Тая дзяўчынка засталася жывая, за яе жыцьцё і здароўе змагаюцца сталічныя мэдыкі. А вось маліцыянты пасьля высьветлілі, што ніхто не страляў на вуліцы, а дзіця параніў сваяк на пікніку. Але магілёўцы сапраўды нейкі час баяліся маньяка з ружжом.
Што датычыцца страху ўвогуле, то псыхолягі ды мэдыкі сьцвярджаюць, што гэта нармалёвая зьява, частка псыхікі чалавека. Хоць нечага да баіцца абсалютная большасьць здаровых людзей усіх узростаў. Вось як выхаванцы аднаго з магілёўскіх дзіцячых садкоў распавядаюць пра свае страхі.
(Дзяўчына: ) "Я баюся тарнада, мядзведзя і зубра".
(Іншая дзяўчына: ) "Мне сьнілася Баба-Яга".
(Хлопчык: ) "Таму што цемра – яна вельмі злая. Яна можа напужаць".
(Іншы хлопчык: ) "Я баюся адзін хадзіць ноччу".
(Хлопчык: ) "А я баюся прывідаў!"
(Іншы хлопчык: ) "А я яшчэ баюся монстра – правіцеля ўстх монстраў!" Дзеці гавораць, што баяцца пэрсанажаў мульцікаў і гульняў, і спэцыялісты спрачаюцца, ці можна дзецям глядзець “страшылкі”. Адныя лічаць, што гэта шкодзіць, выклікае беспакой і паніку, іншыя – што гэта наадварот трэніроўка храбрасьці і пераадоленьня страхаў. А выхавацельніца дзяцей, галасы якіх вы чулі, упэўнена, што дзеці ва ўсе часіны баяцца аднаго і таго ж – цемры і болю, але найбольш – страты бацькоў. Таму, калі ў дзяцей зьяўляюцца сур''ёзныя страхі, то карані трэба шукаць у сям''і. Так жа, як і дзеці, баяцца дарослыя. Толькі ў іх не прынята так адкрыта распавядаць пра свае страхі. Маё апытаньне ў адным магілёўскім жаночым клюбе выявіла наступны рэйтынг: боязь цемры, вышыні, абмежаванай прасторы, вялікай хуткасьці, боязь крамы, дзе аблаялі. А потым - будучыні, старасьці, хваробаў. Ёсьць страхі і больш глябальнага характару. (Спадарыня: ) “За будучыню беларускага народу. Таму што задумваешся, што такое Беларусь. Думаеш, што самі сябе не цэнім, не любім, і мы страчваемся, раствараемся ў гэтыям вялізным сьвеце. Таму страшна, як дзеці, унукі будуць жыць”.
(Пытаньне: ) "Ці ёсьць страхі, уласьцівыя жыхарам той ці іншай краіны? Чаго баяцца беларусы?"
Спэцыялісты гавораць, што людзі ўсюды баяцца аднаго і таго ж: сьмерці і страты свайго сацыяльнага "я"”. Людзі ва ўсім сьвеце баяцца страціціь працу і стаць бедным. Хаця некаторыя ўсласьцівасьці ёсьць. У Савецкім Саюзе калісьці баяліся распавесьці ня той анэкдот, ды і ў Беларусі цяпер многія баяцца сказаць лішняе, што не спадабаецца ўладам.
Аднак самым распаўсюджаным страхам беларусаў, асабліва сталага ўзросту, называюць страх страціціь бацькоў ці апекуноў і застацца адным. Гаворыць магілёўскі доктар Васіль Аўраменка.
(Аўраменка: ) “Сур''ёзны страх, і ў беларусаў больш, чым у іншых, -гэта застацца адным. Раней кожны быў упэунены, што ў любой сытуацыі будзе абаронены, адзін не застанецца. Калі не сваякі, то грамадзтва паможа. Зараз такой упэўненасці няма, таму гэты страх нават і галоўны”.
І на заканчэньне парада спэцыялістаў: са страхамі трэба змагацца. Трэба ісьці да псыхатэрапеўтаў, калі чалавеку страх перашкаджае жыць і ён сам не можа справіцца з ім. А таксама займацца любімай справай, думаць пазытыўна і ўвогуле жыць паўнавартасным і разнастайным жыцьцём.
Што датычыцца страху ўвогуле, то псыхолягі ды мэдыкі сьцвярджаюць, што гэта нармалёвая зьява, частка псыхікі чалавека. Хоць нечага да баіцца абсалютная большасьць здаровых людзей усіх узростаў. Вось як выхаванцы аднаго з магілёўскіх дзіцячых садкоў распавядаюць пра свае страхі.
(Дзяўчына: ) "Я баюся тарнада, мядзведзя і зубра".
(Іншая дзяўчына: ) "Мне сьнілася Баба-Яга".
(Хлопчык: ) "Таму што цемра – яна вельмі злая. Яна можа напужаць".
(Іншы хлопчык: ) "Я баюся адзін хадзіць ноччу".
(Хлопчык: ) "А я баюся прывідаў!"
(Іншы хлопчык: ) "А я яшчэ баюся монстра – правіцеля ўстх монстраў!" Дзеці гавораць, што баяцца пэрсанажаў мульцікаў і гульняў, і спэцыялісты спрачаюцца, ці можна дзецям глядзець “страшылкі”. Адныя лічаць, што гэта шкодзіць, выклікае беспакой і паніку, іншыя – што гэта наадварот трэніроўка храбрасьці і пераадоленьня страхаў. А выхавацельніца дзяцей, галасы якіх вы чулі, упэўнена, што дзеці ва ўсе часіны баяцца аднаго і таго ж – цемры і болю, але найбольш – страты бацькоў. Таму, калі ў дзяцей зьяўляюцца сур''ёзныя страхі, то карані трэба шукаць у сям''і. Так жа, як і дзеці, баяцца дарослыя. Толькі ў іх не прынята так адкрыта распавядаць пра свае страхі. Маё апытаньне ў адным магілёўскім жаночым клюбе выявіла наступны рэйтынг: боязь цемры, вышыні, абмежаванай прасторы, вялікай хуткасьці, боязь крамы, дзе аблаялі. А потым - будучыні, старасьці, хваробаў. Ёсьць страхі і больш глябальнага характару. (Спадарыня: ) “За будучыню беларускага народу. Таму што задумваешся, што такое Беларусь. Думаеш, што самі сябе не цэнім, не любім, і мы страчваемся, раствараемся ў гэтыям вялізным сьвеце. Таму страшна, як дзеці, унукі будуць жыць”.
(Пытаньне: ) "Ці ёсьць страхі, уласьцівыя жыхарам той ці іншай краіны? Чаго баяцца беларусы?"
Спэцыялісты гавораць, што людзі ўсюды баяцца аднаго і таго ж: сьмерці і страты свайго сацыяльнага "я"”. Людзі ва ўсім сьвеце баяцца страціціь працу і стаць бедным. Хаця некаторыя ўсласьцівасьці ёсьць. У Савецкім Саюзе калісьці баяліся распавесьці ня той анэкдот, ды і ў Беларусі цяпер многія баяцца сказаць лішняе, што не спадабаецца ўладам.
Аднак самым распаўсюджаным страхам беларусаў, асабліва сталага ўзросту, называюць страх страціціь бацькоў ці апекуноў і застацца адным. Гаворыць магілёўскі доктар Васіль Аўраменка.
(Аўраменка: ) “Сур''ёзны страх, і ў беларусаў больш, чым у іншых, -гэта застацца адным. Раней кожны быў упэунены, што ў любой сытуацыі будзе абаронены, адзін не застанецца. Калі не сваякі, то грамадзтва паможа. Зараз такой упэўненасці няма, таму гэты страх нават і галоўны”.
І на заканчэньне парада спэцыялістаў: са страхамі трэба змагацца. Трэба ісьці да псыхатэрапеўтаў, калі чалавеку страх перашкаджае жыць і ён сам не можа справіцца з ім. А таксама займацца любімай справай, думаць пазытыўна і ўвогуле жыць паўнавартасным і разнастайным жыцьцём.
