(Хлопец: ) “Патрэбны суботнікі, каб родная краіна квітнела”.
(Спадар: ) “Як мне, дык яны не патрэбны. Чаго я павінен хадзіць і дарма працаваць? Хутка прыдумаюць кожную суботу хадзіць на суботнікі”.
(Малады рабочы: ) “Два будзе суботнікі. Так начальства нашае распарадзілася”.
(Спадар: ) “Пасьля зімы трэба навесьці парадак. Дома ў сябе мы ж прыбіраемся. Тым больш, Вялікдзень ідзе. Усё трэба прыбіраць, каб былі чысьціня і парадак”.
(Хлапец: ) “Прыбіраць горад, дзе мы жывём, трэба. Аднак па жаданьні, калі чалавек згодны, калі ў яго ёсьць на гэта час. Нельга прымушаць выходзіць на суботнік паводле загаду. Акурат такім чынам і адбівацца жаданьне ўдзельнічаць. Гэта як свабода кожнага чалавека”.
(Спадар: ) “Як начальства гаворыць, так мы і робім”.
(Хлапец: ) “Што было пры сацыялізьме-камунізьме, тое дрэнна. Цяпер усё-такі іншы час, іншае стаўленьне да ранейшых каштоўнасьцяў”.
(Карэспандэнт: ) “Ці будзеце вы браць удзел у суботніку і ці апраўдана вяртаньне да савецкай традыцыі красавіцкага суботніку ва ўмовах цяперашняй Беларусі?”
(Дзяўчына: ) “Будзем мыць вокны ў пад’езьдзе і таксама прыбіраць наш двор, каб ён быў прыгожы. Я лічу, што трэба зьбіраць усіх людзей, каб яны ўсе разам рабілі наш горад прыгажэйшым”.
(Студэнт: ) “Прыбраць родны горад, зрабіць яго чыстым — гэта адно. Але зрабіць з суботніка нейкую скарбонку, кшталту падатку — гэта ўжо зусім іншае”.
(Спадар: ) “Не патрэбна каманда. Трэба, каб усё было добраахвотна”.
(Спадар: ) “Дзяржава ня можа знайсьці сродкаў на ўпарадкаваньне вуліцаў і ў дварах, дык у людзей бяруць. Калі зарабляе чалавек добра, то можна даць. Калі ж заробак маленькі, то як можна вылічваць — у людзей жа на аплату кватэры не хапае?”
(Дзяўчына: ) “Я з Украіны. У нас не праводзяць суботнікаў”.
(Спадарыня: ) “Калі сэрца падказвае, што трэба гэта зрабіць, упрыгожыць зямлю, прыбраць, у такім разе гэта трэба рабіць. Калі сэрца супраць, чалавека сілай нельга прымушаць. Усё, што робіцца пад прымусам, не ад душы, тое Богу непажадана. І гэта не прыносіць нікому радасьці”.
(Спадар: ) “Як мне, дык яны не патрэбны. Чаго я павінен хадзіць і дарма працаваць? Хутка прыдумаюць кожную суботу хадзіць на суботнікі”.
(Малады рабочы: ) “Два будзе суботнікі. Так начальства нашае распарадзілася”.
(Спадар: ) “Пасьля зімы трэба навесьці парадак. Дома ў сябе мы ж прыбіраемся. Тым больш, Вялікдзень ідзе. Усё трэба прыбіраць, каб былі чысьціня і парадак”.
(Хлапец: ) “Прыбіраць горад, дзе мы жывём, трэба. Аднак па жаданьні, калі чалавек згодны, калі ў яго ёсьць на гэта час. Нельга прымушаць выходзіць на суботнік паводле загаду. Акурат такім чынам і адбівацца жаданьне ўдзельнічаць. Гэта як свабода кожнага чалавека”.
(Спадар: ) “Як начальства гаворыць, так мы і робім”.
(Хлапец: ) “Што было пры сацыялізьме-камунізьме, тое дрэнна. Цяпер усё-такі іншы час, іншае стаўленьне да ранейшых каштоўнасьцяў”.
(Карэспандэнт: ) “Ці будзеце вы браць удзел у суботніку і ці апраўдана вяртаньне да савецкай традыцыі красавіцкага суботніку ва ўмовах цяперашняй Беларусі?”
(Дзяўчына: ) “Будзем мыць вокны ў пад’езьдзе і таксама прыбіраць наш двор, каб ён быў прыгожы. Я лічу, што трэба зьбіраць усіх людзей, каб яны ўсе разам рабілі наш горад прыгажэйшым”.
(Студэнт: ) “Прыбраць родны горад, зрабіць яго чыстым — гэта адно. Але зрабіць з суботніка нейкую скарбонку, кшталту падатку — гэта ўжо зусім іншае”.
(Спадар: ) “Не патрэбна каманда. Трэба, каб усё было добраахвотна”.
(Спадар: ) “Дзяржава ня можа знайсьці сродкаў на ўпарадкаваньне вуліцаў і ў дварах, дык у людзей бяруць. Калі зарабляе чалавек добра, то можна даць. Калі ж заробак маленькі, то як можна вылічваць — у людзей жа на аплату кватэры не хапае?”
(Дзяўчына: ) “Я з Украіны. У нас не праводзяць суботнікаў”.
(Спадарыня: ) “Калі сэрца падказвае, што трэба гэта зрабіць, упрыгожыць зямлю, прыбраць, у такім разе гэта трэба рабіць. Калі сэрца супраць, чалавека сілай нельга прымушаць. Усё, што робіцца пад прымусам, не ад душы, тое Богу непажадана. І гэта не прыносіць нікому радасьці”.
