Амаль усе творы вялікае экспазыцыі майстра шырокай публіцы прадстаўленыя ўпершыню. Прысутныя на вэрнісажы прыхільнікі ягонай творчасьці былі ўражаныя глыбокай пачуцьцёвасьцю вобразаў, вастрынёй псыхалягізму і тонкім лірызмам 76-гадовага мастака.
У экспазыцыі, разьмешчанай па пэрымэтры галерэі Нацыянальнага мастацкага музэю, якую на вэрнісажы Арлен Кашкурэвіч назваў найлепшай, дзе яму даводзілася выстаўляцца, публіка пабачыла тры ягоныя новыя графічныя сэрыі. “Гэтае мілае гарадзкое жыцьцё”, “Гульцы” і “Concerto grosso ”. Апошняя дала назоў усёй выставе, якая ўсьцешыла, уразіла, а некаторых, нават загартаваных спэцыялістаў, шакавала. Гаворыць мастацтвазнаўца Ларыса Фінкельштэйн.
(Фінкельштэйн: ) “Мы ўсе жывем у чаканьні нейкага мастацкага шоку. І шукаеш яго заўсёды недзе. А калі тое, што здаецца, ведаеш, як сваё жыцьцё, і калі ў гэтым бачыш сэрыю “Гульцы”, і раптам адчуваеш гэты мастацкі шок – гэта тое, чаго не чакаеш, але гэта атрымалася. З мудрасьцю, з часам, з усім тым, што набылося, ён ня страціў вастрыні, ён ня страціў пачуцьцёвасьці, ён ня страціў сучаснасьці і вышэйшага ўзроўню, сусьветнага”.
Арлен Кашкурэвіч, будучы ўжо прызнаным мастаком, ілюстраваў калісьці першую кнігу Паўла Марціновіча, што нямала паспрыяла посьпеху маладога паэта. І ён, як і многія іншыя беларускія літаратары, небеспадстаўна лічыць мастака сваім суаўтарам. А яшчэ найлепшым стваральнікам графічных вобразаў гётаўскага Фаўста.
(Марціновіч: ) “У іх прысутнічае, у гэтых ілюстрацыях, ня толькі фантастычна высокі прафэсіяналізм, але адчуваецца і страшэнна такая атмасфэра несамавітасьці, жахлівасьці, але якая не пераходзіць у паталёгію”.
Кінарэжысэр Уладзімер Арлоў ведае творчы шлях Арлена Кашкурэвіча ці не ад самага пачатку. А вось чым прывабіла яго новая экспазыцыя майстра.
(Арлоў: ) “Нягледзячы на ўзрост ці нейкія ваганьні жыцьцёвыя, гэта чалавек вялікай творчасьці. Ён малюе ня проста партрэт чалавека, ён бярэ яго ў нейкіх экстрэмальных сытуацыях, у нейкай сувязі з прыродай. Ну а гэты, дзівосны проста віялянчэльны ягоны цыкаль…”
Згаданы кінарэжысэрам Уладзімерам Арловым вобраз віялянчэлі, якая стала галоўнай гераіняй цыклю “Concerto grosso” (“Вялікі канцэрт”) выклікала шырокі рэзананс у публікі глыбокім трагізмам створаных вобразаў. Чаму менавіта віялянчэль грае ў руках маэстра журботную мэлёдыю жыцьця? Вось што сказаў на гэтае пытаньне Арлен Кашкурэвіч.
(Кашкурэвіч: ) “Віялянчэль – вельмі прыгожы інструмэнт, падобны да жанчыны. І вось гэты чалавек, такі абстрактны чалавек, ён робіць нейкія спробы ўвайсьці ў гармонію з прыгажосьцю, а гармоніі ніяк не атрымліваецца…”
Трагічная нота гэтага мастацкага вобразу ніяк не паўплывала на агульны ўзьнёслы настрой вэрнісажу, які падкрэсьлівалі хіты сусьветнае музычнае клясыкі ў выкананьні знанага беларускага віялянчэліста Ігара Алоўнікава.
У экспазыцыі, разьмешчанай па пэрымэтры галерэі Нацыянальнага мастацкага музэю, якую на вэрнісажы Арлен Кашкурэвіч назваў найлепшай, дзе яму даводзілася выстаўляцца, публіка пабачыла тры ягоныя новыя графічныя сэрыі. “Гэтае мілае гарадзкое жыцьцё”, “Гульцы” і “Concerto grosso ”. Апошняя дала назоў усёй выставе, якая ўсьцешыла, уразіла, а некаторых, нават загартаваных спэцыялістаў, шакавала. Гаворыць мастацтвазнаўца Ларыса Фінкельштэйн.
(Фінкельштэйн: ) “Мы ўсе жывем у чаканьні нейкага мастацкага шоку. І шукаеш яго заўсёды недзе. А калі тое, што здаецца, ведаеш, як сваё жыцьцё, і калі ў гэтым бачыш сэрыю “Гульцы”, і раптам адчуваеш гэты мастацкі шок – гэта тое, чаго не чакаеш, але гэта атрымалася. З мудрасьцю, з часам, з усім тым, што набылося, ён ня страціў вастрыні, ён ня страціў пачуцьцёвасьці, ён ня страціў сучаснасьці і вышэйшага ўзроўню, сусьветнага”.
Арлен Кашкурэвіч, будучы ўжо прызнаным мастаком, ілюстраваў калісьці першую кнігу Паўла Марціновіча, што нямала паспрыяла посьпеху маладога паэта. І ён, як і многія іншыя беларускія літаратары, небеспадстаўна лічыць мастака сваім суаўтарам. А яшчэ найлепшым стваральнікам графічных вобразаў гётаўскага Фаўста.
(Марціновіч: ) “У іх прысутнічае, у гэтых ілюстрацыях, ня толькі фантастычна высокі прафэсіяналізм, але адчуваецца і страшэнна такая атмасфэра несамавітасьці, жахлівасьці, але якая не пераходзіць у паталёгію”.
Кінарэжысэр Уладзімер Арлоў ведае творчы шлях Арлена Кашкурэвіча ці не ад самага пачатку. А вось чым прывабіла яго новая экспазыцыя майстра.
(Арлоў: ) “Нягледзячы на ўзрост ці нейкія ваганьні жыцьцёвыя, гэта чалавек вялікай творчасьці. Ён малюе ня проста партрэт чалавека, ён бярэ яго ў нейкіх экстрэмальных сытуацыях, у нейкай сувязі з прыродай. Ну а гэты, дзівосны проста віялянчэльны ягоны цыкаль…”
Згаданы кінарэжысэрам Уладзімерам Арловым вобраз віялянчэлі, якая стала галоўнай гераіняй цыклю “Concerto grosso” (“Вялікі канцэрт”) выклікала шырокі рэзананс у публікі глыбокім трагізмам створаных вобразаў. Чаму менавіта віялянчэль грае ў руках маэстра журботную мэлёдыю жыцьця? Вось што сказаў на гэтае пытаньне Арлен Кашкурэвіч.
(Кашкурэвіч: ) “Віялянчэль – вельмі прыгожы інструмэнт, падобны да жанчыны. І вось гэты чалавек, такі абстрактны чалавек, ён робіць нейкія спробы ўвайсьці ў гармонію з прыгажосьцю, а гармоніі ніяк не атрымліваецца…”
Трагічная нота гэтага мастацкага вобразу ніяк не паўплывала на агульны ўзьнёслы настрой вэрнісажу, які падкрэсьлівалі хіты сусьветнае музычнае клясыкі ў выкананьні знанага беларускага віялянчэліста Ігара Алоўнікава.
