(Спадарыня: ) “Я ў сваім жыцьці ніколі не прывыкла ні на каго скардзіцца, я ўсё раблю сама. Але калі такая кніга ў прэзыдэнта зьявіцца, то гэта вельмі добра, бо вельмі многія людзі ня могуць самі за сябе пастаяць”.
(Спадар: ) “Пакуль усё задавальняе”.
(Спадарыня: ) “Што нізкія заробкі. Патрэбна, каб людзям выплачвалі годныя заробкі”.
(Карэспандэнтка: ) “Што б вы запісалі ў кнізе скаргаў адміністрацыі прэзыдэнта?”
(Спадарыня: ) “Бессэнсоўна там нешта запісваць”.
(Юнак: ) “Ведаеце, адзінае, што я туды б запісаў, дык гэта тое, што не магу знайсьці працу, якая б адпавядала маёй адукацыі і здольнасьцям і якая дала б мне магчымасьць зарабіць грошы на годнае жыцьцё”.
(Спадарыня: ) “Што ўсё кепска: і з працай, і з грашыма, і з вучобай, і з усім”.
(Спадар: ) “Тое, што на выбарах людзі прагаласавалі, а як і хто лічыў — невядома. Што мэдыі пад кантролем і толькі дзяржаўныя, што няма альтэрнатывы”.
(Спадарыня: ) “Вельмі сумна глядзець на моладзь, якая хранічна п’е нават на вуліцах і ў парках. А яшчэ, калі б да мяне прыслухаліся б, я ўвяла б штраф за тое, што плююць на асфальт. Усё запляванае — прыпынкі, дарожкі. Мне даводзілася быць у Францыі, Нямеччыне, няма там такога”.
(Юнак: ) “Наконт прэзыдэнцкіх усіх гэтых штучак? А сэнс? Ніколі вярхі не прыслухоўваліся да таго, што кажуць людзі, рабілі так, як гэта патрэбна ім, матывуючы рознымі прычынамі”.
(Спадарыня: ) “Ёсьць у мяне адна скарга, што тычыцца вэтэранаў. Я сама ветэран вайны з 1941 году. І вось я прыходжу ў паліклініку, і мне кажуць: ідзеце да лекара без чаргі, бо вы вэтэран. Іду да кабінэту, а там яшчэ пятнаццаць гэткіх жа, змучаных хваробаю людзей. І я мушу празь іхныя галовы ісьці да таго доктара? Так, пра вэтэранаў трэба клапаціцца, але рабіць гэта годна, не за кошт іншых людзей. Так не павінна быць у цывілізаванай, дэмакратычнай дзяржаве”.
(Спадар: ) “Пакуль усё задавальняе”.
(Спадарыня: ) “Што нізкія заробкі. Патрэбна, каб людзям выплачвалі годныя заробкі”.
(Карэспандэнтка: ) “Што б вы запісалі ў кнізе скаргаў адміністрацыі прэзыдэнта?”
(Спадарыня: ) “Бессэнсоўна там нешта запісваць”.
(Юнак: ) “Ведаеце, адзінае, што я туды б запісаў, дык гэта тое, што не магу знайсьці працу, якая б адпавядала маёй адукацыі і здольнасьцям і якая дала б мне магчымасьць зарабіць грошы на годнае жыцьцё”.
(Спадарыня: ) “Што ўсё кепска: і з працай, і з грашыма, і з вучобай, і з усім”.
(Спадар: ) “Тое, што на выбарах людзі прагаласавалі, а як і хто лічыў — невядома. Што мэдыі пад кантролем і толькі дзяржаўныя, што няма альтэрнатывы”.
(Спадарыня: ) “Вельмі сумна глядзець на моладзь, якая хранічна п’е нават на вуліцах і ў парках. А яшчэ, калі б да мяне прыслухаліся б, я ўвяла б штраф за тое, што плююць на асфальт. Усё запляванае — прыпынкі, дарожкі. Мне даводзілася быць у Францыі, Нямеччыне, няма там такога”.
(Юнак: ) “Наконт прэзыдэнцкіх усіх гэтых штучак? А сэнс? Ніколі вярхі не прыслухоўваліся да таго, што кажуць людзі, рабілі так, як гэта патрэбна ім, матывуючы рознымі прычынамі”.
(Спадарыня: ) “Ёсьць у мяне адна скарга, што тычыцца вэтэранаў. Я сама ветэран вайны з 1941 году. І вось я прыходжу ў паліклініку, і мне кажуць: ідзеце да лекара без чаргі, бо вы вэтэран. Іду да кабінэту, а там яшчэ пятнаццаць гэткіх жа, змучаных хваробаю людзей. І я мушу празь іхныя галовы ісьці да таго доктара? Так, пра вэтэранаў трэба клапаціцца, але рабіць гэта годна, не за кошт іншых людзей. Так не павінна быць у цывілізаванай, дэмакратычнай дзяржаве”.
