“Забойствы гонару” здараюцца ва ўсім сьвеце: ад Бразыліі да Эгіпту, ад Пакістану да Ўганды. Апошнім часам у сувязі з ростам іміграцыі яны ўсё часьцей адбываюцца ў Эўропе.
Турчанка Хатун Суруку вырасла ў Нямеччыне, у 15 гадоў бацькі адправілі яе ў Турэччыны, дзе зладзілі яе шлюб са стрыечным братам. Праз два гады жанчына разьвялася, вярнулася ў Нямеччыну, пачала сустракацца зь іншымі мужчынамі. У мінулым месяцы Суруку была застрэленая. Тры галоўныя падазраваныя ў забойстве – яе родныя браты.
Гаворыць Рэшэль Вольц, актывістка нямецкай праваабарончай арганізацыі “Зямля жанчынаў”.
(Вольц: ) “Грамадзтва было ўзрушанае, хаця гэта і ня першы выпадак такога кшталту. Аднак самай шакуючай была рэакцыя некаторых школьнікаў, якія сказалі сваім настаўнікам, што пагаджаюцца з братамі, якія забілі Суруку”.
Суруку стала пятай турчанкай, забітай у апошнія месяцы ў Нямеччыне, у забойстве якой падазраюцца родныя. Гэты выпадак стаў падставай для дыскусіі, у якой ступені грамадзтва павінна праяўляць цярпімасьць да культурных асаблівасьцяў імігрантаў і ці варта талераваць дыскрымінацыю і наўпроставы гвалт над жанчынай, хай сабе і “культурна асьвечаны”.
У Швэцыі такі ж гучны рэзананс выклікала тры гады таму забойства курдзкай дзяўчыны Фадзімы Сахіндал. Яна мела інтымныя адносіны са швэдзкім хлопцам і была забітая сваім бацькам.
Пасьля гэтай гісторыі швэдзкі ўрад істотна пашырыў фінансаваньне прытулкаў для дзяўчынаў, якім пагражае падобны гвалт у сям’і.
У лёнданскай паліцыі сфармаваны адмысловы аддзел для барацьбы з “забойствамі гонару”, зараз супрацоўнікі аддзелу дасьледуюць каля 100 забойстваў, якія магчыма належаць да гэтай катэгорыі.
“Забойствы гонару” здараюцца і ў не мусульманскіх краінах, такіх скажам, як Эквадор ці Індыя. У Эўропе гэткія выпадкі ўмацоўваюць забабоны супраць імігрантаў і супраць ісламу.
Прадстаўнікі ісламскіх краінаў мяркуюць, што вера тут ні пры чым. Гаворыць Турайя Шабагранг – намесьнік міністра ў справах жанчынаў Аўганістану.
(Шабагранг: ) “Гэта – недарэчнае разуменьне ісламу. Нідзе ані ў Каране, ані ў выказваньнях прарока Мухамеда не гаворыцца, што трэба забіваць дачку, якая ня хоча браць шлюб з 70-гадавым ці 50-гадовым. Усё гэта – спараджэньне нашага грамадзтва”.
Турчанка Хатун Суруку вырасла ў Нямеччыне, у 15 гадоў бацькі адправілі яе ў Турэччыны, дзе зладзілі яе шлюб са стрыечным братам. Праз два гады жанчына разьвялася, вярнулася ў Нямеччыну, пачала сустракацца зь іншымі мужчынамі. У мінулым месяцы Суруку была застрэленая. Тры галоўныя падазраваныя ў забойстве – яе родныя браты.
Гаворыць Рэшэль Вольц, актывістка нямецкай праваабарончай арганізацыі “Зямля жанчынаў”.
(Вольц: ) “Грамадзтва было ўзрушанае, хаця гэта і ня першы выпадак такога кшталту. Аднак самай шакуючай была рэакцыя некаторых школьнікаў, якія сказалі сваім настаўнікам, што пагаджаюцца з братамі, якія забілі Суруку”.
Суруку стала пятай турчанкай, забітай у апошнія месяцы ў Нямеччыне, у забойстве якой падазраюцца родныя. Гэты выпадак стаў падставай для дыскусіі, у якой ступені грамадзтва павінна праяўляць цярпімасьць да культурных асаблівасьцяў імігрантаў і ці варта талераваць дыскрымінацыю і наўпроставы гвалт над жанчынай, хай сабе і “культурна асьвечаны”.
У Швэцыі такі ж гучны рэзананс выклікала тры гады таму забойства курдзкай дзяўчыны Фадзімы Сахіндал. Яна мела інтымныя адносіны са швэдзкім хлопцам і была забітая сваім бацькам.
Пасьля гэтай гісторыі швэдзкі ўрад істотна пашырыў фінансаваньне прытулкаў для дзяўчынаў, якім пагражае падобны гвалт у сям’і.
У лёнданскай паліцыі сфармаваны адмысловы аддзел для барацьбы з “забойствамі гонару”, зараз супрацоўнікі аддзелу дасьледуюць каля 100 забойстваў, якія магчыма належаць да гэтай катэгорыі.
“Забойствы гонару” здараюцца і ў не мусульманскіх краінах, такіх скажам, як Эквадор ці Індыя. У Эўропе гэткія выпадкі ўмацоўваюць забабоны супраць імігрантаў і супраць ісламу.
Прадстаўнікі ісламскіх краінаў мяркуюць, што вера тут ні пры чым. Гаворыць Турайя Шабагранг – намесьнік міністра ў справах жанчынаў Аўганістану.
(Шабагранг: ) “Гэта – недарэчнае разуменьне ісламу. Нідзе ані ў Каране, ані ў выказваньнях прарока Мухамеда не гаворыцца, што трэба забіваць дачку, якая ня хоча браць шлюб з 70-гадавым ці 50-гадовым. Усё гэта – спараджэньне нашага грамадзтва”.
