(Спадарыня: ) “Не. Таму што там людзі такія ж, як і мы. Таксама хочуць нармалёва жыць”.
(Спадар: ) “Першае пытаньне: ці патрэбныя мы ім? Добрае пытаньне, так? Мне так не падаецца. Я мяркую, што наўрад ці Захад нам пагражае”.
(Спадарыня: ) “Магчыма, і пагражае. А таму што я такую інфармацыю чула, што там грошы плацяць, каб тут нейкія правакацыі праводзілі. Гэта я чула па тэлебачаньні”.
(Спадар: ) “Інфармацыя, якая паступае да нас, можна так сказаць, не аб’ектыўная. Ёсьць пагроза альбо няма пагрозы — цяжка сказаць”.
(Спадарыня: ) “У кожнага чалавека ёсьць свая галава на плячах, правільна? І кожны мяркуе па-свойму. Не, я лічу, што Захад не пагражае. Мне падаецца, што яны нас увогуле ня ведаюць”.
(Карэспандэнтка: ) “Скажыце, калі ласка, ці давяраеце вы афіцыйнай прапагандзе, якая сьцьвярджае, што ад заходніх краінаў зыходзіць пагроза для бясьпекі Беларусі?”
(Спадар: ) “Не, таму што гэта прапаганда. Існуюць цывілізаваныя мэтады вырашэньня нейкіх пытаньняў міжнародных, і Рэспубліка Беларусь цалкам такая дзяржава, зь якой будуць весьці перамовы і вырашаць пытаньні канструктыўна”.
(Спадарыня: ) “Я лічу, што не. Я ня ведаю. Ня веру проста, і ўсё”.
(Спадарыня: ) “Ну і я таксама лічу, што не. Усе цывілізаваныя людзі, і чаму яны нам павінны пагражаць?”
(Спадарыня: ) “У якім сэнсе Захад нам можа пагражаць? У палітычным? Мне падаецца, што наўрад ці. Людзі — сьвядомыя, кожны мае сваё меркаваньне. Насаджай нешта альбо не насаждай, ва ўсіх будзе сваё меркаваньне. Таму я лічу, што народ прыме тое, што яму спадабаецца”.
(Спадарыня: ) “Спакон вякоў Захад нам заўсёды пагражаў”.
(Спадар: ) “Мяркую, што не. Такое меркаваньне маё”.
(Спадарыня: ) “Мяркую, што так. Таму што, напэўна, засталася адна плямачка на мапе, куды ня ўлезьлі амэрыканцы”.
(Спадар: ) “Пагражае. Але мне падаецца, што Лукашэнка ўсё гэта ўлагодзіць”.
(Спадар: ) “Я лічу, што не. Мы праводзім міралюбную палітыку, так што я лічу, што нам нічога не пагражае”.
(Спадар: ) “Калі і пагражаюць, то толькі гэтаму кіроўнаму рэжыму, а не самой краіне, таму што простыя людзі насамрэч нікому не патрэбныя”.
(Спадар: ) “Першае пытаньне: ці патрэбныя мы ім? Добрае пытаньне, так? Мне так не падаецца. Я мяркую, што наўрад ці Захад нам пагражае”.
(Спадарыня: ) “Магчыма, і пагражае. А таму што я такую інфармацыю чула, што там грошы плацяць, каб тут нейкія правакацыі праводзілі. Гэта я чула па тэлебачаньні”.
(Спадар: ) “Інфармацыя, якая паступае да нас, можна так сказаць, не аб’ектыўная. Ёсьць пагроза альбо няма пагрозы — цяжка сказаць”.
(Спадарыня: ) “У кожнага чалавека ёсьць свая галава на плячах, правільна? І кожны мяркуе па-свойму. Не, я лічу, што Захад не пагражае. Мне падаецца, што яны нас увогуле ня ведаюць”.
(Карэспандэнтка: ) “Скажыце, калі ласка, ці давяраеце вы афіцыйнай прапагандзе, якая сьцьвярджае, што ад заходніх краінаў зыходзіць пагроза для бясьпекі Беларусі?”
(Спадар: ) “Не, таму што гэта прапаганда. Існуюць цывілізаваныя мэтады вырашэньня нейкіх пытаньняў міжнародных, і Рэспубліка Беларусь цалкам такая дзяржава, зь якой будуць весьці перамовы і вырашаць пытаньні канструктыўна”.
(Спадарыня: ) “Я лічу, што не. Я ня ведаю. Ня веру проста, і ўсё”.
(Спадарыня: ) “Ну і я таксама лічу, што не. Усе цывілізаваныя людзі, і чаму яны нам павінны пагражаць?”
(Спадарыня: ) “У якім сэнсе Захад нам можа пагражаць? У палітычным? Мне падаецца, што наўрад ці. Людзі — сьвядомыя, кожны мае сваё меркаваньне. Насаджай нешта альбо не насаждай, ва ўсіх будзе сваё меркаваньне. Таму я лічу, што народ прыме тое, што яму спадабаецца”.
(Спадарыня: ) “Спакон вякоў Захад нам заўсёды пагражаў”.
(Спадар: ) “Мяркую, што не. Такое меркаваньне маё”.
(Спадарыня: ) “Мяркую, што так. Таму што, напэўна, засталася адна плямачка на мапе, куды ня ўлезьлі амэрыканцы”.
(Спадар: ) “Пагражае. Але мне падаецца, што Лукашэнка ўсё гэта ўлагодзіць”.
(Спадар: ) “Я лічу, што не. Мы праводзім міралюбную палітыку, так што я лічу, што нам нічога не пагражае”.
(Спадар: ) “Калі і пагражаюць, то толькі гэтаму кіроўнаму рэжыму, а не самой краіне, таму што простыя людзі насамрэч нікому не патрэбныя”.
