Пра ініцыятыву касьцельных уладаў на нядзельнай імшы вернікам паведаміў настаяцель катэдральнага касьцёлу імя Панны Марыі, ксёндз Антоні Клімантовіч. Гэткія ж абвесткі зробленыя таксама ў іншых менскіх парафіях. Аднак паведаміць нейкія падрабязнасьці ў справе вяртаньня гістарычных будынкаў афіцыйныя прадстаўнікі касьцёлу адмаўляюцца.
Намесьнік кіраўніка Камітэту па архівах і справаводзтве Аляксей Забалотны ў інтэрвію “Свабодзе” гэтую сытуацыю пракамэнтаваў гэтак:
(Забалотны: ) “Сапраўды, ёсьць жаданьне вярнуць той будынак, але пакуль няма такога рашэньня. Яго, пэўна, ніхто ня можа прыняць, бо мы ж ня выселімся на вуліцу, нам няма куды ісьці. Гэты ж будынак даўно ў нас. Пакуль у нас ня будзе куды пераехаць — канечне ж, мы яго не аддамо”.
Паводле спадара Забалотнага, некалі існавала пэрспэктыва ўзьвядзеньня асобнага будынку на патрэбы архіўнай справы, але з-за адсутнасьці грошай гэткіх спадзяваньняў сёньня няма.
Меркавалася таксама, што архівы пераедуць у цяперашнія памяшканьні Нацыянальнай бібліятэкі пасьля яе высяленьня. Але ні рашэньня на гэты конт, ні грошай на рамонт і пераезд таксама няма. У найлепшым выпадку так можа адбыцца гадоў празь пяць.
Не сьпяшаецца пакінуць будынак кляштару таксама і вайсковая камэндатура. Аднак ужо сёньня за вяртаньне сьвятыняў вернікі распачалі набажэнствы на прыступках будынкаў. Да людзей сталых далучылася і моладзь. Сярод іншых Аляксандар Панчанка і Зося Голуб, вось што яны казалі ў інтэрвію нашаму радыё:
(Панчанка: ) “Моладзь таксама неабыякавая да гэтай справы: каб вярнулася сьвятыня, каб улады аддалі яе вернікам. Асабліва малітвай трэба гэтую справу падтрымліваць”.
(Голуб: ) “Я спадзяюся на Бога, што ў яго ўсё магчыма. Але такое ўражаньне, што з боку ўладаў будзе рабіцца ўсё, каб яго не аддаць. Бо ўсюды адчуваецца: і ў навучальных установах, і ў газэтах, радыё і тэлебачаньні, што праваслаўе ў нас павінна быць галоўным”.
На прыступках былога касьцёлу сьвятога Язэпа і кляштара бэрнардынцаў, якія цяпер займаюць архівы і вайскоўцы, моляцца парафіяне розных менскіх касьцёлаў. Паводле іх, гэтыя набажэнствы вернікі намерваюцца зрабіць штодзённымі.
Паводле гістарычных крыніцаў, касьцёл і кляштар ордэну бэрнардынцаў у Менску быў заснаваны ў 15 стагодзьдзі. Яны ўваходзілі ў кляштарны комплекс, дзе ў розныя гады працавала пачатковая школа, школа філязофіі, існавала бібліятэка на паўтары тысячы тамоў унікальнай літаратуры.
У 1863 годзе манахі-бэрнардынцы падтрымалі паўстаньне пад кіраўніцтвам Кастуся Каліноўскага. Пасьля яго падаўленьня на загад Мураўёва-вешальніка ўсе яны былі гвалтоўна выселеныя ў Магілёў, а кляштар зачынены. У касьцёле некаторы час месьцілася праваслаўная царква, а з 1872 году ён быў перабудаваны пад архіў і ў гэткім выглядзе захаваўся да сёньняшняга дня.
Намесьнік кіраўніка Камітэту па архівах і справаводзтве Аляксей Забалотны ў інтэрвію “Свабодзе” гэтую сытуацыю пракамэнтаваў гэтак:
(Забалотны: ) “Сапраўды, ёсьць жаданьне вярнуць той будынак, але пакуль няма такога рашэньня. Яго, пэўна, ніхто ня можа прыняць, бо мы ж ня выселімся на вуліцу, нам няма куды ісьці. Гэты ж будынак даўно ў нас. Пакуль у нас ня будзе куды пераехаць — канечне ж, мы яго не аддамо”.
Паводле спадара Забалотнага, некалі існавала пэрспэктыва ўзьвядзеньня асобнага будынку на патрэбы архіўнай справы, але з-за адсутнасьці грошай гэткіх спадзяваньняў сёньня няма.
Меркавалася таксама, што архівы пераедуць у цяперашнія памяшканьні Нацыянальнай бібліятэкі пасьля яе высяленьня. Але ні рашэньня на гэты конт, ні грошай на рамонт і пераезд таксама няма. У найлепшым выпадку так можа адбыцца гадоў празь пяць.
Не сьпяшаецца пакінуць будынак кляштару таксама і вайсковая камэндатура. Аднак ужо сёньня за вяртаньне сьвятыняў вернікі распачалі набажэнствы на прыступках будынкаў. Да людзей сталых далучылася і моладзь. Сярод іншых Аляксандар Панчанка і Зося Голуб, вось што яны казалі ў інтэрвію нашаму радыё:
(Панчанка: ) “Моладзь таксама неабыякавая да гэтай справы: каб вярнулася сьвятыня, каб улады аддалі яе вернікам. Асабліва малітвай трэба гэтую справу падтрымліваць”.
(Голуб: ) “Я спадзяюся на Бога, што ў яго ўсё магчыма. Але такое ўражаньне, што з боку ўладаў будзе рабіцца ўсё, каб яго не аддаць. Бо ўсюды адчуваецца: і ў навучальных установах, і ў газэтах, радыё і тэлебачаньні, што праваслаўе ў нас павінна быць галоўным”.
На прыступках былога касьцёлу сьвятога Язэпа і кляштара бэрнардынцаў, якія цяпер займаюць архівы і вайскоўцы, моляцца парафіяне розных менскіх касьцёлаў. Паводле іх, гэтыя набажэнствы вернікі намерваюцца зрабіць штодзённымі.
Паводле гістарычных крыніцаў, касьцёл і кляштар ордэну бэрнардынцаў у Менску быў заснаваны ў 15 стагодзьдзі. Яны ўваходзілі ў кляштарны комплекс, дзе ў розныя гады працавала пачатковая школа, школа філязофіі, існавала бібліятэка на паўтары тысячы тамоў унікальнай літаратуры.
У 1863 годзе манахі-бэрнардынцы падтрымалі паўстаньне пад кіраўніцтвам Кастуся Каліноўскага. Пасьля яго падаўленьня на загад Мураўёва-вешальніка ўсе яны былі гвалтоўна выселеныя ў Магілёў, а кляштар зачынены. У касьцёле некаторы час месьцілася праваслаўная царква, а з 1872 году ён быў перабудаваны пад архіў і ў гэткім выглядзе захаваўся да сёньняшняга дня.