(Юначка: ) “Калі народ хоча нечага лепшага, значыць, ён ведае, што яму трэба. У нас гэта гэта, хутчэй за ўсё, немагчыма, бо людзі баяцца. А, можа, што і зьменіцца, ня ведаю”.
(Юнак: ) “У Кіргізстане? Пэўна, ім дазволілі гэта зрабіць. Наш прэзыдэнт не дазволіць. Мы самі бачылі, што днямі рабілася на Кастрычніцкай плошчы, калі яна была ачэпленая і людзі не маглі туды патрапіць. І гэта, на маю думку, будзе доўжыцца яшчэ вельмі доўга”.
(Спадар: ) “У Беларусі — не. Бо было ж ясна сказана: паўночныя рэгіёны ў Кіргізіі залішне багатыя, паўднёвыя галадаюць, там жабракі — гэтак усё заціснуў прэзыдэнт. У Беларусі ёсьць праца, людзі не галадаюць, ёсьць сьвятло і вада — што яшчэ трэба?”
(Карэспандэнтка: ) “Як вы ацэньваеце падзеі ў Кіргізстане? Ці магчымы паўтор кіргізскіх падзеяў у Беларусі?”
(Спадарыня: ) “Ацэньваю. Малайцы, правільна зрабілі. Цемната і быдла наш народ. Гэта ж трэба да такога дапусьціць, каб, да прыкладу, я, пэнсіянэрка, не магла пражыць на сваю пэнсію! За мяжой пэнсіянэры езьдзяць, адпачываюць, а я — прабачце — нават майткі не магу сабе купіць. Можна, скажыце, жыць пры такой уладзе? Канечне, разгром ня трэба рабіць, а як ва Ўкраіне — усё дэмакратычна, усё, як належыць”.
(Юначка: ) “Тое, што адбылося ў Кіргізіі, я лічу добрым, бо гэтак народ захацеў. Лічу, што такое магчыма і ў Беларусі”.
(Спадар: ) “Пэўна, розьніца ўсё ж ёсьць. Рэч такая, што прэзыдэнт Аскар Акаеў некалі быў таксама прэзыдэнтам Акадэміі навук. Ён не гатовы быў падаўляць выступы жорсткімі сілавымі сродкамі. Гэта і ёсьць асноўная розьніца”.
(Юначка: ) “Мне падаецца, што гэта пакуль ня вельмі магчыма ў Беларусі, бо нават на пабытовым узроўні наш народ чакае, пакуль нешта само зьменіцца — і затым ён ужо неяк прыстасуецца да гэтых умоваў. А ўвогуле, і Ўкраіна, і Кіргізстан, якія нас зьдзіўляюць, яны — лішні доказ таго, што нават самыя трывалыя людзі некалі разумеюць, што вось гэты келіх цярпеньня ўжо перапоўнены”.
(Юнак: ) “У Кіргізстане? Пэўна, ім дазволілі гэта зрабіць. Наш прэзыдэнт не дазволіць. Мы самі бачылі, што днямі рабілася на Кастрычніцкай плошчы, калі яна была ачэпленая і людзі не маглі туды патрапіць. І гэта, на маю думку, будзе доўжыцца яшчэ вельмі доўга”.
(Спадар: ) “У Беларусі — не. Бо было ж ясна сказана: паўночныя рэгіёны ў Кіргізіі залішне багатыя, паўднёвыя галадаюць, там жабракі — гэтак усё заціснуў прэзыдэнт. У Беларусі ёсьць праца, людзі не галадаюць, ёсьць сьвятло і вада — што яшчэ трэба?”
(Карэспандэнтка: ) “Як вы ацэньваеце падзеі ў Кіргізстане? Ці магчымы паўтор кіргізскіх падзеяў у Беларусі?”
(Спадарыня: ) “Ацэньваю. Малайцы, правільна зрабілі. Цемната і быдла наш народ. Гэта ж трэба да такога дапусьціць, каб, да прыкладу, я, пэнсіянэрка, не магла пражыць на сваю пэнсію! За мяжой пэнсіянэры езьдзяць, адпачываюць, а я — прабачце — нават майткі не магу сабе купіць. Можна, скажыце, жыць пры такой уладзе? Канечне, разгром ня трэба рабіць, а як ва Ўкраіне — усё дэмакратычна, усё, як належыць”.
(Юначка: ) “Тое, што адбылося ў Кіргізіі, я лічу добрым, бо гэтак народ захацеў. Лічу, што такое магчыма і ў Беларусі”.
(Спадар: ) “Пэўна, розьніца ўсё ж ёсьць. Рэч такая, што прэзыдэнт Аскар Акаеў некалі быў таксама прэзыдэнтам Акадэміі навук. Ён не гатовы быў падаўляць выступы жорсткімі сілавымі сродкамі. Гэта і ёсьць асноўная розьніца”.
(Юначка: ) “Мне падаецца, што гэта пакуль ня вельмі магчыма ў Беларусі, бо нават на пабытовым узроўні наш народ чакае, пакуль нешта само зьменіцца — і затым ён ужо неяк прыстасуецца да гэтых умоваў. А ўвогуле, і Ўкраіна, і Кіргізстан, якія нас зьдзіўляюць, яны — лішні доказ таго, што нават самыя трывалыя людзі некалі разумеюць, што вось гэты келіх цярпеньня ўжо перапоўнены”.
