Неяк баяў мой дзядзька такую прыпавесьць. Праз паўстагодзьдзя ад маленства наведаў ён сваё радавое котлішча на Берасьцейшчыне. Неўтаймоўныя пачуцьці агарнулі сутнасьць, крывёю сэрца абабегла: вось тутака, пад вакном, гушкала яго на каленях бабулька, прыгаворваючы сваё магічнае “ай-ляй-лі-лі-ляй”, а тамака, у гаі, набіралі яны зь дзедам паўнюткія кашы сонечных, духмяных асавікоў! Да азяленьня выхадзіў дзядзька ў гэты дзень навакольле, да стомы нагутарыўся з суседзямі. У такой шчаснай завірусе пачуцьцяў ён лёг спаць і соладка сьніў да ранку ядлаўцовы дух свайго дзяцінства.
На досьвітку пяшчотная мэлёдыя павольна перайшла ў віскат. Хтось наяве верашчэў – як сьвіньня ў плоце. Дзядзька падхапіўся, тыц у вакенца – суседка Юсьця, джгае за сваім дзедам з патэльняю ды па сьпіне яго, па сьпіне!
–
Ат, стары псюк! Блінкі яму не да спадобы. Толькі з жару, а яму сьмярдзяць. А каб цябе качкі затапталі! –
Юстачка, я ж пахваліў, мядком кажу... сьмярдзяць! Ты ж ведаеш – ад маладосьці мёду ня ем! –
Вой, дзед, не адпірайся ты цяперака. Я злосная – аж фэбра трасе!
Пазьней дзядзька даведаўся ад сваякоў, што гэта ў Юсьці зь ейным шторанку такая прабежка бывае. Дзед зачэпіцца за штось, за шчэпку знойдзе прычэпку, а старая й давай яму кухталёў у каршэль садзіць. Гэта ўразіла й падзівіла майго дзядзьку дужа моцна, бо ж добра памятаў: калісь у маладосьці была Юсьця ціхмянаю, пераляканаю кабецінай, зьбітай-згвазданай на чорны яблык сваім мужам. Раўнаваў ён яе моцна, праўда, бяз дай прычыны. Але старасьць і хваробы падкраліся да яго незаўважна, вось тут і памяняліся ролі: Бог не Мікітка – павыламіць лыткі!
Так навучаў дзядзька. Мяне ж больш вабіла пачутая фраза: злосны – аж фэбра трасе! Сэмантыку загадкавага слоўца фэбра ўзнаўляем паводле італьянскага febbre – ліхаманка, дрыжыкі, тэмпэратура. Дык і вынікае, што ад злосьці чалавека аж дрыжыкі праймаюць. Вось дзе энэргетыка, незраўнаная з расейскім как я зол: злосны – аж фэбра трасе! Як утаймаваць такую злосьць? Нагадаю параду ад Арыстотэля – набраць поўныя грудзі паветра, затрымаць яго дый, змружыўшы вочы, павольна палічыць да дзесяці.
Магія мовы: архіў 2005 (1-ы квартал) Магія мовы: архіў 2005 (2-і квартал)
На досьвітку пяшчотная мэлёдыя павольна перайшла ў віскат. Хтось наяве верашчэў – як сьвіньня ў плоце. Дзядзька падхапіўся, тыц у вакенца – суседка Юсьця, джгае за сваім дзедам з патэльняю ды па сьпіне яго, па сьпіне!
–
Ат, стары псюк! Блінкі яму не да спадобы. Толькі з жару, а яму сьмярдзяць. А каб цябе качкі затапталі! –
Юстачка, я ж пахваліў, мядком кажу... сьмярдзяць! Ты ж ведаеш – ад маладосьці мёду ня ем! –
Вой, дзед, не адпірайся ты цяперака. Я злосная – аж фэбра трасе!
Пазьней дзядзька даведаўся ад сваякоў, што гэта ў Юсьці зь ейным шторанку такая прабежка бывае. Дзед зачэпіцца за штось, за шчэпку знойдзе прычэпку, а старая й давай яму кухталёў у каршэль садзіць. Гэта ўразіла й падзівіла майго дзядзьку дужа моцна, бо ж добра памятаў: калісь у маладосьці была Юсьця ціхмянаю, пераляканаю кабецінай, зьбітай-згвазданай на чорны яблык сваім мужам. Раўнаваў ён яе моцна, праўда, бяз дай прычыны. Але старасьць і хваробы падкраліся да яго незаўважна, вось тут і памяняліся ролі: Бог не Мікітка – павыламіць лыткі!
Так навучаў дзядзька. Мяне ж больш вабіла пачутая фраза: злосны – аж фэбра трасе! Сэмантыку загадкавага слоўца фэбра ўзнаўляем паводле італьянскага febbre – ліхаманка, дрыжыкі, тэмпэратура. Дык і вынікае, што ад злосьці чалавека аж дрыжыкі праймаюць. Вось дзе энэргетыка, незраўнаная з расейскім как я зол: злосны – аж фэбра трасе! Як утаймаваць такую злосьць? Нагадаю параду ад Арыстотэля – набраць поўныя грудзі паветра, затрымаць яго дый, змружыўшы вочы, павольна палічыць да дзесяці.
Магія мовы: архіў 2005 (1-ы квартал) Магія мовы: архіў 2005 (2-і квартал)
