ці ёсьць у Беларусі палітзьняволеныя?”
(Спадар Вячаслаў: ) “Так”.
(Спадар Хведар: ) “Наконт палітзьняволеных я ня ведаю, а вось крымінальнікаў дастаткова”.
(Спадар Валянцін: ) “Я мала ведаю. Таму што не чытаю газэтаў. Газэты дарагія”.
(Спадар Іван: ) “Безумоўна, ёсьць”.
(Карэспандэнт: ) “Адкуль вы ведаеце?”
(Спадар Іван: ) “А чаму ж мне ня ведаць? Я ж жыву ў Беларусі”.
(Спадарыня Ларыса: ) “Неяк іх мала. Я іх асабліва і не прыкмячала ў газэтах. Хаця пішуць”.
(Спадар Павел: ) “Я лічу, што ёсьць”.
(Спадар Ігар: ) “У газэтах чытаў, што прападалі людзі”.
(Спадар Алег: ) “Ёсць. Таму што прападаюць людзі”.
(Карэспандэнт: ) “Ці ведаеце вы імёны палітзьняволеных?”
(Спадар Алег: ) “Прапаў журналіст Завадзкі. Прапаў былы міністар унутраных спраў, не могуць знайсьці. Ганчар падазрона зьнік”.
(Спадар Віталь: ) “Я ведаю Марыніча”.
(Спадар Юры: ) “Я не памятаю. Таму што мала гаворыцца пра іх у друку”.
(Спадар Павел: ) “А той Лявонаў, былы міністр сельскай гаспадаркі. Той Захаранка, былы міністар унутраных спраў. Той хлапец. Што пабудаваў дом на Лодачнай. Вы ведаеце, пра каго я кажу. І такіх шмат”.
(Карэспандэнт: ) “А ці ведаеце вы, у чым абвінавачваюць гэтых людзей?”
(Спадар Аляксандр: ) “Афіцыйна ў тым, што яны нібыта штосьці скралі. Кампутары ці яшчэ штосьці”.
(Спадар Пятро: ) “Калі ён палітычны, то, зразумела, за што садзяць. Няўгодны. Убяруць і – хутка”.
(Спадарыня Ларыса: ) “А ўсё роўна мне Беларусь падабаецца. Тут парадку больш”.
(Спадар Віктар: ) “Павінны быць”.
(Спадар Аляксей: ) “Няма”.
(Спадарыня Вера: ) “Ёсьць, кажуць”.
(Спадар Пятро: ) “Сядзяць людзі. Выпускаюць патрохі. Амністуюць”.
(Спадар Віталь: ) “Я іх ня бачыў. Таму нічога не магу сказаць. А сродкам масавай інфармацыі я не давяраю”.
(Карэспандэнт: ) “Ці ёсьць у Беларусі палітзьняволеныя?”
(Спадар Вячаслаў: ) “Так”.
(Спадар Хведар: ) “Наконт палітзьняволеных я ня ведаю, а вось крымінальнікаў дастаткова”.
(Спадар Валянцін: ) “Я мала ведаю. Таму што не чытаю газэтаў. Газэты дарагія”.
(Спадар Іван: ) “Безумоўна, ёсьць”.
(Карэспандэнт: ) “Адкуль вы ведаеце?”
(Спадар Іван: ) “А чаму ж мне ня ведаць? Я ж жыву ў Беларусі”.
(Спадарыня Ларыса: ) “Неяк іх мала. Я іх асабліва і не прыкмячала ў газэтах. Хаця пішуць”.
(Спадар Павел: ) “Я лічу, што ёсьць”.
(Спадар Ігар: ) “У газэтах чытаў, што прападалі людзі”.
(Спадар Алег: ) “Ёсць. Таму што прападаюць людзі”.
(Карэспандэнт: ) “Ці ведаеце вы імёны палітзьняволеных?”
(Спадар Алег: ) “Прапаў журналіст Завадзкі. Прапаў былы міністар унутраных спраў, не могуць знайсьці. Ганчар падазрона зьнік”.
(Спадар Віталь: ) “Я ведаю Марыніча”.
(Спадар Юры: ) “Я не памятаю. Таму што мала гаворыцца пра іх у друку”.
(Спадар Павел: ) “А той Лявонаў, былы міністр сельскай гаспадаркі. Той Захаранка, былы міністар унутраных спраў. Той хлапец. Што пабудаваў дом на Лодачнай. Вы ведаеце, пра каго я кажу. І такіх шмат”.
(Карэспандэнт: ) “А ці ведаеце вы, у чым абвінавачваюць гэтых людзей?”
(Спадар Аляксандр: ) “Афіцыйна ў тым, што яны нібыта штосьці скралі. Кампутары ці яшчэ штосьці”.
(Спадар Пятро: ) “Калі ён палітычны, то, зразумела, за што садзяць. Няўгодны. Убяруць і – хутка”.
(Спадарыня Ларыса: ) “А ўсё роўна мне Беларусь падабаецца. Тут парадку больш”.