Сярод тых, хто перастаў падтрымліваць страйк, нямала адзінокіх жанчынаў, якім няма на каго разьлічваць:
(Жанчына: ) “Я маці-адзіночка, сама гадую сына. Сын вучыцца, мне яго трэба накарміць, на праезд даць. І самой трэба харчавацца. Падатак я заплаціла, пазычыла і заплаціла. Менавіта пазычыла – і працую. Жыць-та трэба”.
Многія прадпрымальнікі вышлі на працу, бо бачылі, што страйк не падтрымліваюць тыя, хто гандлюе на шматлікіх гарадзкіх выставах:
(Малады мужчына: ) “У Гомелі выставы працуюць, і мы адпаведна працуем”.
Шмат людзей на рынку наагул ня вырашаюць, страйкаваць ім ці не. Гэта так званыя рэалізатары, якімі распараджаюцца гаспадары-наймальнікі:
(Жанчына–рэалізатар: ) “Я, канечне, за страйк, я – супраць гэтых дзяржаўных пабораў, але я не вырашаю. Я – паднявольны чалавек. Мне сказалі выйсьці на працу, і я працую”.
Іншыя гандляры наагул жывуць, так бы мовіць, адным днём. Паслухаем і такое меркаваньне:
(Прадпрымальнік: ) “Які сацыяльны статус прадпрымальніка? Самы нізкі! Яны думаюць не на пэрспэктыву, што будуць працаваць заўтра, пасьлязаўтра. Яны жывуць адным цяперашнім днём. Яны сёньня схапілі кусок – і шчасьлівыя. Маладыя ўсе падтрымліваюць страйк, а старыя, як я кажу, схопяць кусок – і ўжо шчасьлівыя. Таму і сарваўся страйк”.
У асобнай катэгорыі дробных гандляроў жыва ілюзія, што ім ўдасца выкруціцца і ў гэтай сытуацыі:
(Прадпрымальнік: ) “Хто выйшаў, думаюць так: увядуць падатак на даданую вартасьць, а мы будзем хітрыць, як хітрылі раней”.
Страйк многіх гомельскіх прадпрымальнікаў і сапраўды стаўся непрацяглым і спынены па сутнасьці напачатку дарогі. Прычыну гэтага некаторыя гандляры бачыць у адсутнасьці належнай арганізацыі кампаніі пратэсту:
(Маладая жанчына: ) “У нас, у Гомелі, няма належнай арганізацыі, я так лічу. Людзі не падрыхтаваліся да страйку. Я згодна страйкаваць, я б не працавала, калі б гэта нам дапамагло”, – сьцьвярджае прадпрымальніца, якая сёньня таксама гандлявала на Цэнтральным рынку Гомеля.
(Жанчына: ) “Я маці-адзіночка, сама гадую сына. Сын вучыцца, мне яго трэба накарміць, на праезд даць. І самой трэба харчавацца. Падатак я заплаціла, пазычыла і заплаціла. Менавіта пазычыла – і працую. Жыць-та трэба”.
Многія прадпрымальнікі вышлі на працу, бо бачылі, што страйк не падтрымліваюць тыя, хто гандлюе на шматлікіх гарадзкіх выставах:
(Малады мужчына: ) “У Гомелі выставы працуюць, і мы адпаведна працуем”.
Шмат людзей на рынку наагул ня вырашаюць, страйкаваць ім ці не. Гэта так званыя рэалізатары, якімі распараджаюцца гаспадары-наймальнікі:
(Жанчына–рэалізатар: ) “Я, канечне, за страйк, я – супраць гэтых дзяржаўных пабораў, але я не вырашаю. Я – паднявольны чалавек. Мне сказалі выйсьці на працу, і я працую”.
Іншыя гандляры наагул жывуць, так бы мовіць, адным днём. Паслухаем і такое меркаваньне:
(Прадпрымальнік: ) “Які сацыяльны статус прадпрымальніка? Самы нізкі! Яны думаюць не на пэрспэктыву, што будуць працаваць заўтра, пасьлязаўтра. Яны жывуць адным цяперашнім днём. Яны сёньня схапілі кусок – і шчасьлівыя. Маладыя ўсе падтрымліваюць страйк, а старыя, як я кажу, схопяць кусок – і ўжо шчасьлівыя. Таму і сарваўся страйк”.
У асобнай катэгорыі дробных гандляроў жыва ілюзія, што ім ўдасца выкруціцца і ў гэтай сытуацыі:
(Прадпрымальнік: ) “Хто выйшаў, думаюць так: увядуць падатак на даданую вартасьць, а мы будзем хітрыць, як хітрылі раней”.
Страйк многіх гомельскіх прадпрымальнікаў і сапраўды стаўся непрацяглым і спынены па сутнасьці напачатку дарогі. Прычыну гэтага некаторыя гандляры бачыць у адсутнасьці належнай арганізацыі кампаніі пратэсту:
(Маладая жанчына: ) “У нас, у Гомелі, няма належнай арганізацыі, я так лічу. Людзі не падрыхтаваліся да страйку. Я згодна страйкаваць, я б не працавала, калі б гэта нам дапамагло”, – сьцьвярджае прадпрымальніца, якая сёньня таксама гандлявала на Цэнтральным рынку Гомеля.
