(Спадар: ) “У цэлым незадаволены. Народ дрэнна жыве, ніхто сюды ня хоча ехаць: ні прэзыдэнты, ні прэм''ер-міністры. Краіна ў ізаляцыі”.
(Спадарыня: ) “Увогуле задаволеная. Задавальняе што чысты горад, што ўсе могуць вучыцца ну і ўсё такое…”
(Спадар: ) “Аўтарытарны стыль ягонага кіраваньня мне, па праўдзе кажучы, не падабаецца. Пабольш свабоды б”.
(Спадарыня: ) “Мая сям''я задаволеная. Цалкам задаволеная, я ведаю, што й нашыя бацькі, старыя людзі – яны вельмі задаволеныя й удзячныя. А мы таксама: нам стала жыць лепш і лягчэй”.
(Спадарыня: ) “Мне ўжо 60 гадоў, я пэнсіянэрка. Неверагодна цяжка было ўсе гэтыя гады. І я не атрымала ад прэзыдэнта падтрымку, як гаранта Канстытуцыі, за гэтыя 11 гадоў”.
(Юнак: ) “Маё незадавальненьне зводзіцца да таго, што ў нас гіне нацыянальная культура. І з эканомікай пытаньне спрэчнае”.
(Спадарыня: ) “Я абсалютна не задаволеная. Жывем у таталітарнай дзяржаве, у якой не зразумела чаму ўлада сканцэнтраваная вакол аднаго чалавека. Быццам бы рэспубліка – гэта дэмакратычная форма кіраваньня. Насамрэч ніякай дэмакратыі няма, то навошта называцца рэспублікай?”
(Спадар: ) “Не, канечне, не задаволены. Ідэалёгія, кнігі скаргаў у арганізацыях – усё гэта мы ўжо праходзілі. Прэзыдэнту даўно пара сысьці. І па-мойму, адзіны чалавек, які гэтага не разумее, гэта ён сам”.
(Юнак: ) “Не задавальняе тое, што Беларусь нагадвае камуністычную краіну. Няма свабоды”.
(Спадарыня: ) “Не задаволеная, канечне. Таму, што ў нас нічога ня рухаецца, усё закансэрвавана. Вы ж бачыне як парушаюцца правы чалавека. У нас зь меркаваньнем меншасьці ніхто ня лічыцца. У нас лічацца толькі зь меркаваньнем прэзыдэнта й усё”.
(Спадарыня: ) “Я пэнсіянэрка. Ратуе толькі тое, што дачка дапамагае, якая жыве за мяжой. Неверагодна цяжка ўсім і прасьвету няма. Я бывала за мяжой, а таму магу ўпэўнена казаць, што так, як мы жывем – так жыць нельга”.
(Спадарыня: ) “Увогуле задаволеная. Задавальняе што чысты горад, што ўсе могуць вучыцца ну і ўсё такое…”
(Спадар: ) “Аўтарытарны стыль ягонага кіраваньня мне, па праўдзе кажучы, не падабаецца. Пабольш свабоды б”.
(Спадарыня: ) “Мая сям''я задаволеная. Цалкам задаволеная, я ведаю, што й нашыя бацькі, старыя людзі – яны вельмі задаволеныя й удзячныя. А мы таксама: нам стала жыць лепш і лягчэй”.
(Спадарыня: ) “Мне ўжо 60 гадоў, я пэнсіянэрка. Неверагодна цяжка было ўсе гэтыя гады. І я не атрымала ад прэзыдэнта падтрымку, як гаранта Канстытуцыі, за гэтыя 11 гадоў”.
(Юнак: ) “Маё незадавальненьне зводзіцца да таго, што ў нас гіне нацыянальная культура. І з эканомікай пытаньне спрэчнае”.
(Спадарыня: ) “Я абсалютна не задаволеная. Жывем у таталітарнай дзяржаве, у якой не зразумела чаму ўлада сканцэнтраваная вакол аднаго чалавека. Быццам бы рэспубліка – гэта дэмакратычная форма кіраваньня. Насамрэч ніякай дэмакратыі няма, то навошта называцца рэспублікай?”
(Спадар: ) “Не, канечне, не задаволены. Ідэалёгія, кнігі скаргаў у арганізацыях – усё гэта мы ўжо праходзілі. Прэзыдэнту даўно пара сысьці. І па-мойму, адзіны чалавек, які гэтага не разумее, гэта ён сам”.
(Юнак: ) “Не задавальняе тое, што Беларусь нагадвае камуністычную краіну. Няма свабоды”.
(Спадарыня: ) “Не задаволеная, канечне. Таму, што ў нас нічога ня рухаецца, усё закансэрвавана. Вы ж бачыне як парушаюцца правы чалавека. У нас зь меркаваньнем меншасьці ніхто ня лічыцца. У нас лічацца толькі зь меркаваньнем прэзыдэнта й усё”.
(Спадарыня: ) “Я пэнсіянэрка. Ратуе толькі тое, што дачка дапамагае, якая жыве за мяжой. Неверагодна цяжка ўсім і прасьвету няма. Я бывала за мяжой, а таму магу ўпэўнена казаць, што так, як мы жывем – так жыць нельга”.
