Цэны на плястычныя апэрацыі ў Беларусі ў некалькі разоў ніжэйшыя за расейскія і ўкраінскія і на некалькі парадкаў меншыя, чым на Захадзе. Плястыка павекаў у Беларусі каштуе ад 100 да 200 даляраў, новая форма вушэй забярэ 200 – 300 даляраў, падцягненьне твару – ад 500 да паўтары тысячы, зьмяненьне жаночага бюста – ад 250 да 400 даляраў. Пазбавіцца жывата каштуе каля 2000 даляраў, новы нос каштаваць будзе 600 – 800 даляраў. Цэны на інтымныя апэрацыі ўстанаўляюцца індывідуальна.
Міністэрства аховы здароўя ўстанавіла нізкія цэны для беларусаў і амаль сусьветныя цэны для замежнікаў. Гаворыць плястычны хірург, які не захацеў афішаваць сваё імя і пасаду.
(Хірург: ) “У Маскве цяпер больш робяць апэрацыяў. А ў нашых цэнтрах у асноўным толькі беларусы робяць апэрацыі. Рэдка хто да нас прыяжджае рабіць апэрацыі, бо Міністэрства аховы здароўя вызначыла цэны для замежнікаў амаль на ўсясьветным роўні”.
Замежнікі не спакушаюцца. Калі й прыяжджаюць, то палякі, расейцы і нашыя былыя суайчыньнікі, якія прывыклі да сярэдняга паводле цаны і якасьці мэдычнага сэрвісу. Так што беларускі плястычны бум – нацыянальная зьява, якая грунтуецца на празе быць больш шчасьлівымі, упэўненымі і любёнымі. 85 % наведнікаў – жанчыны, часта з заніжанай самаацэнкаю. Мэдыкі кажуць, што звычайна жанчыну да апэрацыі падводзіць жаданьне дагадзіць мужчыну, каб ня кінуў дзеля маладзейшай і прыгажэйшай. Стаўленьне да жанчыны досыць спажывецкае. 30-гадовыя Тацяна й Алена разважаюць пра плястычныя апэрацыі.
(Алена: ) “Калі людзі зьмяняюць выгляд, гэта азначае, што яны ня могуць зьмяніцца ўнутры і мяняюць нешта вонкавае. Наўрад ці гэта дапаможа. Самае сьмешнае, што мой муж часта стаў казаць: “Пара табе рабіць плястычную апэрацыю”. Мяне гэта вельмі палохае”.
(Тацяна:) “Са словаў нашых мужчынаў і замежнікаў я прывыкла лічыць, што нашыя жанчыны – найпрыгажэйшыя ў сьвеце. Аж раз пайшла на перакур і пачула, як два супрацоўнікі напаўголасу кажуць: “Вось каб Тацяне сылікону ў бюст напампаваць, то можна было б хоць у Галівуд”. Ды ня ўсім жа быць анёламі бялявымі і сінявокімі. Людзі бываюць прыгожыя ў кожным узросьце, адбіваецца прыгожы ўнутраны сьвет. Гэта не высокія словы, а праўда”.
Недзяржаўныя дактары скардзяцца на некарэктную канкурэнцыю з боку дзяржавы. Маўляў, дзяржава пазбаўляе недзяржаўныя цэнтры ліцэнзіі, як летась адбылося з цэнтрам “Red Rose”, але паслугі дзяржцэнтраў ніжэйшыя якасьцю, тамтэйшыя тэхналёгіі не разьвіваюцца, дасьведчаныя дактары там гадамі робяць найпрасьцейшыя, састарэлыя апэрацыі, са старым шыўным матэрыялам і інструмэнтаром. У сваю чаргу дзяржаўныя спэцыялісты вінавацяць сваіх “прыватных” калегаў у некампэтэнтнасьці і імкненьні да нажывы на шкоду кліенту. Так гэта альбо не, праверыць не ўдалося. Ніводзін з дактароў дзяржаўных ці недзяржаўных цэнтраў плястычнае хірургіі не дае адкрытых камэнтароў. Уся інфармацыя атрыманая зь неафіцыйных ананімных размоваў зь імі. Вось бадай, дзе ляжыць галоўнае і прыкрае адрозьненьне беларускае плястычнае мэдыцыны ад замежнае – у закрытасьці і ненатуральным адборы спэцыялістаў.
Са словаў хірургаў, у Беларусі ёсьць вельмі добрыя спэцыялісты ўсясьветнага роўню. Мне называлі некалькі імёнаў прафэсараў-віртуозаў, якія могуць зрабіць цуд зь дзіцем, якое нарадзілася з выродлівасьцю, або з камбайнэрам, які абгарэў падчас пажару. Але – кліент сам мусіць сабраць інфармацыю пра цэнтар і спэцыяліста, да якога зьвяртаецца, пераадолеўшы атмасфэру сакрэтнасьці, што атачае й гэтую сфэру жыцьця.
(Хірург: ) “У Маскве цяпер больш робяць апэрацыяў. А ў нашых цэнтрах у асноўным толькі беларусы робяць апэрацыі. Рэдка хто да нас прыяжджае рабіць апэрацыі, бо Міністэрства аховы здароўя вызначыла цэны для замежнікаў амаль на ўсясьветным роўні”.
Замежнікі не спакушаюцца. Калі й прыяжджаюць, то палякі, расейцы і нашыя былыя суайчыньнікі, якія прывыклі да сярэдняга паводле цаны і якасьці мэдычнага сэрвісу. Так што беларускі плястычны бум – нацыянальная зьява, якая грунтуецца на празе быць больш шчасьлівымі, упэўненымі і любёнымі. 85 % наведнікаў – жанчыны, часта з заніжанай самаацэнкаю. Мэдыкі кажуць, што звычайна жанчыну да апэрацыі падводзіць жаданьне дагадзіць мужчыну, каб ня кінуў дзеля маладзейшай і прыгажэйшай. Стаўленьне да жанчыны досыць спажывецкае. 30-гадовыя Тацяна й Алена разважаюць пра плястычныя апэрацыі.
(Алена: ) “Калі людзі зьмяняюць выгляд, гэта азначае, што яны ня могуць зьмяніцца ўнутры і мяняюць нешта вонкавае. Наўрад ці гэта дапаможа. Самае сьмешнае, што мой муж часта стаў казаць: “Пара табе рабіць плястычную апэрацыю”. Мяне гэта вельмі палохае”.
(Тацяна:) “Са словаў нашых мужчынаў і замежнікаў я прывыкла лічыць, што нашыя жанчыны – найпрыгажэйшыя ў сьвеце. Аж раз пайшла на перакур і пачула, як два супрацоўнікі напаўголасу кажуць: “Вось каб Тацяне сылікону ў бюст напампаваць, то можна было б хоць у Галівуд”. Ды ня ўсім жа быць анёламі бялявымі і сінявокімі. Людзі бываюць прыгожыя ў кожным узросьце, адбіваецца прыгожы ўнутраны сьвет. Гэта не высокія словы, а праўда”.
Недзяржаўныя дактары скардзяцца на некарэктную канкурэнцыю з боку дзяржавы. Маўляў, дзяржава пазбаўляе недзяржаўныя цэнтры ліцэнзіі, як летась адбылося з цэнтрам “Red Rose”, але паслугі дзяржцэнтраў ніжэйшыя якасьцю, тамтэйшыя тэхналёгіі не разьвіваюцца, дасьведчаныя дактары там гадамі робяць найпрасьцейшыя, састарэлыя апэрацыі, са старым шыўным матэрыялам і інструмэнтаром. У сваю чаргу дзяржаўныя спэцыялісты вінавацяць сваіх “прыватных” калегаў у некампэтэнтнасьці і імкненьні да нажывы на шкоду кліенту. Так гэта альбо не, праверыць не ўдалося. Ніводзін з дактароў дзяржаўных ці недзяржаўных цэнтраў плястычнае хірургіі не дае адкрытых камэнтароў. Уся інфармацыя атрыманая зь неафіцыйных ананімных размоваў зь імі. Вось бадай, дзе ляжыць галоўнае і прыкрае адрозьненьне беларускае плястычнае мэдыцыны ад замежнае – у закрытасьці і ненатуральным адборы спэцыялістаў.
Са словаў хірургаў, у Беларусі ёсьць вельмі добрыя спэцыялісты ўсясьветнага роўню. Мне называлі некалькі імёнаў прафэсараў-віртуозаў, якія могуць зрабіць цуд зь дзіцем, якое нарадзілася з выродлівасьцю, або з камбайнэрам, які абгарэў падчас пажару. Але – кліент сам мусіць сабраць інфармацыю пра цэнтар і спэцыяліста, да якога зьвяртаецца, пераадолеўшы атмасфэру сакрэтнасьці, што атачае й гэтую сфэру жыцьця.