Эфір 22 чэрвеня 2002 году.
(C.Абламейка: ) «Сёньня — 61-я гадавіна нападу фашыстоўскай Нямеччыны на Савецкі Саюз. У гэты мы вырашылі пазваніць чалавеку, які прайшоў усю вайну на перадавой, а пасьля зрабіў вайну пераважнай тэмай сваёй творчасьці і стаў сусьветна вядомым пісьменьнікам. Гэта Васіль Быкаў. Я спытаўся ў яго, пра што яму думаецца ў гэты дзень у Нямеччыне?»
(В.Быкаў: ) «22 чэрвеня — невясёлая дата, чорная лічба календара. Для ўсяго чалавецтва, але для нас асабліва. Трохі нават дзіўна — столькі год, а ўсё помніцца. Найбольш, аднак, тымі, хто стаўся ахвярай — нашымі народамі, што на ўсход ад Нямеччыны. Немцы, як я зразумеў, хацелі б гэтую дату як мага хутчэй забыць. І гэта іх права, бо яны пацярпелі паразу. Параза, як вядома, малапрыемная рэч. Але гісторыя парадаксальная па сваёй сутнасьці. І так сталася ў часе, што пераможцы і пераможаныя нібы памяняліся ролямі. Яны — бы пераможцы, а мы — сапраўды пераможаныя, бо бедныя і зьняважаныя. Чаму так? Але гэта пытаньне для нас. Немцы на яго даўно адказалі. А мы не навучаныя разважаць гэткім чынам, мы задавольваемся старэчай эйфарыяй ад даўняй перамогі, якая на справе ёсьць перамога ня нашая. А чыя — во гэта таксама пытаньне, на якое наша грамадзкая думка дагэтуль ня мае выразнага адказу. Можа баімося? Ці гэткія дурні, што не разумеем? Ці нам не даюць зразумець... Але ж зразумець — ужо палова шляху да ісьціны. Відаць, другую палову суджана прайсьці ня нам. І тое крыўдна і балюча, асабліва 22-га чэрвеня».
(С. Абламейка: ) «Васіль Быкаў, як вы чулі, кажа, што пераможцы ў апошняй вайне даўно ўжо апынуліся ў ліку пераможаных і называе Перамогу — «ня нашай».
