Іосіфу Сярэдзічу 55 гадоў. Ён нарадзіўся ў вёсцы Забараўцы Пінскага раёну. У 1966 годзе быў сакратаром камсамольскай арганізацыі калгасу імя Кірава. Тады ж пачаў сваю журналісцкую кар’еру ў газэце “Савецкае Палессе” у Ганцавічах. На трэцім курсе перавёўся на стацыянар журфаку і стаў працаваць у газэце “Сельская Беларусь”. Заснаваньне газэты “Народная Воля” Іосіф Сярэдзіч лічыць галоўнай падзеяй у сваім жыцьці. Рэдактар згадаў, што ўвесь час былі праблемы з друкарняй. Газэту даволі часта вымушаныя былі друкаваць за мяжой.
(Сярэдзіч: ) “Напачатку лістапада ў 1997 годзе мы зноў зьехалі ў Вільню. Улады пайшлі ўжо іншым шляхам — яны скіравалі ўдар на “Мэджык”. Калі “прыхлопнулі” гэтую прыватную друкарню, усе астатнія адмовіліся нас друкаваць. Быццам да нас прэтэнзіяў не было. Але мы вымушаныя былі зьехаць у Вільню і друкаваліся там больш за год”.
На пытаньне — які нумар самы памятны? — рэдактар адказаў, што той, які зараз выходзіць. Але згадаў сытуацыю, калі газэта выйшла зь белымі плямамі замест дакладу Сяргея Антончыка. Рэдактар вёў перамовы з адміністрацыяй Аляксандра Лукашэнкі, тэлефанаваў яму асабіста, але пытаньне вырашылася толькі а 3-й ночы. Даклад пра карупцыю ў найвышэйшых эшалёнах улады друкаваць забаранілі.
(Сярэдзіч: ) “Тады “белыя плямы” выйшлі на першай і другой паласе. Ужо было позна нешта іншае рабіць. Вось у такой роспачы паставілі пару пляшак, выпілі — і толькі пад ранак разьехаліся па хатах”.
Паводле беларускага заканадаўства тры папярэджаньні даюць падставы для ліквідацыі газэты, два — прыпыненьне дзейнасьці газэты на нявызначаны тэрмін. Газэта ўжо мае два папярэджаньні. Іосіф Сярэдзіч лічыць, што заканадаўства стварае парадаксальную сытуацыю, калі рэдакцыі пазбаўленыя магчымасьці выправіць сытуацыю.
(Сярэдзіч: ) “Кожны чалавек мае права на памылку, у тым ліку і журналіст. Але, калі журналіст хоча выправіць памылку, а Міністэрства інфармацыі апярэджвае, выносіць папярэджаньне і спрабуе пагражаць закрыцьцём газэты — гэта ж, сапраўды, нейкі вар’яцкі дом”.
Летась у жніўні газэту ледзь не зачынілі. Заставаліся гадзіны. Заблякавалі рахункі, ня выйшлі два нумары газэты. Рэдакцыі трэба было тэрмінова знайсьці 25 000 даляраў, каб надрукавалі ў пятніцу суботні нумар, бо ў панядзелак “Белпошта” магла скасаваць дамову аб распаўсюдзе газэты. Грошы дала прыватная фірма ў Латвіі. Іх пералічылі літаральна за некалькі гадзінаў. Іосіф Сярэдзіч дагэтуль ня можа спакойна распавядаць пра гэта:
(Сярэдзіч: ) “Мы мелі на руках копію дакумэнтаў аб тым, што гэтыя грошы накіраваныя з Рыгі ў Менск. Тут яшчэ пашанцавала, што судзьдзя кінулася тэлефанаваць сваім высокім начальнікам. Але ж пятніца, і такі сьпякотны дзень… Так што многія зь іх, мабыць, зьехалі на лецішчы. Пасьля трэцяга званка яна кінула слухаўку і кажа: “Добра, Сярэдзіч, бяру на сябе адказнасьць”. Выклікае судзьдзю і кажа: “Едзьце ў друкарню”. Усе паперы падпісалі, і я куляй разам з гэтым чалавекам у друкарню”.
Рэдактара газэты, якая стала брэндам за час свайго існаваньня, Іосіфа Сярэдзіча калегі называюць працаголікам. На пытаньне, як яму ўдалося ўратаваць недзяржаўную газэту ў той час, калі іншыя ня вытрымалі і спынілі сваю дзейнасьць, ён даў такі адказ:
(Сярэдзіч: ) “Таму што ў нас больш такога прыдуркаватага рэдактара няма. Ну, прыдурак! Нармальны чалавек сёньня ня будзе выдаваць такую газэту. Нармальны чалавек шукае шчасьця ў нейкай сямейнай цішы, нармальным заробку, нармальным бізнэсе. Але ёсьць такія прыдуркі, як я. Што зробіш?”
Рэдактар назваў сапраўдную галоўную прычыну — за ім калектыў з трыццаці чалавек, і ён папросту адчувае перад імі сваю адказнасьць. І дадаў, што ня можа здрадзіць сваёй прафэсіі.
(Сярэдзіч: ) “Напачатку лістапада ў 1997 годзе мы зноў зьехалі ў Вільню. Улады пайшлі ўжо іншым шляхам — яны скіравалі ўдар на “Мэджык”. Калі “прыхлопнулі” гэтую прыватную друкарню, усе астатнія адмовіліся нас друкаваць. Быццам да нас прэтэнзіяў не было. Але мы вымушаныя былі зьехаць у Вільню і друкаваліся там больш за год”.
На пытаньне — які нумар самы памятны? — рэдактар адказаў, што той, які зараз выходзіць. Але згадаў сытуацыю, калі газэта выйшла зь белымі плямамі замест дакладу Сяргея Антончыка. Рэдактар вёў перамовы з адміністрацыяй Аляксандра Лукашэнкі, тэлефанаваў яму асабіста, але пытаньне вырашылася толькі а 3-й ночы. Даклад пра карупцыю ў найвышэйшых эшалёнах улады друкаваць забаранілі.
(Сярэдзіч: ) “Тады “белыя плямы” выйшлі на першай і другой паласе. Ужо было позна нешта іншае рабіць. Вось у такой роспачы паставілі пару пляшак, выпілі — і толькі пад ранак разьехаліся па хатах”.
Паводле беларускага заканадаўства тры папярэджаньні даюць падставы для ліквідацыі газэты, два — прыпыненьне дзейнасьці газэты на нявызначаны тэрмін. Газэта ўжо мае два папярэджаньні. Іосіф Сярэдзіч лічыць, што заканадаўства стварае парадаксальную сытуацыю, калі рэдакцыі пазбаўленыя магчымасьці выправіць сытуацыю.
(Сярэдзіч: ) “Кожны чалавек мае права на памылку, у тым ліку і журналіст. Але, калі журналіст хоча выправіць памылку, а Міністэрства інфармацыі апярэджвае, выносіць папярэджаньне і спрабуе пагражаць закрыцьцём газэты — гэта ж, сапраўды, нейкі вар’яцкі дом”.
Летась у жніўні газэту ледзь не зачынілі. Заставаліся гадзіны. Заблякавалі рахункі, ня выйшлі два нумары газэты. Рэдакцыі трэба было тэрмінова знайсьці 25 000 даляраў, каб надрукавалі ў пятніцу суботні нумар, бо ў панядзелак “Белпошта” магла скасаваць дамову аб распаўсюдзе газэты. Грошы дала прыватная фірма ў Латвіі. Іх пералічылі літаральна за некалькі гадзінаў. Іосіф Сярэдзіч дагэтуль ня можа спакойна распавядаць пра гэта:
(Сярэдзіч: ) “Мы мелі на руках копію дакумэнтаў аб тым, што гэтыя грошы накіраваныя з Рыгі ў Менск. Тут яшчэ пашанцавала, што судзьдзя кінулася тэлефанаваць сваім высокім начальнікам. Але ж пятніца, і такі сьпякотны дзень… Так што многія зь іх, мабыць, зьехалі на лецішчы. Пасьля трэцяга званка яна кінула слухаўку і кажа: “Добра, Сярэдзіч, бяру на сябе адказнасьць”. Выклікае судзьдзю і кажа: “Едзьце ў друкарню”. Усе паперы падпісалі, і я куляй разам з гэтым чалавекам у друкарню”.
Рэдактара газэты, якая стала брэндам за час свайго існаваньня, Іосіфа Сярэдзіча калегі называюць працаголікам. На пытаньне, як яму ўдалося ўратаваць недзяржаўную газэту ў той час, калі іншыя ня вытрымалі і спынілі сваю дзейнасьць, ён даў такі адказ:
(Сярэдзіч: ) “Таму што ў нас больш такога прыдуркаватага рэдактара няма. Ну, прыдурак! Нармальны чалавек сёньня ня будзе выдаваць такую газэту. Нармальны чалавек шукае шчасьця ў нейкай сямейнай цішы, нармальным заробку, нармальным бізнэсе. Але ёсьць такія прыдуркі, як я. Што зробіш?”
Рэдактар назваў сапраўдную галоўную прычыну — за ім калектыў з трыццаці чалавек, і ён папросту адчувае перад імі сваю адказнасьць. І дадаў, што ня можа здрадзіць сваёй прафэсіі.
